Του Πέτρου Μανταίου

Στον πολιτικό χυλό από κιτς και μελό που κολυμπάμε καιρό τώρα, φαίνεται πως έφεραν αποτέλεσμα τα δάκρυα του προφυλακισμένου χρυσαυγίτη βουλευτή Στάθη Μπούκουρα από το βήμα της Βουλής και το ξέσπασμά του: «Είμαι λαϊκό παιδί. Δουλεύω από 15 χρόνων. Κοιμήθηκα φούρναρης και ξύπνησα βουλευτής…» («Εφ.Συν.» 8/5). Εφεραν αποτέλεσμα τουλάχιστον αν κρίνουμε από το ποσοστό του Ηλία Κασιδιάρη: πάνω από 16% και τέταρτος κατά σειρά μεταξύ των υποψήφιων δημάρχων της Αθήνας, υπολειπόμενος μόλις πέντε μονάδες του πρώτου, και νυν δημάρχου, Γιώργου Καμίνη. Αν υπολογίσουμε ότι 12 υποψήφιοι για τη δημαρχία της Αθήνας έφεραν ποσοστά, από 21,4% (ανώτερο) μέχρι 0,98% (κατώτερο), εύρος διασποράς και αποχή (περίπου 40% πανελλαδικά), τα συμπεράσματα δεν νομίζω ότι προσφέρονται για ασκήσεις αισιοδοξίας και θριάμβων.

Παρεμπιπτόντως, το Θέατρο Μπούκουρα του σημερινού τίτλου ήταν το πρώτο θέατρο της (οθωνικής) Αθήνας, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, πίσω από τη Βαρβάκειο Αγορά, η μικρή πλατεία Θεάτρου. Μόνο που, φοβάμαι, οι μικρές αυτές «λεπτομέρειες» που ιστορούν την Αθήνα, μάλλον αφήνουν αδιάφορους υποψηφίους και ψηφοφόρους. Που βάζουν υποψηφιότητα και ψηφίζουν για μια πόλη που αγνοούν την ιστορία της, δεν νοιάζονται για το παρόν της και δεν δίνουν δεκάρα για το μέλλον της.

Ετσι τουλάχιστον προκύπτει από τους περισσότερους σοβαροφανείς «πανελίστες» των τηλεοπτικών πάνελ: πως οι ψηφοφόροι δεν ψήφισαν με κριτήρια δημοτικά (τι χρειάζεται η πόλη), αλλά με κριτήρια πολιτικά (τι θα γίνει με τα μνημόνια). Λες και το ένα (η πόλη) αποκλείει το άλλο (την πολιτική)∙ τέτοια μυαλά κουβαλάνε και παίρνουν κι εμάς στον λαιμό τους: μέσα από τον χυλό του κιτς και του μελό να βγάζουν δημάρχους… ο Ολυμπιακός Πειραιώς και ο Ολυμπιακός Βόλου! Από την κορφή της ροδακινιάς, στην καβαλίνα του δρόμου! Δεν είναι δικό μου. Είναι του Κώστα Βάρναλη, από την «Αληθινή Απολογία του Σωκράτη».