Του Τάσου Παππά

Το αποτέλεσμα του ΚΚΕ στον πρώτο γύρο επιδέχεται δύο αναγνώσεις. Η μία θα επισημάνει την άνοδο των ποσοστών του συγκριτικά με τα ποσοστά που είχε πάρει στις εθνικές εκλογές και θα κάνει λόγο για ενίσχυση της παρουσίας του στην πολιτική σκηνή, ενώ η άλλη θα σταθεί στη σημαντική υποχώρηση που είχαν οι υποψήφιοί του σε σχέση με τις επιδόσεις τους στις προηγούμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές και αυτό πρέπει να προβληματίσει την ηγεσία του για τη μείωση της επιρροής του κόμματος στις τοπικές κοινωνίες και για την απώλεια ερεισμάτων στους αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς. Εξ αντικειμένου πάντως το ΚΚΕ θα είναι σε αρκετές περιπτώσεις ένας κρίσιμος παράγοντας και ενδεχομένως ο ρυθμιστής των εκλογών του δεύτερου γύρου. Η ηγεσία του κόμματος έχει εγκαίρως ξεκαθαρίσει ότι δεν θα μπει στη λογική να διαλέξει ανάμεσα στα κόμματα της αστικής τάξης και τα κόμματα που πλασάρονται ως αντισυστημικά, αλλά επί της ουσίας δεν είναι, αφού εξαπατούν τους πολίτες και ρίχνουν νερό στον μύλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θεωρεί μάλιστα τα δεύτερα εξίσου, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνα, γιατί καλλιεργούν αυταπάτες στις λαϊκές μάζες ότι ο καπιταλισμός είναι δυνατόν να διορθωθεί και να εξανθρωπιστεί και πως η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να μετατραπεί από άντρο των πολυεθνικών και των τραπεζιτών σε Ενωση των λαών όπου θα κυριαρχούν η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη. Το λευκό ή η αποχή θα περιγράφονται ως οι προσφορότερες επιλογές για τους κομμουνιστές ψηφοφόρους. Αν ήμασταν στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 αυτή η γραμμή θα περνούσε με σχετική άνεση. Το έχουμε δει να συμβαίνει. Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο ψηφοφόρος του ΚΚΕ που δεν είναι ενταγμένος, αλλά βρίσκεται στον περίγυρο, δεν θα πειστεί εύκολα να υιοθετήσει ουδέτερη στάση στις περιφέρειες και τους δήμους όπου συγκρούονται υποψήφιοι από τη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ με υποψηφίους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί οι αριστεροί εμφύλιοι να είναι πιο «αιματηροί» από τους κλασικούς, ωστόσο αυτό αφορά περισσότερο τις ηγεσίες και τις κομματικές εμπροσθοφυλακές και λιγότερο τους πολίτες που έχουν σημείο αναφοράς τα διάφορα κόμματα και τις ομάδες της Αριστεράς, αλλά η σχέση τους είναι συναισθηματική και όχι οργανωτική. Αλλωστε, παρά το δηλητήριο που έχει χυθεί και τις φιλότιμες προσπάθειες που έχουν καταβάλει οι κομματικές γραφειοκρατίες να υψώσουν σινικά τείχη, το αίτημα της συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων παραμένει πλειοψηφικό στις τάξεις των ανέστιων προοδευτικών πολιτών. Την Κυριακή θα δούμε πόσοι από τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ θα ακολουθήσουν τις συστάσεις της ηγεσίας του.