Του Γιώργου Σταματόπουλου

Θα συμφωνήσουν νομίζω όσοι έχουν παραμείνει εχέφρονες ότι οι οπαδοί της πολιτικής των μνημονίων έχουν σταθεροποιήσει τη δύναμή τους, εξακολουθούν να είναι γαντζωμένοι στην εξουσία απαγορεύοντας στην ελληνική κοινωνία να ανασάνει. Πώς; Με την ψήφο τους, παρακαλώ, ενισχύουν τις παρυφές της κυβερνητικής αίγλης, αδιαφορώντας για το ήθος και το ποιόν των ανθρώπων που τους αντιπροσωπεύουν. (Τους αντιπροσωπεύουν!)

Εχει σχεδόν παγιωθεί η αντίληψη, σε όλο το φάσμα της πολιτικής, ότι αυτό το σύστημα (εκλογές δι’ αντιπροσώπων) είναι το μοναδικό όπου ο κάθε πολιτικός φορέας (ομάδα, κίνημα, κόμμα) μπορεί να αναδείξει τις δυνάμεις του, να μετρήσει τα κουκιά, τι άλλο. Ολοι έτρεξαν να συμμετάσχουν στις εκλογές, ακόμη και κινήματα που αποστρέφονται τη διαδικασία (τέτοιων) εκλογών, όπως η αντικαπιταλιστική Αριστερά, οι οικολόγοι, κοινοτιστές και λοιποί. Είμαστε άρα αναγκασμένοι να βρεθούμε, να μετρηθούμε, να ζυγιστούμε στην κάλπη και όχι στον δρόμο ή στον χώρο εργασίας, είμαστε υποχρεωμένοι· αλλιώς, πώς θα φανούμε στη σφαίρα της επικοινωνίας; Εάν αρνηθούμε, θα είμαστε μια ζωή στη σκοτεινή πλευρά αυτής της σφαίρας, άρα ανύπαρκτοι. Ερμαια του τηλεοπτικού γυαλιού κατάντησαν οι πολιτικές δυνάμεις του πλανήτη, των τηλεοπτικών αστέρων, δημοσκόπτων, δημοσιολόγων (sic) και λοιπών φανφαρόνων της πολιτικής.

Η πολιτική όπως νοείται σήμερα είναι η ενοποιός δύναμη των πιο χαμηλών, των πιο ασθενικών ενστίκτων των ψηφοφόρων, μια συμπαγής μάζα όλο ανασφάλεια και μίσος για κάθε τι διαφορετικό.

Σχεδόν όλοι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τους πολίτες που επιλέγουν συνειδητά την αποχή, τους αποκαλούν ιδιώτες, δειλούς, (αν)αποφασιστικούς και λοιπά. Τους καλούν λοιπόν να πάνε να ψηφίσουν, να μην καταντήσουμε Αμέρικα, όπου ψηφίζουν ελάχιστοι, αφήνοντας άφθονο χώρο στους τεχνοκράτες να κάνουν ό,τι θέλουν. Τους φοβίζει, καλέ, η αποχή, η εποχή, όμως, όχι. Αγρόν ηγόρασαν για δαύτη. Θέλουν ψήφους, όχι ανατροπή. Τους φοβίζει επίσης η άνοδος της Χρυσής Αυγής, ακριβώς αυτούς οι οποίοι με την άσκηση της πολιτικής τους τη γέννησαν (τη Χ.Α.). Τι να πεις· να μη γίνει η θλίψη κατάθλιψη, αυτό μόνο. Να μη μας αφαιρέσουν την υγεία σώματος και πνεύματος. Να τη διαφυλάξουμε με νύχια και με δόντια. Αλλά πρέπει να πάψουμε να προσκυνάμε ή να ‘χουμε λυγισμένα γόνατα. Τι να λέμε, όταν τα σπλαχνικά αστέρια έχουν προ πολλού πάψει να χορεύουν, έχουν υποκύψει στη δίνη του χάους; Μα, χόρεψαν ποτέ τους; Μετεκλογικά σχόλια: ο θρίαμβος της αρλούμπας, της ασήμαντης ανάλυσης, του εκφυλισμού, της πάλαι ποτέ κραταιάς πολιτικής. Τι να κάνουμε, αυτά μάς περιτριγυρίζουν, μ’ αυτά ζούμε. Ο θρίαμβος της απώλειας πολιτικής και πολιτισμού. Εφταιξαν μήπως δωσίλογοι γι’ αυτή την απώλεια; Μα υπάρχουν δωσίλογοι σήμερα; Μήπως πρέπει ν’ αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε· να ψαχνόμαστε, μήπως; Δεν είναι πάντα εξιλεωτική η αριστερή ψήφος.

[email protected]