ΑΠΟΣΤΟΛΗ – Της Λήδας Γαλανού

Ηρθε ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Και φάνηκε. Οι τελευταίες δυο μέρες του φεστιβάλ πέρασαν μέσα σε μια πρωτοφανή ανησυχία, ένα διάχυτο αισθησιασμό, μια διονυσιακή παράνοια που, πραγματικά, τόσα χρόνια στη διοργάνωση λίγες φορές έχουμε δει. Ούτε με τις τακτικές επισκέψεις του Μπραντ Πιτ, ούτε με τη λάμψη του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ούτε με τους ωραιότερους άντρες (και γυναίκες, φυσικά), που έχουν περπατήσει στο κόκκινο χαλί, προκαλώντας εκρήξεις από φλας σαν τεράστια πυροτεχνήματα.

Αγόρια και κορίτσια, έφηβοι και υπερήλικες, μ’ ένα χαρτί στο χέρι, αναζητούσαν μια πρόσκληση για το «Lost River». Γιατί φέτος ο Ράιαν Γκόσλινγκ δεν ήρθε ως ηθοποιός στο φεστιβάλ: ήρθε ως δημιουργός, με την πρώτη του μεγάλου μήκους σκηνοθετική δουλειά, με το σμόκιν του (χωρίς παπιγιόν), με τους συνεργάτες του και αγκαζέ με την αεροδυναμική πρωταγωνίστριά του, την Κριστίνα Χέντρικς.

Η ταινία έκανε δύο προβολές στην αίθουσα Ντεμπισί, στο τμήμα «Un Certain Regard», ασφυκτικά γεμάτες κι οι δύο: 2.000 άτομα είδαν την ταινία σε μια μέρα, χιλιάδες ακόμα φαν είδαν τον Γκόσλινγκ και την ομάδα του να περνούν, στημένοι υπομονετικά όπου υπάρχει… έδαφος: μπροστά στην αίθουσα, στο πεζοδρόμιο, στις νησίδες, μόνο στους φοίνικες της Κρουαζέτ δεν ανέβηκαν –απ’ όσο μπορέσαμε να δούμε!

Η ταινία είναι τοποθετημένη στο σουρεαλιστικό τοπίο μιας έρημης πόλης, όπου η Μπίλι, μια ανύπαντρη μητέρα δύο παιδιών, βυθίζεται σε έναν μακάβριο και ποτισμένο με σκοτεινή φαντασία υπόκοσμο, την ίδια ώρα που ο έφηβος γιος της ανακαλύπτει μια μυστική οδό σε μια υποβρύχια πόλη. Μαζί θα πρέπει να λύσουν το μυστήριο που τους περιβάλλει προκειμένου να σώσουν την οικογένειά τους.

Το φιλμ είναι πανέμορφο και… κούφιο. Ενας θρίαμβος της εικόνας πάνω από την ουσία, αλλά μια ταινία με φαντασία και δημιουργικότητα, ατμοσφαιρική σαν σκοτεινός εφιάλτης ενός auteur (στο όνειρο, όχι στην πραγματικότητα). Το είπε, άλλωστε, κι ο ίδιος ο Ράιαν Γκόσλινγκ: «Αυτή η ταινία ήταν, με πολλούς τρόπους, ένα δώρο από τους σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάστηκα τα τελευταία χρόνια. Επαιξα σε ταινίες βασισμένες στην πραγματικότητα με τον Ντέρεκ Σιανφράνς μέχρι τα πυρετώδη όνειρα του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν. Νομίζω ότι ταλαντεύομαι μεταξύ αυτών των δύο άκρων λόγω των δικών μου ευαισθησιών ως κινηματογραφιστή, που βρίσκονται κάπου ανάμεσα».

Και, πράγματι, δανείζεται εικόνες, αισθήσεις, ιδέες, από τους αγαπημένους του σκηνοθέτες, το alter ego του, Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, αλλά και τον Ντέιβιντ Λιντς του «Μπλε Βελούδου», τον Γκασπάρ Νοέ του «Irreversible». Μαζί με τρυφερά κοντινά στο δέρμα, στη φύση, όπως θα έκανε ο Τέρενς Μάλικ κι ένα εθιστικό soundtrack με τις αξιώσεις του «Drive». Δηλαδή ένα best of του σινεμά που αγάπησε ο Ράιαν Γκόσλινγκ κι αποφάσισε ν’ αναπλάσει, όχι με πρωτοτυπία, όχι με νόημα, αλλά οπωσδήποτε με σκηνοθετική ικανότητα κι αισθητικό μεγαλείο.

Κι αν η κριτική ήδη τον αποκαθήλωσε ως σκηνοθέτη, το κοινό τού έχει ήδη συγχωρήσει τα πάντα. Μπορεί στην ταινία να μην εμφανίζεται, αλλά το φιλμ αυτό είναι δικό του. Εχει τον αέρα του, ενός άντρα-παιδιού, λίγο hipster, λίγο ζεν πρεμιέ, λουσμένου με την ακτινοβολία τού σταρ. Ποιοι είμαστε εμείς για να διαφωνήσουμε με τη λαϊκή βούληση;