Του Γιώργου Σταματόπουλου

Γλώσσα σπασμένη, φθόγγοι άηχοι, σώματα ιδρωμένα, μάτια θολά, πρόσωπα απρόσωπα: ιδού αυτοί που ζητάνε την ψήφο του πολίτη· μανιακοί, κομματισμένοι, φανατικοί, άχρωμοι και άοσμοι. Για τους αρχηγούς ο λόγος, όχι για τους υποψηφίους. Μερικοί από τους τελευταίους είναι αξιολογότατες προσωπικότητες. Αρκούν, όμως, αυτές οι προσωπικότητες να διασώσουν το κύρος της Ευρώπης; Μπορούν να σηκώσουν το φορτίο της, την κουλτούρα της, τον πολιτισμό της; Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τον φασισμό του ορθού λόγου, από τον εγκληματικά λειτουργικό του (και μόνο!) χαρακτήρα; Θα αναγγείλουν την πείνα της Ευρώπης; Τις οικονομικές ανισότητες που κυριαρχούν στις χώρες της; Τις τεράστιες, ανίατες ασθένειες του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας; Θα καταφέρουν πλήγμα στον γερμανισμό; Θα επουλώσουν τις πληγές από τα ψυχικά τραύματα, από την εξαναγκαστική σχιζοφρένεια στην οποία οδηγούμαστε εκόντες-άκοντες; Θα πείσουν τις ηγεσίες, εξωφρενικά αμοραλιστικές, να υποστείλουν την οίησή τους, τη μεγαλομανία τους, τον σνομπισμό απέναντι στις μικρές χώρες; Υπάρχει στα «όπλα» τους μια Ευρώπη χωρίς σύνορα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς εξοπλισμούς;

Η Αριστερά (φέξε μου και γλίστρησα…) μοιάζει εγκλωβισμένη ανάμεσα στην ιδεολογία της και στη φιλελεύθερη διαχείριση. Καλούμαστε να ψηφίσουμε τα κόμματά της, μικρά και μεγάλα, προκειμένου να απισχνανθούν τα εθελόδουλα, υπόδουλα, δουλικά κόμματα που ομνύουν στους δανειστές, μπας και αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και παύσει η εγκληματική του, απάνθρωπη παρουσία. Κάτι σαν δημοψήφισμα, με περιεχόμενο, όμως, ελληνικό. Ναι ή όχι στην κυβέρνηση; Αυτό να 'χουμε κατά νου και όχι άλλα, όπως π.χ. «Ναι ή όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων;». Υπάρχει και η Ευρώπη των λαών (χαιρέτα μου τον πλάτανο), του διαφωτισμού (του ποιου;), των δικαιωμάτων, των ελευθεριών. Καλά. Πάντως, μετά την καταιγίδα επικρατεί ηλιοφάνεια. Μπορεί η ψήφος μας να είναι ή να γίνει αφορμή για την εμφάνιση του ήλιου (της δικαιοσύνης και λοιπά);

Μας προτρέπουν να ξεχάσουμε την αποχή· καλώς. Μας συστήνουν να ψηφίσουμε σαν να έχουμε δημοψήφισμα· ναι. Και μετά; Αλλά το τώρα ενδιαφέρει (όλους μας). Οι ουρανοί αγάλλονται· ψάλλουν την έλευση του σοσιαλισμού (οι όροι είναι πολιτικοί, όχι θεολογικοί). Μας καλούν, λοιπόν, να πάμε στην ευρωκάλπη, με αληθή ή ψευδή συνείδηση δεν έχει σημασία, και να εκτελέσουμε το δημοκρατικό μας χρέος. Αλλά πόση σοβαρότητα σε τούτη την έκκληση, πόσο δράμα, πόση (πολιτικάντικη) αγωνία. Να υπαινίσσονταν τουλάχιστον τον χορό, το γέλιο, τον έρωτα, να ήταν ερωτική η έκκληση! Κάπως θα μπαλαμουτιαζόμασταν τότε, κάπως θα επινεύαμε στον θεατρινισμό τους (δεν υποβιβάζουμε την τραγική ουσία και τη δημοκρατία του θεάτρου).

Τέλος πάντων, επείσθημεν ότι η ψήφος μας είναι δημοψηφισματική (!). Οχι όλοι, αλλά δεν πειράζει. Είμαστε εντούτοις Ευρωπαίοι πολίτες· προσέξτε: και Ευρωπαίοι και πολίτες, λες και ο ένας όρος συμπληρώνει (ή αναιρεί!) τον άλλο. Πιο κοντινό (εφικτό) φαίνεται ότι είμαστε για τα (εκλογικά) πανηγύρια. Ας το απολαύσουμε. Με την ευ-λογία Ευρωπαίων θεών θα ψηφίσουμε -λέει η Αριστερά- για την Ελλάδα (ρε γαμώ το). Θα πιαστούμε χεράκι χεράκι, μονοιασμένοι και γελαστοί και θα οδοιπορήσουμε στη λεωφόρο του μέλλοντος· είτε ευρωπαϊκά είτε ελληνικά. Μην ξεχαστούμε πουθενά μόνο. Ας (μην;) το κάνουμε. Με σθένος, πάνω απ' όλα.

[email protected]