Του Νίκου Σβέρκου

Μακράν τον πιο ενδιαφέροντα και ωραίο προεκλογικό αγώνα τον διεξήγαγε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Ο νεαρός και άγνωστος μέχρι πριν από δύο μήνες υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων ξεκίνησε σχεδόν από το «μηδέν» και είχε να αντιμετωπίσει γιγαντιαίους και παντοδύναμους μηχανισμούς, τόσο των υπόλοιπων αντιπάλων του όσο και του Γιώργου Καμίνη.

Ο νυν δήμαρχος, που επί τριάμισι χρόνια ήταν πανηγυρικά απών από κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής, επένδυσε τελικά στον φόβο και επιχείρησε να συσχετίσει τους νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής με την Αριστερά, παίζοντας υποδειγματικά τα παιχνίδια του Μαξίμου και των συστημικών μέσων ενημέρωσης. Παρ’ όλα αυτά, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, κρατώντας ψηλά στην ατζέντα του το αυτοδιοικητικό πρόγραμμά του, πορεύτηκε με νηφαλιότητα απέναντι σε ένα σύστημα που έτρεμε τη δημοτική αλλαγή.

Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, στα 33 του χρόνια, καταγράφεται πλέον ως το πρόσωπο που κατάφερε με αριστερά προγραμματικά εφόδια να «παίξει στα ίσα» στον πρώτο και τον δεύτερο γύρο σε έναν δήμο που η Αριστερά έπαιζε τον ρόλο του «φτωχού συγγενή» και όπου η «παλιά Αθήνα» καθόριζε εν πολλοίς το τελικό αποτέλεσμα.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα που εξάγεται όμως από το αποτέλεσμα στον Δήμο της Αθήνας, και οφείλει να αποτιμήσει σοβαρά και το κόμμα που στήριξε τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη, είναι ότι η Αριστερά είναι «επικίνδυνη», όταν είναι συγχρόνως προγραμματική και ριζοσπαστική.