Του Τάσου Τσακίρογλου

^[1]Η ελληνική κοινωνία δείχνει να βιώνει ένα σχίσμα, το οποίο με κάθε τρόπο η κυβερνητική προπαγάνδα προσπάθησε όλο το τελευταίο διάστημα να κρύψει, με το επιχείρημα ότι η εποχή του διχασμού ανάμεσα σε «μνημόνιο και αντιμνημόνιο» έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και τώρα οδεύουμε σ’ ένα φωτεινό μέλλον ανάκαμψης και ανάπτυξης.Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως του βαθμού συμφωνίας μαζί του, εκφράζει μια ισχυρή τάση αλλαγής στην ελληνική κοινωνία και μια προσδοκία σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, στη βάση της ανάσχεσης μιας κατρακύλας, στο τέλος της οποίας υπάρχει ορατό το ενδεχόμενο του κοινωνικού εκβαρβαρισμού και της καθολικής εκπτώχευσης.

Από την άλλη, το, έστω μειωμένο, ποσοστό της πλέον συντηρητικής Ν.Δ, σε συνδυασμό με την αύξηση της παρουσίας της Χρυσής Αυγής σηματοδοτεί την ύπαρξη μιας παράταξης που στο άθροισμά της αντιπροσωπεύει μιαν αντίδραση και έναν αναχρονισμό τόσο σε πολιτικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Εάν σ’ αυτό προσθέσουμε το ποσοστό της Ελιάς, αλλά και τα φαινόμενα τύπου Μαρινάκη – Μώραλη – Μπέου και την προσπάθεια άλωσης του πολιτικού πεδίου από επιχειρηματικά και υποκοσμιακά συμφέροντα (ανάμικτα και αξεδιάλυτα), τότε το τοπίο δείχνει περισσότερο πολωμένο από ποτέ. Τέλος, η επίδοση του μεταδημοκρατικού Ποταμιού που σχεδιάστηκε ως ανάχωμα στη μαζική φυγή των ψηφοφόρων από τη λεγόμενη Κεντροαριστερά, επιβεβαιώνει αυτό το σχίσμα σε πολιτικό, κοινωνικό και αισθητικό επίπεδο που διατρέχει πλέον την Ελλάδα.