Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αντικαπιταλιστική τουλάχιστον συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, θα ήταν βλαξ ή αμαθής. Αρκεί, όμως, αυτή η συνέπεια να καθιερώσει το κόμμα ως αρχαγέτη, έστω ικανό συμπαραστάτη του λαϊκού κινήματος;

Η ιστορία λέει όχι, όπως και οι δημοσκοπήσεις. Αρα κάτι δεν πάει καλά είτε με το κόμμα είτε με το λαϊκό κίνημα. Είτε δηλαδή το κόμμα επαναπαύεται στην αυθεντία του και αδιαφορεί για τους ψηφοφόρους, είτε το λαϊκό κίνημα δεν βλέπει ως μόνο εχθρό τον καπιταλισμό και κοιτά να βολευτεί όπου και όπως μπορεί.

Αυτό το παράδοξο δεν λέει να εκλείψει. Ενώ πολλοί συμφωνούν με τη στάση του κόμματος σε πολλά θέματα, κυρίως εργασιακά, δεν το προτιμούν εντούτοις κατά την ψηφοφορία. Να φταίει ο ερμητισμός του, οι θέσεις του για τα ναρκωτικά, τα εθνικά, την ανυπακοή, η θέση του απέναντι στην επανάσταση (θολή θέση, αλλά θέση!);

Μήπως ο δογματισμός του η οιονεί θρησκευτική του στάση απέναντι στη «νομοτέλεια» της απελευθέρωσης του προλεταριάτου; Μήπως το γεγονός ότι οι θεωρητικοί του ερμήνευσαν τον μαρξισμό σύμφωνα με τους Λένιν – Στάλιν αγνοώντας τα πρώιμα φιλοσοφικά έργα του Κάρολου που πραγματεύονταν την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου, που επιτίθεντο στην αλλοτρίωσή του, που διακωμωδούσαν την εγελιανή ταύτιση κακής και καλής εργασίας, που ειρωνεύονταν τις προυντονικές πραγματείες περί ισομισθίας, που «υμνούσαν» τον εγκληματία διότι έδινε θέσεις εργασίας σε αμέτρητους συνανθρώπους μέσα από θεσμικά όργανα, που στηλίτευαν τον ωμό κομμουνισμό, που πλησίαζαν τη Δημοκρατία μέσα από την παραγωγική επικράτηση του προλεταριάτου;

Ποιος ξέρει. Σημασία έχει ότι όσοι «διαπρέπουν» σήμερα στην πολιτική, τη δημοσιογραφία, την ακαδημία, το επιχειρείν, έχουν μυηθεί στα νιάτα τους στη μαρξιστικοπάθεια της κομμουνιστικής νεολαίας, άσχετα αν σήμερα έχουν λησμονήσει το παρελθόν τους ή έχουν μεταλλαγεί σε θανάσιμους πολέμιους του παρελθόντος τους, του εαυτό τους με άλλα λόγια. Ισως τούτος ο καημός να πεισμώνει όσους επιμένουν να δραστηριοποιούνται ακόμη και σήμερα μέσα από την «ορθοδοξία» του κόμματος, τούτη η πίκρα να μην τους επιτρέπει την ιδεολογική εαυτοσκόπηση. Είναι γεγονός ότι η δύναμη του ΚΚΕ δεν εκφράζεται εκλογικά. Γι' αυτό φταίνε οι επιτελείς του; Ουδείς μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, ούτε ακόμη εκείνοι που ισχυρίζονται ότι έχει ξεκόψει από την αστική τάξη (ποια αστική τάξη στην Ελλάδα…), από τον προβληματισμό της νεολαίας, από τις ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις και τη ριζική αναδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού (sic). Πάντως η εμφάνιση της γενικής γραμματέως εσχάτως χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από πολλούς «κοιμώμενους» ή απαθείς αριστερούς. Εχει δίκιο το ΚΚΕ να διαχωρίζει τη θέση του από την Αριστερά. Αλλά πόσο δίκιο έχει όταν το παρόν και το μέλλον ομιλούν άλλη γλώσσα;

[email protected]