Της Χριστίνας Πάντζου

Σοκάρει η φωτογραφία, αλλά η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο συγκλονιστική. Δεν μπορεί να κρύβεται. Οφείλει να βροντοφωνάζει και να μαρτυρά τον αποτροπιασμό. Αυτόν που εκφράζει το νέο κύμα οργής στην Ινδία μετά τον ομαδικό βιασμό και τον απαγχονισμό δύο έφηβων κοριτσιών. Οργή όχι μόνο για μια επιδημία βίας χωρίς τέλος αλλά και για την αντίδραση της αστυνομίας, που αρνήθηκε να ερευνήσει την υπόθεση επειδή τα κορίτσια ανήκαν στους Νταλίτ, την πιο χαμηλή κάστα της Ινδίας.

«Το πρώτο που με ρώτησε ο αστυνομικός είναι σε ποια κάστα ανήκω» κατήγγειλε ο πατέρας της μίας κοπέλας. «Κι όταν τους είπα ότι είμαστε Νταλίτ άρχισαν να με κοροϊδεύουν, αρνούμενοι να καταγράψουν την εξαφάνιση και να ξεκινήσουν έρευνα για την ανεύρεση των κοριτσιών». Το έγκλημα έγινε στην επαρχία Ουτάρ Πραντές, όπου οι έφηβες 14 και 15 ετών απήχθησαν όταν αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο ύπαιθρο καθώς στο σπίτι τους δεν είχαν τουαλέτα.

Η σεξουαλική βία εναντίον των πιο φτωχών και αποκλεισμένων γυναικών είναι συνήθης στην Ινδία, όπου κάστα, τάξη και φύλο προσδιορίζουν τη ζωή των πολιτών. Για τις Νταλίτ, που θεωρούνται ακάθαρτες και άρα «ανέγγιχτες», αυτή η τριπλή διάκριση ισοδυναμεί με καταδίκη. «Η χυδαία συμπεριφορά των εργοδοτών, η μη πληρωμή των αποδοχών, οι καταχρήσεις και η σεξουαλική κακοποίηση αποτελούν την πραγματικότητά τους. Συχνά οι γυναίκες Νταλίτ υποχρεώνονται στην πορνεία ή βιάζονται από άντρες των κυρίαρχων καστών για να αποδείξουν την εξουσία τους και για να καταστείλουν κάθε απόπειρα αντίδρασης στις κοινότητες», καταγγέλλει η Εθνική Εκστρατεία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Νταλίτ (NCDHR). Η βία ή η απειλή της οδηγεί τα κορίτσια να εγκαταλείπουν το σχολείο και οι γυναίκες τη δουλειά τους, στερώντας τους αναγκαία μέσα για να βγουν από την επισφαλή συνθήκη τους. Αυτός ο φαύλος κύκλος τις κρατά φτωχές και ευάλωτες.

«Κάθε ημέρα τουλάχιστον 3 γυναίκες Νταλίτ βιάζονται και δύο δολοφονούνται», αποκαλύπτει έρευνα του Μανόχ Για, καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Νέου Δελχί. «Αλλά όλα αυτά περνούν απαρατήρητα». Εκτός κι αν οι κάμερες, όπως τώρα, δείξουν φρικιαστικές εικόνες απαγχονισμένων κοριτσιών.

Ηταν αυτές οι κάμερες που κατέγραψαν τις οικογένειες των δύο εφήβων και τους κατοίκους συγκεντρωμένους γύρω από το δέντρο να αρνούνται να επιτρέψουν στην αστυνομία να πάρει τα άψυχα αιωρούμενα κορμιά των κοριτσιών μέχρι να συλληφθούν οι δράστες. Αναγκάζοντας τις αρχές να κινητοποιηθούν προχωρώντας σε πέντε συλλήψεις. Ανάμεσά τους και δύο αστυνομικών που φέρονται να εμπλέκονται στο έγκλημα.

Πώς να εξαλειφθεί αυτή η μάστιγα όταν υπάρχουν πολιτικοί σαν τον Μουλαγιάμ Σινχ Γιαντάβ, βουλευτή και πατέρα του κυβερνήτη του Ουτάρ Πραντές, που σε προεκλογική εκδήλωση προ μηνός, έλεγε αναφερόμενος στις αυστηρότερες ποινές για τους βιαστές διαμαρτυρόταν: «Τα αγόρια είναι αγόρια… Κάνουν λάθη».

………………………………………………………………………………………………………………………………….

Εμβληματική ανάκτηση εργοστασίου

Μια ομάδα γυναικών διεκδίκησε το δικαίωμά τους στη δουλειά

Της Χριστίνας Πάντζου

«Καλημέρα. Είμαι η Ρόζα Εμίλια Τζιάνκολα. Είμαι εργάτρια στο Tacconi Sud και αυτή είναι η δεύτερη νύχτα της κατάληψης του εργοστασίου. Την πρώτη την περάσαμε ξάγρυπνες με το βλέμμα κολλημένο στην πύλη από φόβο μην έρθουν να μας βγάλουν με τη βία». Ετσι ξεκινά το ντοκιμαντέρ «Ατλαντίς» του Μάσιμο Φεράρι, που διηγείται την ιστορία της πιο παρατεταμένης κατάληψης ενός εργοστασίου στην Ιταλία από τις εργαζόμενές του. Είναι το Tacconi Sud, ένα υφαντουργείο στην περιφέρεια Λάτσιο, που καταλήφθηκε από τις 29 απολυμένες εργάτριές του επί 55Ο ημέρες, όταν παραμονές Χριστουγέννων του 2010 τούς ανακοινώθηκε η απόλυσή τους και το κλείσιμο του εργοστασίου. Είναι η ιστορία της αποφασιστικότητας μιας ομάδας γυναικών να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη δουλειά, που στέφθηκε με επιτυχία με την επαναλειτουργία του εργοστασίου από τις ίδιες. Και μαζί η ίδια η ιστορία της κρίσης, έτσι όπως την αφηγήθηκε η Ρόζα με το «ημερολόγιο μάχης», την καθημερινή καταγραφή του ενάμιση χρόνου κατάληψης, που διαδόθηκε στα κοινωνικά δίκτυα κάνοντας διεθνώς γνωστό τον αγώνα τους σε μια εποχή που ο Τύπος ασχολιόταν με το «Ρούμπιγκεϊτ» και τις άλλες ερωτικές περιπέτειες του Μπερλουσκόνι.

Το φιλμ κέρδισε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ «Εργάτες Ενωμένοι» της Νέας Υόρκης και τώρα περιοδεύει σε ολόκληρη την περιφέρεια του Λάτσιο μαζί με την έκθεση φωτογραφιών και κειμένων για κλειστά εργοστάσια, χαμένες θέσεις δουλειάς, απεργίες και κινητοποιήσεις, έτσι όπως δημοσιεύτηκαν εκείνη τη διετία στον Τύπο.

«Η ιδέα είναι σε κάθε πόλη η έκθεση να εμπλουτίζεται με υλικό των ντόπιων φωτογράφων και μαρτυρίες των εργαζόμενων ώστε να καταγράψουμε τον αντίκτυπο της κρίσης στη ζωή μας και να μεταφέρουμε τη θετική έκβαση του αγώνα μας», λέει η Ρόζα. Εκλεγμένη περιφερειακή σύμβουλος σήμερα, η Καπετάνισσα, όπως την φωνάζουν πλέον, είναι σίγουρη πως «κι ας μην το ξέραμε τότε, γράψαμε μια σελίδα στην Ιστορία της Ιταλίας».

………………………………………………………………………………………………………………………………….

Αποφυλακισμένες Παλαιστίνιες στο περιθώριο

«Οταν οι Παλαιστίνιοι βγαίνουν από τις ισραηλινές φυλακές τούς υποδέχονται σαν μάρτυρες, αλλά οι αποφυλακισμένες Παλαιστίνιες καταδικάζονται στη λήθη». Αυτήν τη συνθήκη θέλησε να αλλάξει η Μαριάμ Αμπου Ντάκα ιδρύοντας την οργάνωση Ενωση Μελετών για την Ανάπτυξη των Παλαιστινίων Γυναικών, που συνδράμει Παλαιστίνιες της Λωρίδας της Γάζας που κρατήθηκαν σε ισραηλινές φυλακές.

Η δρ Μαριάμ, όπως είναι γνωστή η Αμπου Ντάκα, εξηγεί πως ενώ οι γυναίκες κρατούμενες μοιράζονται τις ίδιες δύσκολες συνθήκες κράτησης με τους άντρες, όλα αλλάζουν μόλις απελευθερώνονται: «Εκείνους τους υποδέχονται σαν ήρωες και τους οργανώνουν γιορτές στη γειτονιά. Στις γυναίκες όχι μόνο δεν αποδίδονται συνήθως τιμές, αλλά συναντούν και τον εξοστρακισμό από τις οικογένειές τους γιατί μετείχαν στην αντίσταση χωρίς τη γνώση και έγκριση κάποιου άντρα συγγενή τους ή τις πιέζουν να μείνουν στο σπίτι «για να μην κινδυνεύσουν ξανά». Κάποιες μάλιστα, ιδίως όσες εκτίουν πολύχρονες καταδίκες, τις χωρίζουν οι σύζυγοί τους. Η συντριπτική τους πλειονότητα καταλήγει μόνη και φτωχή».

Σπάζοντας αυτόν τον κύκλο της περιθωριοποίησης, η οργάνωση προσφέρει νομική και ψυχολογική στήριξη, μαθήματα γραφής και ανάγνωσης στις αναλφάβητες, οικονομική στήριξη και δεξιότητες με τις οποίες να μπορεί να κερδίζουν τα προς το ζην. Κυρίως όμως τους προσφέρει αυτοεκτίμηση και τις παρακινεί «να διηγηθούν τις ιστορίες τους δημόσια, με δυνατή φωνή, με κάθε μέσο, ώστε να μάθει η κοινωνία ότι αγωνίζονταν όπως και οι άντρες και πρέπει να ζουν ίσες με αυτούς».

Χάρη στην επιμονή και τη δουλειά της, φέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία της Γάζας, οργανώνεται μια εβδομάδα αλληλεγγύης με τις Παλαιστίνιες φυλακισμένες. Οι εκδηλώσεις θα γίνουν από τις 7 έως τις 15 Ιουνίου στην Παλαιστίνη αλλά και σε Ισπανία, Ιταλία και Βρετανία. Στόχος είναι να αναδείξουν τον ρόλο των Παλαιστινίων γυναικών, των μεγάλων λησμονημένων αυτής της σύρραξης.