Του Γιώργου Σταματόπουλου

Διανύει το τέλος της έβδομης δεκαετίας της ζωής του. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο. Ηταν πρωτοπόρος στην εφαρμογή της επιστήμης του τη δεκαετία του ’80. Ανοιξε πολλούς εναλλακτικούς δρόμους για τους συνεχιστές του έργου του, που δεν ήσαν και πολλοί. Δίνουμε ραντεβού στην Κομοτηνή, όπου θα μιλούσαμε για την αποανάπτυξη. Κάνω πως δεν είμαι εκνευρισμένος από το ωριαίο στήσιμό μου. Σφυρίζω ένα σκοπό τάχα. Να παρακολουθείς τα λεωφορεία, μου λέει στο τηλέφωνο, πολλά θα αποκομίσεις! Αίφνης ένα μούγκρισμα μιας πελώριας μοτοσικλέτας με συνεφέρει. Σφυρίζουν δαιμονισμένα τα φρένα της. Μένω άναυδος. Οδηγός της μηχανής είναι ο φίλος καθηγητής. Εχει ένα τεράστιο χαμόγελο απ' αυτά που φορούν οι νικητές. «Καλά -του λέω- τρελάθηκες; Πού τη βρήκες τη μηχανή;».

Το χαμόγελο γίνεται σαρδόνιο. «Την αγόρασα» μου απαντά. «Είσαι με τα καλά σου;» εξίσταμαι. «Σ' αυτή την ηλικία αγόρασες αυτό το θηρίο; Θα σε μαζεύουμε με τα κουταλάκια. Θα γκρεμοτσακιστείς. Τι πράγματα είναι αυτά;». Σοβαρεύει κάπως. «Είσαι ζηλόφθων και ανισόρροπος» μου επιτίθεται. Επειδή εσύ έχεις παραιτηθεί από τον ίλιγγο της ταχύτητας, επειδή δεν μπορείς να ισορροπήσεις ούτε σε τέσσερις ρόδες, επειδή πήρες διαζύγιο από την περιπέτεια, νομίζεις θα κάνω κι εγώ τα ίδια; Σε παρακαλώ πολύ, σεβάσου την πράξη μου· είναι επαναστατική για μένα». Στέκομαι σαν άγαλμα. Μήπως έχει δίκιο; «Ομολογώ πάντως -του λέω- ότι ξεπέρασες τους σουρεαλιστές που ήθελαν να συναντηθεί η ομπρέλα με μια ραπτομηχανή πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Εσύ συναντήθηκες με τη μοτοσικλέτα· μου φαίνεται παράδοξο. Φοβάμαι για την κατάληξή σου». Χαμογελά κάπως πικρά. «Δεν μου λες, αγαπητέ -μου ψιθυρίζει τρυφερά- θα 'θελες να καταλήξω στον καναπέ μου βλέποντας τηλεόραση; Καλύτερα να γκρεμοτσακιστώ εκεί έξω, στον δρόμο, στη ζωή, παρά να μου κλείσει τα μάτια η αποχαύνωση. Είμαι σαφής;».

Καταπίνω τη γλώσσα μου. Ντρέπομαι. Κοκκινίζω. Σκύβω τα μάτια. Μ' αγκαλιάζει τρυφερά. «Ελα -με παρηγορεί-, ξέρω ότι κατά βάθος χαίρεσαι για τον φίλο σου, απλώς ήθελες να προκαλέσεις τα ανακλαστικά μου αντανακλαστικά. Είμαι αρκετά ώριμος πια και μπορώ εύκολα να συγχωρώ. Αντε, πάμε να πιούμε μια μπίρα».

Ηθελα να του πω για την αρρώστια της εποχής, για τη γελοία προσπάθεια των ηλικιωμένων να φαίνονται νέοι, να συμπεριφέρονται σαν τους νέους, καταλαβαίνω όμως ότι αυτό δεν αφορά τον φίλο μου· είναι βαθύτερη η αιτία της συνάντησής του με τη μοτοσικλέτα, πιο εκστατική, πιο διονυσιακή θα 'λεγα.

Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι ο φίλος καθηγητής θα νιώθει την ελευθερία του ανέμου και του δρόμου στο σώμα του είναι του, ή στο είναι του σώματός του. Τηλεφωνώ κρυφά στους κολλητούς του φίλους στα Χανιά. Σοβαροί άνθρωποι, επιστήμονες, μετρημένοι, αλλά και σαρκαστικοί ενίοτε. Και αυτοί πρωτοπόροι στο επάγγελμά τους. «Μα καλά -τους λέω- δεν του είπατε μια κουβέντα; Γιατί δεν τον αποτρέψατε;». Γελάνε τρανταχτά. «Κρατιέται το πάθος για τη λευτεριά; Κρατιέται το πάθος του για ζωή; Δεν κρατιέται. Απλώς θα ένιωθε φυλακισμένος» μου απαντούν ψύχραιμα και με φυσικότητα.

Είναι αλήθεια πως δεν τα πήγαινα καλά με τα δίτροχα, ειδικά αυτά τα τεράστια, μόνο με το ποδήλατο έχω φιλικές σχέσεις. Μου φαίνεται θα αλλάξω τροπάρι. Οχι ότι θα γίνω ξέγνοιαστος καβαλάρης, τουλάχιστον θ' αρχίσω να βλέπω με συμπάθεια τις μοτοσικλέτες. Στην Κομοτηνή (πανέμορφη η παλιά πόλη, αλλά και η νέα), ο φίλος μού έδωσε ένα καλό μάθημα. Την ίδια γνώμη με τους φίλους στα Χανιά είχε και ο επιστήθιος φίλος του από τα Τρίκαλα. Το θέμα, άρα, έχει λήξει με αδιαμφισβήτητο νικητή τον φίλο μας ιππότη της ασφάλτου, των ορέων και λοιπά. Στη δεύτερη μπίρα μού ερμηνεύει και ψυχαναλυτικά τη μηχανή που κάποιοι την έχουν αποκαλέσει σιδεράλογο, ως προέκταση του αλόγου που τα αρσενικά χρησιμοποιούσαν παλιότερα για να κάνουν τις δουλειές τους, ως οχήματα εργασίας και επικοινωνίας και πολλά άλλα.

[email protected]