ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ Tου Κώστα Μοσχονά

Ακονίζουν τα μαχαίρια τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για το επίμαχο θέμα της διαδοχής του Ζ. Μπαρόζο στη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τα δύο βασικά θεσμικά όργανα της Ε.Ε. έχουν επιδoθεί σε μια σκληρή αναμέτρηση για το ποιος έχει το επάνω χέρι στον διορισμό του νέου προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η σύγκρουση δεν είναι μακριά.

Το Ευρωκοινοβούλιο υποστηρίζει –και δικαιολογημένα- ότι βάσει της Συνθήκης της Λισαβόνας το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο οφείλει για την επιλογή του αντικαταστάτη του Ζ. Μπαρόζο να λάβει υπόψη τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών για την προεδρία της Επιτροπής. Με άλλα λόγια, ζητεί να δοθεί εντολή στον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που ήρθε πρώτο σε έδρες, τον Λουξεμβούργιο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, να αρχίσει τις διαβουλεύσεις με τα άλλα κόμματα με σκοπό την επίτευξη της αναγκαίας πλειοψηφίας. Εάν ο Λουξεμβούργιος αποτύχει, να πάρει τη σκυτάλη ο υποψήφιος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος που ήρθε δεύτερο σε αριθμό εδρών, ο Γερμανός Μάρτιν Σουλτς. Και έπεται συνέχεια, μέχρι την επίτευξη πλειοψηφίας (375 ευρωβουλευτές). Για το Ευρωκοινοβούλιο, λοιπόν, ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πρέπει να προέρθει από τους κόλπους των υποψηφίων των κομμάτων, αρχής γενομένης από τον Ζ.-Κ. Γιούνκερ…

Ολοι οι συνυποψήφιοι

Σε αυτό συμφωνούν όλοι οι συνυποψήφιοι των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου του υποψήφιου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Αλέξη Τσίπρα…

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, όμως, δεν βλέπουν με το ίδιο μάτι τη διαδικασία για την ανάδειξη του αντικαταστάτη τού Ζ. Μπαρόζο. Αναγνωρίζουν ότι πρέπει βάσει της Συνθήκης «να ληφθούν υπόψη» τα αποτελέσματα των εκλογών, αλλά μέχρι εκεί… Λαμβάνω υπόψη, δεν σημαίνει δέσμευση. Και υπενθυμίζουν στο Ευρωκοινοβούλιο ότι την οριστική απόφαση λαμβάνει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ειδική πλειοψηφία.

Τα πράγματα έμπλεξαν ακόμη περισσότερο με την άρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον να αποδεχθεί τον Ζ.-Κ. Γιούνκερ. Ο Βρετανός πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη συνέλθει από το «στραπάτσο» που υπέστη από το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ και θεωρεί τον Λουξεμβούργιο «ευρωπαϊστή». Σύμμαχοί του οι πρωθυπουργοί της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν και της Σουηδίας Φρέντερικ Ρέιμφελντ. Ο Ντ. Κάμερον δεν καλοβλέπει για διάδοχο του Μπαρόζο ούτε τον Γερμανό Μάρτιν Σουλτς ούτε τον υποψήφιο των Φιλελευθέρων Γκι Φέρχοφσταντ. Και αυτούς τους θεωρεί «ευρωπαϊστές». Προτιμά, λοιπόν, τον πρωθυπουργό της Δανίας ή της Φινλανδίας, κάτι που προκάλεσε το ενδιαφέρον των Σκανδιναβικών χωρών, που θα ήθελαν πολύ να διοριστεί ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ένας από τους ηγέτες τους. Από κοντά και η Ολλανδία, για την οποία ένας πρόεδρος της Επιτροπής από τις χώρες του Βορρά θα υποστηρίξει καλύτερα τα συμφέροντά της. Η Χάγη, όμως, περιμένει την Ανγκελα Μέρκελ, η οποία δεν έχει ανοίξει ακόμη τα χαρτιά της. Η Γερμανίδα καγκελάριος υποστήριξε λόγω κομματικής συγγένειας την υποψηφιότητα του Ζ.-Κ. Γιούνκερ, αλλά χλιαρά. Παράλληλα, δεν επιθυμεί την απομόνωση του Κάμερον, δεν εμπιστεύεται το σοσιαλοδημοκράτη υποψήφιο Μ. Σουλτς και επιπλέον θεωρεί ευνοϊκό για τη σημερινή γερμανική παντοδυναμία στην Ευρώπη την ανάληψη της προεδρίας της Επιτροπής από έναν πολιτικό του Βορρά.

Το Ευρωκοινοβούλιο, όμως, έχει προειδοποιήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ότι εάν ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν προέλθει από τους κόλπους του, δεν πρόκειται να τον εγκρίνει. Μύλος…