Τις μέτραγα επίτηδες κάποια χρονιά Ιούνιο και Ιούλιο τις εκδηλώσεις, στις οποίες πήγαινα κάθε βράδυ. Συναυλίες ως επί το πλείστον, αλλά και κάποιες άλλες, κάτι θέατρα και κάτι πρωτοποριακές παραστάσεις χορού στο Φεστιβάλ Αθηνών, στις οποίες με «τράβαγαν» τα κορίτσια από την εφημερίδα γιατί «έχουν ενδιαφέρον και δεν πρέπει να τις χάσεις, άσχετε». Και τις υπολόγισα συνολικά σαράντα έξι μέσα στο δίμηνο εκείνο, μέσα σε εξήντα μόλις μέρες (νύχτες, δηλαδή). Ολο κάπου βρισκόμουν. Πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια, τότε που δεν μας είχε «χτυπήσει» ακόμα η οικονομική κρίση, τότε που τα καλλιτεχνικά γεγονότα ήταν πολλά και μεγάλα και διαδέχονταν το ένα το άλλο, τότε που ο Γιώργος Λούκος έκανε δυναμικό μπάσιμο και ανανέωνε έναν βαρετό θεσμό.

Να δω λοιπόν τι αποτέλεσμα θα έχω στο τέλος για φέτος. Ο μήνας ξεκίνησε, το κοντέρ άρχισε να τρέχει ήδη, σκορ δεν υπάρχει προς το παρόν. Δεν πήγα πουθενά χθες, έβλεπα όμως από το καλλιτεχνικό μας τμήμα να φεύγουν τρέχοντας το απόγευμα τα κορίτσια προκειμένου να προλάβουν την παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού στην Πειραιώς 260. Συναυλία δεν είχα, κάποια ξένη εννοώ να τρέξω κι εγώ με τη σειρά μου, πρέπει να περιμένω την Πέμπτη για τους Fleshtones στο «Gagarin 205» ή τους Tuxedomoon στο «Stage Volume 1». Ή -έστω- το ντουέτο Μίλτου Πασχαλίδη και Χρήστου Θηβαίου στο Θέατρο Βράχων. Ή, ακόμα καλύτερα, το Plissken Festival την Παρασκευή και το Σάββατο.

Να μπω σε ρυθμό καλλιτεχνικό, να αρχίσουμε το μέτρημα, να «χαθούμε» νοερά σε θεάματα μήπως και ξορκίσουμε τα φαντάσματα που μας κυνηγούν. Δεν είναι ευοίωνες οι προοπτικές το ξέρω, δεν βλέπω να σημειώνουμε κανένα μεγάλο σκορ. Αλλά, εντάξει, θα κοιτάξω να ανακαλύψω και κάποια μικρότερα σχήματα να καλύψω το κενό. Ραντεβού, λοιπόν, τέλη Ιουλίου για τον απολογισμό. Ελα, να πέφτουν τα στοιχήματα.

Δημήτρης Κανελλόπουλος