Του Γιώργου Σταματόπουλου

Χαμογελαστά, χαρούμενα, νεανικά, πανέμορφα πρόσωπα αποτελούν το ακροατήριο σε μια συζήτηση-εκδήλωση για την αποανάπτυξη, που διοργάνωσε η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Κομοτηνής στο στέκι της Adelante στο κέντρο της πόλης. Είκοσι ώς είκοσι πέντε χρονώ οι περισσότεροι (όλοι, αν εξαιρέσουμε τους συγγραφείς, Γιάννη Μπίλλα και Γιώργο Κολέμπα, του βιβλίου «Ο ανθρωπολογικός τύπος της αποανάπτυξης», Εκδόσεις των Συναδέλφων, τον Θανάση Γκαϊφίλια και δύο-τρεις ακόμη).

Κιχ δεν ακουγόταν ενόσω μιλούσαν οι εισηγητές. Στο τέλος τα αίματα άναψαν και φωτιά στο φιτίλι έβαλαν οι εξαιρετικά ενημερωμένοι νέοι, φοιτητές οι περισσότεροι νομικών και πολιτικών επιστημών. Απουσίαζαν τα οικονομικά και πολιτικά στελέχη της πόλης. Αργεί η ώσμωση των κινημάτων με την κοινωνία, αλλ’ αυτό ουδόλως αποθάρρυνε τους συμμετέχοντες να αναπτύξουν τις απορίες τους, τον προβληματισμό τους και να τοποθετηθούν πάνω στο κρίσιμο αυτό θέμα, που αφορά την οικονομία, τον ψυχισμό, τις αξίες και την καθημερινή συμπεριφορά του ανθρώπου. Αυτό προσπαθούν τα παιδιά: να φέρουν τα κινήματα κοντά στην κοινωνία, ή το αντίστροφο. Μόνα τους παλεύουν, ευδιάθετα εντούτοις. Μου εκμυστηρεύονται νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ‘θελαν το κόμμα τους να τείνει ευήκοα ώτα στις μορφές οργάνωσης που ξεπηδούν μέσα από την ίδια την κοινωνία. «Εκόν άκον θα τ’ ανοίξει τα στραβά του», τους καθησυχάζω…, «εάν θέλει να ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Αν όχι, ας πάει να συμμαχήσει με τους φιλελεύθερους, τους κεντροαριστεροδεξιούς και όλο το κακό (επαγγελματικό) συναπάντημα». Ολοι μιλούν για τη δημοκρατία, όπως ετυμολογείται αρχαιοελληνικά και όχι με τη σημερινή ψευδεπίγραφη, υποκριτική και ολιγαρχική μορφή της. Η κοινωνία, αφού δεν καταφέρνει να έχει θεσμική υπόσταση, μπορεί να φτιάξει δικούς της δήμους, έξω από τους δήμους, με πρόσημο τα συμφέροντά της και όχι τα συμφέροντα των διοικούντων· μπορεί να μπλοκάρει κατ’ αυτόν τον τρόπο τις αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων όταν οι πλείστοι ελέγχουν. Μια πελώρια Δημοτική Επιτροπή της Κοινωνίας έξω από τους δήμους και τις περιφέρειες, που όμως θα έχει καθοριστικό παρεμβατικό ρόλο. Ποιος δημοτικός άρχων δεν θα λάβει υπ’ όψιν τη Δημοτική αυτή Επιτροπή όταν εκφράζει την πλειονότητα;

Ηπιαμε εξαιρετικής γεύσης σαλέπι και τούρκικο καφέ στα στενά της Παλιάς Πόλης και φύγαμε για Αλεξανδρούπολη, κατ’ ευθείαν στο πανέμορφο καφέ βιβλιοπωλείο του Αντρέα. Πολλοί παλιοί φίλοι συγκεντρωθήκαμε εκεί μετά από χρόνια. Συγκίνηση, ναι. Αλλά η μεγάλη συγκίνηση είναι ο Γιάννης και η Σόφη, που τους συναντώ πρώτη φορά αλλά είναι σαν να γνωριζόμαστε χρόνια (φρόντισε η γλυκιά Σταυρούλα γι’ αυτό…). Περπατάμε στην απλοσύνη της Αλεξανδρούπολης και νιώθω ξανά φυσιολογικός άνθρωπος. Δρόμοι, πεζοδρόμια, πάρκα, πλατείες, παραλιακή, δέντρα, λουλούδια παντού. Αλλά και στενά δρομάκια με γεύσεις και τσίπουρα, «βρόμικα» και ειλικρινή. Πότε θα «απελευθερωθούμε»; Πότε θα ξαναγίνουμε άνθρωποι (;), εάν ήμασταν ποτέ βεβαίως…

Βορράς καθαρός, ξηρός, ελληνικός, πλούσιος, υγιής. Και πολλά άλλα (μειονοτικά και λοιπά) αλλά αργότερα.

[email protected]