Η Μαργιάν Σατραπί εκτίθεται πρώτη φορά ως ζωγράφος

 

Η σπουδαία Ιρανή κομίστα και σκηνοθέτις αποκαλύπτει σε παριζιάνικη γκαλερί τα γυναικεία πορτρέτα της με τα μυστηριώδη και απόμακρα βλέμματα

 

Επιμέλεια: Βένα Γεωργακοπούλου 

 

^[1]Πρώτα τα κόμικς, μετά οι ταινίες και τώρα η ζωγραφική. Ενα ένα βήμα κάνει η Μαργιάν Σατραπί, η ατίθαση και αντικαθεστωτική Ιρανή, που ξεκίνησε το 2000 με έδρα το Παρίσι να μας διηγείται την προσωπική της ιστορία και συγχρόνως το δράμα της χώρας της στα χέρια των μουλάδων, μέσα από τη σειρά των γκράφικ νόβελ «Persepolis».

 

 

Η τόσo δίκαιη παγκόσμια αναγνώριση ενός μοναδικού, πρωτότυπου ταλέντου έφερε στη συνέχεια τις δυο ταινίες της «Persepolis» (2007) και «Κοτόπουλο με δαμάσκηνο» (2011), η πρώτη με κινούμενα σχέδια, η δεύτερη κανονική, με ηθοποιούς και με τα όλα της – είχε, βέβαια, και στις δύο συνσκηνοθέτη τον Βενσάν Παρονό.

 

Να όμως που η Μαργιάν ξαναβρέθηκε μόνη της μπροστά σε έναν καμβά. Για να κάνει αυτή τη φορά μια έκθεση ζωγραφικής, την πρώτη της ζωής της, στην παριζιάνικη γκαλερί Jerome de Noirmont. Οχι ότι δεν ζωγράφιζε από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Αλλωστε, η ζωγραφική ήταν η βάση και των κόμικς και των ταινιών της, απλώς ήθελε να ξεκινήσει την καριέρα της, όπως λέει, με πιο λαϊκά, προσβάσιμα σε όλους έργα τέχνης.

 

Τώρα έβγαλε από το στούντιό της τους παλιούς της πίνακες, πρόσθεσε και εντελώς καινούργιους και ιδού τα 21 εντελώς άγνωστα για το κοινό γυναικεία πορτρέτα που κρέμασε στους τοίχους της γκαλερί. Και λέμε πορτρέτα, γιατί ακόμα και οι ομάδες γυναικών της με τη λογική του πορτρέτου έχουν γίνει.

 

Δώδεκα από τους πίνακες δείχνουν πάντως γυναίκες μόνες, σκεπτικές, στραμμένες στον εαυτό τους, με το βλέμμα να μην κοιτάζει κατευθείαν μπροστά. Ενα βλέμμα που μας καλεί να αποκρυπτογραφήσουμε τα μυστικά και τις σκέψεις τους. Οπως λέει και η ίδια η Σατραπί, αυτό που έχει σημασία στα πορτρέτα της είναι το «εκτός πεδίου», «αυτό που δεν φαίνεται, αλλά κοιτάζουμε όταν βρισκόμαστε μόνοι με τον εαυτό μας». Υπάρχουν ακόμα έξι πίνακες με δύο γυναίκες και άλλοι τέσσερις με γκρουπ τεσσάρων γυναικών, που θυμίζουν οικογενειακές φωτογραφίες, οικογενειακές στημένες πόζες, τότε που «κανείς μας δεν είναι πραγματικά ο εαυτός του, αλλά κάνει μικροσυμβιβασμούς για να χωρέσει στο πλαίσιο».

 

Για τη Μαργιάν Σατραπί, η ζωγραφική είναι ένας τρόπος να σκύψει στο υποσυνείδητό της. Γι' αυτό και οι ανώνυμες γυναίκες της παραπέμπουν, ακόμα και με το φιζίκ τους, σε αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων. Εχουν όλες έντονα εκφραστικά πρόσωπα, αλλά στόμα σφιγμένο. Τα σβησμένα χρώματα των προσώπων έρχονται σε αντίθεση με την έντονη παλέτα και τις αποφασιστικές γραμμές που χρησιμοποιεί για τα σώματά τους.

 

Η 42χρονη Ιρανή δεν κρύβει ποιοι ζωγράφοι την επηρέασαν, ποιους λατρεύει. Τον Ματίς, τον Μοντριάν και τον Μπαλτίς. Κυρίως τον πρώτο, είναι φανερό από τον τρόπο που χρησιμοποιεί το χρώμα που, όπως έλεγε και ο Ματίς, είναι «ένα προνομιακό μέσο επικοινωνίας και συγκίνησης». Σ' αυτόν χρωστάει και κάτι άλλο.

 

Οι πίνακές της είναι σαν να δοκιμάζουν στην πράξη το περίφημο μότο του: «Δεν ζωγραφίζω τα πράγματα, αλλά τις μεταξύ τους σχέσεις». Ετσι και οι γυναίκες της Μαργιάν Σατραπί δεν είναι ποτέ μονάδες, μας βάζουν στη διαδικασία να φανταστούμε ιστορίες καθημερινότητας, ιστορίες ανθρώπινης συνύπαρξης.

 

Info: Gallerie Jerome de Noirmont, 36-38 Avenue Matignon, 75008 Paris, Δευτέρα με Σάββατο, 11 π.μ.-7 μ.μ. Διάρκεια έως 23 Μαρτίου.

 

Tα βιβλία της («Περσέπολις», «Κεντήματα», «Τα τέρατα δεν αγαπούν το φεγγάρι», «Αζδάρ» κ.ά.) κυκλοφορούν σε ελληνικές εκδόσεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Μαργιάν Σατραπί εκτίθεται πρώτη φορά ως ζωγράφος

τίτλος: Από την ασπρόμαυρη «Persepolis» στα χρώματα του Ματίς

μοτο: Η σπουδαία Ιρανή κομίστα και σκηνοθέτις αποκαλύπτει σε παριζιάνικη γκαλερί τα γυναικεία πορτρέτα της με τα μυστηριώδη και απόμακρα βλέμματα

 

Πρώτα τα κόμικς, μετά οι ταινίες και τώρα η ζωγραφική. Ενα ένα βήμα κάνει η Μαργιάν Σατραπί, η ατίθαση και αντικαθεστωτική Ιρανή, που ξεκίνησε το 2000 με έδρα το Παρίσι να μας διηγείται την προσωπική της ιστορία και συγχρόνως το δράμα της χώρας της στα χέρια των μουλάδων, μέσα από τη σειρά των γκράφικ νόβελ «Persepolis». Η τόσo δίκαιη παγκόσμια αναγνώριση ενός μοναδικού, πρωτότυπου ταλέντου έφερε στη συνέχεια τις δυο ταινίες της «Persepolis» (2007) και «Κοτόπουλο με δαμάσκηνο» (2011), η πρώτη με κινούμενα σχέδια, η δεύτερη κανονική, με ηθοποιούς και με τα όλα της – είχε, βέβαια, και στις δύο συνσκηνοθέτη τον Βενσάν Παρονό.

Να όμως που η Μαργιάν ξαναβρέθηκε μόνη της μπροστά σε έναν καμβά. Για να κάνει αυτή τη φορά μια έκθεση ζωγραφικής, την πρώτη της ζωής της, στην παριζιάνικη γκαλερί Jerome de Noirmont. Οχι ότι δεν ζωγράφιζε από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Αλλωστε, η ζωγραφική ήταν η βάση και των κόμικς και των ταινιών της, απλώς ήθελε να ξεκινήσει την καριέρα της, όπως λέει, με πιο λαϊκά, προσβάσιμα σε όλους έργα τέχνης.

Τώρα έβγαλε από το στούντιό της τους παλιούς της πίνακες, πρόσθεσε και εντελώς καινούργιους και ιδού τα 21 εντελώς άγνωστα για το κοινό γυναικεία πορτρέτα που κρέμασε στους τοίχους της γκαλερί. Και λέμε πορτρέτα, γιατί ακόμα και οι ομάδες γυναικών της με τη λογική του πορτρέτου έχουν γίνει.

Δώδεκα από τους πίνακες δείχνουν πάντως γυναίκες μόνες, σκεπτικές, στραμμένες στον εαυτό τους, με το βλέμμα να μην κοιτάζει κατευθείαν μπροστά. Ενα βλέμμα που μας καλεί να αποκρυπτογραφήσουμε τα μυστικά και τις σκέψεις τους. Οπως λέει και η ίδια η Σατραπί, αυτό που έχει σημασία στα πορτρέτα της είναι το «εκτός πεδίου», «αυτό που δεν φαίνεται, αλλά κοιτάζουμε όταν βρισκόμαστε μόνοι με τον εαυτό μας». Υπάρχουν ακόμα έξι πίνακες με δύο γυναίκες και άλλοι τέσσερις με γκρουπ τεσσάρων γυναικών, που θυμίζουν οικογενειακές φωτογραφίες, οικογενειακές στημένες πόζες, τότε που «κανείς μας δεν είναι πραγματικά ο εαυτός του, αλλά κάνει μικροσυμβιβασμούς για να χωρέσει στο πλαίσιο».

Για τη Μαργιάν Σατραπί, η ζωγραφική είναι ένας τρόπος να σκύψει στο υποσυνείδητό της. Γι' αυτό και οι ανώνυμες γυναίκες της παραπέμπουν, ακόμα και με το φιζίκ τους, σε αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων. Εχουν όλες έντονα εκφραστικά πρόσωπα, αλλά στόμα σφιγμένο. Τα σβησμένα χρώματα των προσώπων έρχονται σε αντίθεση με την έντονη παλέτα και τις αποφασιστικές γραμμές που χρησιμοποιεί για τα σώματά τους.

Η 42χρονη Ιρανή δεν κρύβει ποιοι ζωγράφοι την επηρέασαν, ποιους λατρεύει. Τον Ματίς, τον Μοντριάν και τον Μπαλτίς. Κυρίως τον πρώτο, είναι φανερό από τον τρόπο που χρησιμοποιεί το χρώμα που, όπως έλεγε και ο Ματίς, είναι «ένα προνομιακό μέσο επικοινωνίας και συγκίνησης». Σ' αυτόν χρωστάει και κάτι άλλο. Οι πίνακές της είναι σαν να δοκιμάζουν στην πράξη το περίφημο μότο του: «Δεν ζωγραφίζω τα πράγματα, αλλά τις μεταξύ τους σχέσεις». Ετσι και οι γυναίκες της Μαργιάν Σατραπί δεν είναι ποτέ μονάδες, μας βάζουν στη διαδικασία να φανταστούμε ιστορίες καθημερινότητας, ιστορίες ανθρώπινης συνύπαρξης.

 

ΙΝFO: Gallerie Jerome de Noirmont, 36-38 Avenue Matignon, 75008 Paris, Δευτέρα με Σάββατο, 11 π.μ.-7 μ.μ. Διάρκεια έως 23 Μαρτίου. Tα βιβλία της («Περσέπολις», «Κεντήματα», «Τα τέρατα δεν αγαπούν το φεγγάρι», «Αζδάρ» κ.ά.) κυκλοφορούν σε ελληνικές εκδόσεις.