Της Βένας Γεωργακοπούλου

-Αναρωτιέμαι γιατί δεν μου κάνει καθόλου, μα καθόλου κέφι, να χωθώ σε μια θεατρική αίθουσα για να δω μια ταινία. Κι ας ακούω για όλες τις ανάλογες παραστάσεις τα καλύτερα λόγια. Αυτή η ξαφνική μόδα να έρχεται η μεγάλη οθόνη, αμερικάνικη, γερμανική και ελληνική, να ξελασπώσει το αμήχανο σανίδι, θλίβει την αφοσιωμένη στο θέατρο ψυχούλα μου, θίγει την πίστη μου στην ακατάβλητη δύναμη του θεατρικού κειμένου.

-Το ίδιο με προβληματίζουν και οι εύκολες, θεατρικές λύσεις σε εποχή κρίσης. Ακόμα και ο Μπρεχτ κάπως μού φαίνεται, κι ας τον λατρεύω για τη φόρμα του, προσπερνώντας τις ιδέες του, που άλλωστε δοκιμάστηκαν και ηττήθηκαν παταγωδώς. Μεγαλύτερη παρηγοριά και ανάταση στην αβεβαιότητα και αφραγκιά μού δίνει ο αρχαίος ημών Ομηρος παρά, λέω τώρα, οι αναφορές και οι συσχετισμοί της εποχής μας με την Ουλρίκε Μάινχοφ -την παράσταση του Καραζήση θα τρέξω πάντως να τη δω, παίζει η αγαπημένη μου Μαρία Σκουλά.

-Σε γενικές γραμμές, ανήκω, όμως, στη σχολή τού Νίκου Χατζόπουλου. Ο εξαιρετικός αυτός ηθοποιός, που κακώς, κάκιστα, έπαψε να σκηνοθετεί, είπε πριν από λίγες μέρες σε συνέντευξή του στην Εφη Μαρίνου, εδώ στην εφημερίδα μας: «Δεν ξεχνάς τον άνεργο, τον εξαθλιωμένο. Αλλά η άμεση αντανάκλαση τού αισθήματος δεν είναι να ανεβάσεις ένα έργο για την ανεργία». Προσυπογράφω από τη μεριά της πλατείας.

-Η κρίση δεν περνάει αυτόματα και αβασάνιστα στην τέχνη, σε μια τέχνη, φυσικά, που θέλει να μείνει και μετά. Αν υπάρχει μετά. Αν πιστέψουμε τον Στουρνάρα. Χρειάζεται λεπτότητα χειρισμών και, κυρίως, η ικανότητα τού καλλιτέχνη να την εντάξει στο έργο του, όχι να του τη φορέσει καπέλο. Γι' αυτό και χάρηκα τόσο το νέο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη «Το μυστικό της Ελλης» (εκδόσεις «Πατάκη»). Η ερωτική σχέση μιας μεσήλικης, δυναμικής γυναίκας -που ζει μόνο με τα βιβλία, τη δουλειά της και την τέχνη- με έναν πολύ νεότερό της παντρεμένο άνδρα, καθορίστηκε, βέβαια, από την κρίση, την ανεργία και τον εξαναγκασμό του σε μετανάστευση. Είχε, όμως, τη δική της αυτόνομη δυναμική. Ο ανατρεπτικός πυρήνας της ήταν το αιφνίδιο ξύπνημα αισθήσεων και αισθημάτων, άσχετα από φτώχεια ή ευμάρεια. Κι αυτόν παίρνεις και κουβαλάς μαζί σου όταν κλείσεις το βιβλίο.

-«Ετσι θα πάμε στο αριστούργημα του Ρέντσο Πιάνο;», σκεφτόμουνα η άκαρδη βλέποντας στο Μέγαρο τον «Σικελικό Εσπερινό» τού Βέρντι από τη Λυρική Σκηνή. Ευτυχώς η παράσταση του Ρενάτο Τζανέλα αποθεώθηκε επαρκώς (και από τον δικό μας Γιάννη Σβώλο) για να μην της κάνει κακό (φτάνουν και περισσεύουν οι συνδικαλιστές) η δικιά μου βαρεμάρα μπροστά στις περιορισμένες, ερασιτεχνικές θεατρικές δυνατότητες των ερμηνευτών της και τα κακότεχνα γκρουπαρίσματα της χορωδίας. Θυμόμουνα συνέχεια τις παραστάσεις επί Λαζαρίδη και έκανα τη σύγκριση. Θεάρεστο το έργο τού Μύρωνα Μιχαηλίδη, όλοι στο πλευρό του είμαστε. Αλλά να σηκώσουμε και λίγο ψηλότερα τον πήχυ της αισθητικής.

ΥΓ., αλλά καθόλου άσχετο: Θέλω επιτέλους να βρεθούν οι δολοφόνοι της Marfin. Αλλά αμφιβάλλω αν κοινωνία και ΜΜΕ θα επιδείξουν ψυχραιμία και σοβαρότητα. Πάλι θα χωριστούμε στα δύο και θα μαλλιοτραβιόμαστε πάνω από τρία πτώματα.