Του Φώτη Παπούλια

Ας θυμηθούμε μερικούς αφοριστικούς λόγους για τη Δικαιοσύνη, όχι ως αφηρημένη έννοια, αλλά ως θεραπαινίδα των αδικιών.

Αισχύλος: «Νικά δ’ ο μείων τον μέγαν δίκαι’ έχων» (ο μικρός νικά τον μεγάλο όταν έχει δίκιο).

Κομφούκιος: «Ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τη δικαιοσύνη, ο κατώτερος άνθρωπος σκέφτεται μόνο τα συμφέροντά του».

Ζίγκμουντ Φρόιντ: «Το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η δικαιοσύνη».

Ιερός Αυγουστίνος: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;».

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: « Δεν είναι δυνατό να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους».

Είναι προφανές ότι οι διακονούντες την ελληνική Δικαιοσύνη αγνοούν επιδεικτικά όχι μόνο τους παραπάνω αφορισμούς, αλλά προφανώς την έννοια του Δικαίου και της απονομής του, όπως αυτή τουλάχιστον διδάσκεται ακόμα και σε πρωτοετείς φοιτητές των νομικών σχολών.

Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών κρίθηκαν από τον Αρειο Πάγο ότι ευθύνονται τουλάχιστον για την κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας, ότι αν ίσχυε η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου η ελληνική οικονομία θα έπεφτε στα τάρταρα, και επειδή σε ένα ευνομούμενο κράτος η Δικαιοσύνη είναι τυφλή και κρίνει επί πραγματικών γεγονότων και όχι επί πολιτικών σκοπιμοτήτων, απέδωσε δικαιοσύνη.

Ομως η απονομή της δικαιοσύνης μετριέται με την αποδοχή που αυτή απολαμβάνει από το σύνολο της κοινωνίας, και όταν μια δικαστική απόφαση εκτελείται από τα ΜΑΤ, τότε το περί δικαίου αίσθημα αναζητείται στους πέριξ του υπουργείου Οικονομικών δρόμους.

Οταν δε ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει, χωρίς αιδώ, ότι δεν γνωρίζει το θέμα των απολυμένων καθαριστριών, τότε είναι σίγουρο ότι έχουμε υπερβεί προ πολλού τα όρια της φαιδρότητας και έχουμε φτάσει σε εκείνα της «μπαλαφάρας».

Τελικά ο αφορισμός του Αμερικανού συγγραφέα Γ. Γκάντις είναι εξαιρετικά επίκαιρος: «Δικαιοσύνη; Θα βρεις δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο, σε αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους»…