Του Γιώργου Σταματόπουλου

Η αστική διατροφή είναι διαστροφή της υγείας, του πνεύματος· ύβρις απέναντι στο σώμα. Χημική και ταχεία, αδιαφορεί για τη γεύση και, κυρίως, για την πέψη, ωθεί στον κακό ύπνο ή σε αϋπνίες ή σε εφιάλτες. Ουδέτερη η γλώσσα και η στοματική κοιλότητα· μένει η μασητική ικανότης να λειτουργεί αυθαιρέτως χωρίς να νοιάζεται για το τι αλέθει. Ακόμη κι αυτοί που προσέχουν σε καθημερινή βάση τι θα φάνε αλλά κι αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα να επιλέγουν την τροφή (για φαντάσου!) αδυνατούν να γευθούν πραγματικά τα προς βρώσιν υλικά. Και αυτό, γιατί δεν τρώνε επειδή εργάστηκαν σκληρά, κουράστηκαν και πείνασαν, άρα πρέπει να ενισχύσουν το σώμα· απλώς καταβροχθίζουν, απλώς καταναλώνουν. Οι πολλοί κεκόρηνται όκωσπερ κτήνεα, χορταίνουν σαν τα κτήνη καθώς έλεγε ο Ηράκλειτος. Ελάχιστοι φέρονται ευγενικά στο καθημερινό φαγητό τους (οιονεί παράπονο είναι και ας μην εκπλησσόμεθα…). Η διαδικασία του τρώγειν είναι μια αναταραχή (ήπια) του σώματος και μια γαλήνη ταυτόχρονα, κάτι σαν την ανάσα μας (και πολλοί υποφέρουμε από δύσπνοιες σήμερα· χάνουμε σιγά σιγά τη φυσιολογία μας). Θέλω να πω ότι εάν τρεφόμασταν φυσιολογικά, κάτι που είναι αδύνατον πλέον, θα σκεφτόμασταν νομίζω και φυσιολογικά, που θα πει: χωρίς μίσος για τη ζωή και τους ανθρώπους, ευδιάθετοι, φιλικοί· θα σκεφτόμασταν εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς μας και δεν θα επαναπαυόμασταν, στο παλίμψηστο της Παιδείας, στη μασημένη τροφή δηλαδή, δεν θα εκχωρούσαμε τέλος πάντων την ικανότητα του σκέπτεσθαι σε επαγγελματίες πολιτικούς και δημοσιογράφους οι οποίοι -τι ανοσιότης!- διαμορφώνουν βαρβαρικά τη γλώσσα και τον πολιτισμό. Α, και τους όρους της συνύπαρξης. Παρακολουθήστε τους σε οποιαδήποτε εκδήλωση πώς τρώνε και θα καταλάβετε. Εχει εξαφανιστεί ο πολιτισμός του τρώγειν, ναι. Πολιτισμός του τρώγειν: να τρέφεσαι όταν το σώμα σου σε προστάζει και όχι η βουλιμία ή το ωράριο· όλοι έχουμε απαρνηθεί ετούτον τον πολιτισμό. Συμφωνούμε. Πολλές κακές αποφάσεις προέρχονται από την κακή τροφή. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε (διά παντός;) απολέσει τις έννοιες της αυτάρκειας, της ολιγάρκειας και τη σοφία των μανάδων μας που μέσα από φτωχά υλικά σχημάτιζαν πλούσια φαγητά! Τι τύχη, να έχεις προλάβει όλη αυτή τη βιοσοφία, όλη αυτήν την τέχνη.

Τόσοι αιώνες σοφίας και τέχνης σμπαραλιάστηκαν εν μιά νυκτί, σχεδόν, την τελευταία πεντηκονταετία, και, βέβαια, ουδείς αντέδρασε. Τι να πει το βόδι σε ένα τρακτέρ; Πώς να αντιπαρατεθεί -σε ποια γλώσσα- η μεσογειακή στην υπερατλαντική μάνα;

Καλλωπιζόμαστε εντούτοις σήμερα, παρ’ ότι έχουμε λειψά εντόσθια (και αρρωστημένα σπλάχνα). Η μόδα και το στιλ πάνω απ’ όλα και ας ξέρουμε κατά βάθος (ξέρουμε;) ότι αυτά χαρακτηρίζουν ξιπασμένους, ανελεύθερους, ανεπαρκείς ανθρώπους, ότι είναι η άμυνά μας μπροστά στην πλημμύρα της ζωής, ότι είναι η άμυνα των αδύναμων και των μνησίκακων, αυτών που θέλουν να εκδικηθούν ακριβώς διότι γνωρίζουν τη μικρότητά τους…

Τρώγοντας έρχεται η όρεξη λέμε, αυθαδιάζοντας· μετατρέπουμε δηλαδή το ένα από τα δύο μεγάλα ένστικτα της αυτοσυντήρησης σε συνήθεια· ποιος να το πίστευε αυτό για την Ελλάδα πριν από λίγες δεκαετίες. Τσιμουδιά βεβαίως για τα εκατομμύρια του πλανήτη που δεν έχουν καν τροφή και πεθαίνουν από ασιτία. Το κείμενο προσπάθησε να τους σεβαστεί εντούτοις.

[email protected]