Κουραστική και γεμάτη απρόοπτα αποδεικνύεται η ζωή εδώ στη ζούγκλα. Τι τα θες! Ακρως απαραίτητη είναι η εργασία ακόμα και στον παράδεισο, οπότε φτου κι απ' την αρχή, πέφτουμε πάλι στην ανάγκη του Μαρξ, του Ενγκελς, του Προυντόν και του Μπακούνιν. Ας όψεται η διεύθυνση της εφημερίδας που με έστειλε στη Βραζιλία να καλύψω το Μουντιάλ. Τα βήματά μου, όπως ήδη ξέρετε, με οδήγησαν στον Αμαζόνιο κι εκεί που 'λεγα πως έχω ξεφύγει απ' τη σκοτεινιά και τη μουντάδα τής εν Ελλάδι πολιτικής, να τα πάλι μπρος μου τα κοινωνικά και ιδεολογικά αδιέξοδα.

Οφείλω, ωστόσο, να περιγράψω τη ροή μιας μέρας για να καταλάβετε τις δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλομαι. Σήμερα, επί παραδείγματι, ξυπνήσαμε με την ανατολή. Συνοδεύσαμε το πρωινό μας ρόφημα -νερό του ποταμού με εσάνς καφέ, παραβρασμένο για να εξοντωθούν τα μικρόβια- με παπάγια, μάνγκο, ανανά και μπανάνες. Δεν πιστεύεις πόσες ποικιλίες από δαύτες φύονται στις καταπράσινες όχθες. Αφού μεθύσαμε τον ουρανίσκο, ο Μύρωνας πρότεινε να πάμε για ψάρεμα.

Παίρνοντας τα δίχτυα απ' το κατώι, κάτι τεράστιες αραιοπλεγμένες καλαθούνες, ξεγελάστηκα κι άφησα το αδιάβροχο μπουφάν πάνω στον φράχτη χωρίς να φανταστώ ότι αποτελεί πρώτης τάξεως έδεσμα για τον ελλοχεύοντα οικόσιτο -τρόπος του λέγειν το σίτος- αγριόχοιρο της καλύβας. Το κατασπάραξε σε χρόνο ντε τε κοιτάζοντάς με με ευγνωμοσύνη για το νόστιμο δεκατιανό που ακουσίως του προσέφερα. Η τροπική μπόρα που ξέσπασε κατά τη διάρκεια της μισάωρης πεζοπορίας με μετέτρεψε σε πάπια Πεκίνου. Απλώναμε τα αυτοσχέδια δίχτυα σε ένα στενό πέρασμα με ισχυρό ρεύμα, γεμίζοντας δυο κουβάδες με σπαρταριστές γαρίδες μετρίου μεγέθους.

Ολοφυρόμενο μας παρακολουθούσε όσο ψαρεύαμε ένα αλλόκοτο πτηνό σαν μαραμπού, με τον αεροφόρο του θύλακο να μου θυμίζει εντόνως την τσάντα που κρεμάει στον ώμο του ο φίλος μου ο Σταματόπουλος, που 'χει κόψει καπίστρι τελείως. Παρατηρώντας το διαπίστωσα κι άλλες ομοιότητες με το τακίμι μου. Ψηλό σαν λελέκι, με το ράμφος του να επιβάλλεται στον χώρο, διερευνούσε σχολαστικά με εύηθες ύφος, όπως κι εκείνος όταν στέκει στην μπάρα, κουρούμπελο απ' τα ποτά τις μικρές ώρες.

Σαν χαμάληδες κοψομεσιαστήκαμε να μεταφέρουμε την ψαριά και διάφορους καρπούς στο φτωχικό μας ενδιαίτημα κι ολόκληρο το απόγευμα κοπανούσαμε κορμούς αρτόδεντρων προς εξασφάλιση του ψωμιού μας. Τοποθετούσαμε αργότερα τα τρίμματα σε μια πιρόγα και τα πατούσαμε σαν σταφύλια. Σκεπάσαμε έπειτα τον ληνό με νερό. Την επαύριο θα αφήναμε το εδώδιμο μείγμα να ξεραθεί για να γίνει κατάλληλο προς βρώση. Νωρίς, μετά το δείπνο, αράξαμε κατάκοποι στις αιώρες, όπου, υπό το αμυδρό φως μιας λάμπας πετρελαίου, διόρθωνα αδημοσίευτα κείμενά μου. Λέω να το ρίξω στο γράψιμο. Η αγροτική ζωή στον παράδεισο παραείναι βαριά ακόμα κι όταν σε συντροφεύει ένας ξανθός και γελαστός ήλιος.

Μετέωρος [email protected]