Του Τάσου Παππά

Ξανά μανά εκκλήσεις για διάλογο, ξανά μανά προσκλητήρια για συνεργασία από τον ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ. Τα αλλεπάλληλα και κατηγορηματικά «όχι» του Περισσού, πάντα με απαξιωτικό ύφος, δεν φαίνεται να πτοούν την ηγεσία του κόμματος και την εσωκομματική αντιπολίτευση. Επιμένουν αμφότερες στη λογική των ανοιγμάτων σ’ ένα κόμμα που δεν έχει δώσει ούτε ένα δείγμα γραφής ότι μπορεί σε κάποια φάση να αλλάξει προσανατολισμό και να ανταποκριθεί. Το αντίθετο. Με κάθε ευκαιρία δηλώνει ότι δεν είναι διαθέσιμο για σύμπλευση με τους «οπορτουνιστές». Ούτε και στην περίπτωση που οι έδρες του στη Βουλή θα είναι απαραίτητες για τον σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης. Τους κατηγορεί μάλιστα για συνειδητή εξαπάτηση των εργαζομένων και προβάλλει τις αγεφύρωτες αντιθέσεις που χωρίζουν τα δύο κόμματα.

Τότε, γιατί αυτή η στάση, θα αναρωτηθεί κάποιος από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι φανερό ότι στην επίμαχη υπόθεση οι δύο πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ μπαίνουν με διαφορετικές επιδιώξεις. Η πλειοψηφία δεν πιστεύει ότι θα έχει τύχη αυτή η πολιτική. Την υπηρετεί απρόθυμα. Από υποχρέωση επειδή υπάρχει στην προγραμματική διακήρυξη. Αλλά και με εκλογική σκοπιμότητα. Οι επιθέσεις φιλίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθύνονται στην ηγεσία του ΚΚΕ αλλά στον κόσμο του και ιδιαίτερα σ’ εκείνο το κομμάτι που βρίσκεται στον περίγυρο και έχει χαλαρή σχέση με την κεντρική κομματική γραμμή. Στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις κατάφερε να περιορίσει την επιρροή του ΚΚΕ και συνεχίζει την ίδια τακτική, ελπίζοντας ότι θα επηρεάσει και άλλους ψηφοφόρους του, κυρίως αυτούς που θέλουν να δουν την Αριστερά ενωμένη.

Ηεκδοχή όμως της Αριστερής Πλατφόρμας είναι καθαρά ιδεολογική. Οι θέσεις της για το ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, την ταξική πάλη και τον σοσιαλισμό είναι συγγενείς με τις αναλύσεις του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Επιπλέον, εκτιμά ότι μια συμμαχία μαζί τους θα ενισχύσει το αριστερό προφίλ του κόμματος και θα λειτουργήσει σαν αντίβαρο στις πιέσεις που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ από διάφορους κύκλους προκειμένου να λειάνει τις ριζοσπαστικές αιχμές της στρατηγικής του. Για το ΚΚΕ όμως, η Αριστερή Πλατφόρμα συνιστά μεγαλύτερο κίνδυνο από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επειδή με τις απόψεις της λειτουργεί σαν «δούρειος ίππος».

Τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας επιμένουν ότι δεν είναι χίμαιρα το μέτωπο των αριστερών δυνάμεων και επιστρατεύουν το παράδειγμα του ενιαίου Συνασπισμού. Και τότε, λένε, τίποτε δεν έδειχνε ότι υπήρχε πιθανότητα συνεννόησης μεταξύ ΚΚΕ και Ε.ΑΡ., ωστόσο η ζωή διέψευσε τους απαισιόδοξους. Πράγματι. Οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο σχήματα ήταν εχθρικές. Ως γραφικοί αντιμετωπίζονταν όσοι πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να προκύψει συνεργασία. Με μία διαφορά. Σημαντική. Την περίοδο εκείνη έπνεε από τη Σοβιετική Ενωση ο άνεμος της περεστρόικα. Την ανάγκη ανανέωσης του κομμουνιστικού κινήματος υποστήριζε και ένα υπολογίσιμο τμήμα του στελεχικού δυναμικού του ΚΚΕ. Η συμπόρευση εμφανιζόταν ως η μόνη λύση. Μόλις όμως κατέρρευσε «το διεθνές κέντρο του κομμουνισμού» τα πράγματα επανήλθαν στην προηγούμενη εμφυλιοπολεμική κατάσταση. Υπάρχουν σήμερα πιθανότητες να επαναληφθεί το μοντέλο του ενιαίου Συνασπισμού ή να προκύψει μια άλλου τύπου επικοινωνία; Με τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, τόσες όσες και να γεννήσουν τα κοκόρια.