Της Ματούλας Κουστένη

Φορώντας τη χαρακτηριστική του στολή, μαύρο σακάκι με μπεζ καπέλο, και με συνέπεια Εγγλέζου, 9.30 ακριβώς, ο Μπομπ Ντίλαν βγήκε στη σκηνή και ξεκίνησε. Και από κάτω τρεισήμισι χιλιάδες άτομα, οικογένειες, παιδιά και, φυσικά, άνθρωποι της γενιάς του περίμεναν ένα νεύμα, μια μασημένη κουβέντα με τη βραχνή φωνή του, ένα κούνημα του ποδιού ή ένα ανεπαίσθητο λίκνισμα για να τον αποθεώσουν.

Δεν κρατούσε κιθάρα, άλλωστε την έχει αποχωριστεί εδώ και καιρό. Ο Μπομπ Ντίλαν ήρθε στη Μαλακάσα μόνο για να τραγουδήσει, να παίξει φυσαρμόνικα, αλλά και να καθίσει στο πιάνο του. Οπως και στη Θεσσαλονίκη -και νωρίτερα στην Κωνσταντινούπολη και στο Δουβλίνο- έτσι και στο Terra Vibe η συναυλία ξεκίνησε με το «Things Have Changed» του 2000. «I’m a worried man, got a worried mind/ No one in front of me, no one behind/ There’s a woman on my lap and she’s drinking champagne», λένε οι στίχοι και η βραχνή του φωνή έφτασε ώς την άκρη του δάσους. Πάνω στη σκηνή και το Οσκαρ που του χάρισε αυτό το τραγούδι, από την ταινία «Wonder Boys».

Με το δεύτερο κιόλας τραγούδι «She Belongs To Me» ο Αμερικανός μάς γύρισε στο 1965, τότε που «κατήγγειλε» με κομμάτια σαν κι αυτό τον έρωτα. Ακολούθησε το «Beyond Here Lies Nothin’» με το οποίο ξεκινούσε ο δίσκος «Together Through Life» του 2009, το πρόσφατο «Duquesne Whistle», από τα τραγούδια που έχει γράψει μαζί με τον Αμερικανό μεταφραστή, ποιητή και στιχουργό Ρόμπερτ Χάντερ.

Είναι βέβαιο πως ανεξαρτήτως ηλικίας εκείνοι που βρέθηκαν χθες βράδυ στη Μαλακάσα θα ήθελαν περισσότερα κομμάτια από το παρελθόν. Ομως ο Ντίλαν επέμενε σε μεγάλες δόσεις από το άλμπουμ «Tempest», που κυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια, καθώς από εκεί επέλεξε τα «Long And Wasted Years», «Soon After Midnight», «Pay In Blood». Από το set list δεν έλειψε επίσης το «High Water», το κομμάτι που έγραψε για τον θρυλικό μπλουζίστα Τσάρλι Πάτον, αλλά και το «Summer Days».

Ευτυχώς λίγο πριν από το τέλος έκλεισε το μάτι και σε μας τους νοσταλγούς του παρελθόντος με υπέροχες εκτελέσεις του «A Hard Rain’s A-Gonna Fall» αλλά και του «Ballad of a Thin Man», ενός τραγουδιού που είχε χρόνια να το πει, σε μια ροκ εκδοχή που τρέλανε τον κόσμο.

O Mπομπ Ντίλαν δεν είναι ο τύπος του καλλιτέχνη που αρέσκεται σε οικειότητες με το κοινό. Είναι απόμακρος και ποιητής, εσωστρεφής και κοφτός. Γι' αυτό και δεν «ανταλλάξαμε» μαζί του χθες ούτε μια «καλησπέρα», ακόμα και όταν ήρθε η στιγμή να αποχωρήσει. Το ρολόι έδειχνε 11.30, είχαν ήδη συμπληρωθεί δύο ώρες μουσικής.

Εντάξει, το κοινό ήταν πολύ λιγότερο από εκείνο της προηγούμενης συνάντησής μας μαζί του στο Terravibe. Ωστόσο, ήταν μαγεμένο κι απολύτως ενημερωμένο. Και μπορεί να μην ξέρουμε ακριβώς τη σχέση της υπουργού Τουρισμού Ολγας Κεφαλογιάννη μαζί του, αλλά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Κώστας Λειβαδάς ανήκουν στη γενιά των τραγουδοποιών που και τον αγάπησαν και επηρεάστηκαν από αυτόν. Γι' αυτό και το κοινό στο φινάλε, όταν άκουσε το «All Along The Watchtower», ήξερε πώς να αποχαιρετήσει τον Μπομπ Ντίλαν: τραγουδώντας μαζί του.

Επειτα τα φώτα χαμήλωσαν. Εμείς βγαίναμε στον δρόμο προς την Αθήνα κι εκείνος σε λίγο θα πετούσε για Βουκουρέστι. Εις το επανιδείν…