Σε πολλές περιπτώσεις αν αλλάξουν δουλειά είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν στον εργοδότη ρήτρα ύψους 6.000-10.000 ευρώ

Του Μπάμπη Μιχάλη

Μισθοί πείνας, ακραία εκμετάλλευση, που φτάνει στα όρια της ομηρίας, και εκβιασμοί συνθέτουν το πρότυπο που υιοθετούν εντεινόμενα στις αγορές εργασίας οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της σημερινής Ευρώπης, προς όφελος φυσικά των εργοδοτών. Από το μοντέλο αυτό δεν ξεφεύγει ούτε η ακμάζουσα Γερμανία, που στα μάτια αρκετών εργαζομένων από τις υπερχρεωμένες χώρες της Νοτίου Ευρώπης φαντάζει ακόμη ως η Γη της Επαγγελίας.

Λόγω του προβλήματος της υπογεννητικότητας, η Γερμανία αναζητεί διαρκώς εργατικό δυναμικό από τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. που ταλανίζονται από την υψηλή ανεργία. Ενας από τους κλάδους που φαίνεται να έχει έντονη έλλειψη εργατικών χεριών είναι και η Υγεία. Σύμφωνα με το Bloomberg, τουλάχιστον 31.000 γιατροί από άλλες χώρες έχουν μεταναστεύσει και εργάζονται σήμερα στη Γερμανία. Εξ αυτών οι 2.500 είναι Ελληνες, νούμερο που κατατάσσει τη χώρα μας στη 2η θέση στη μετανάστευση των γιατρών εκεί, πίσω από τη Ρουμανία. Ανάλογες ελλείψεις υπάρχουν και σε νοσηλευτές.

Εφιάλτης

Το όνειρο της εργασίας για τους μετανάστες στη Γερμανία νοσηλευτές του ευρωπαϊκού Νότου όμως δείχνει να εξελίσσεται σε εφιάλτη. Οπως αποκαλύπτει χθεσινό δημοσίευμα της (ελληνόφωνης) ιστοσελίδας της Deutsche Welle, αρκετοί νοσηλευτές από την Ισπανία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία, οι οποίοι εργάζονται στη Γερμανία, έχουν παγιδευτεί από τις απαράδεκτες ρήτρες που περιέχουν οι συμβάσεις εργασίας που έχουν συνάψει με τους εργοδότες τους (ιδιωτικές εταιρείες νοσηλευτικού προσωπικού). Σε πολλές περιπτώσεις τα συμβόλαια απαγορεύουν στους μετανάστες νοσηλευτές να αλλάξουν δουλειά, διαφορετικά είναι αναγκασμένοι να πληρώσουν στον εργοδότη τους ρήτρα ύψους 6.000 -10.000 ευρώ. H 23χρονη Μαρία Σάντσες, νοσοκόμα στο επάγγελμα, ήρθε στη Γερμανία με μεγάλες ελπίδες. Στη Μαδρίτη δεν είχε δουλειά ενώ στο Βερολίνο απέκτησε μέσω μιας ιδιωτικής εταιρείας νοσηλευτικού προσωπικού. Στο συμβόλαιο που υπέγραψε υπάρχει όμως μια ρήτρα που την κρατά δέσμια. Αν το σπάσει πριν από τη λήξη του, τότε θα πρέπει να πληρώσει 6.600 ευρώ. Η ρήτρα αυτή, που στέλνει περίπατο την περιβόητη αρχή της ελεύθερης κίνησης εργαζομένων στην Ε.Ε., είναι άγνωστο τι ακριβώς καλύπτει. Η περίπτωση της Σάντσες δεν είναι η μοναδική. Ο γραμματέας του γερμανικού συνδικάτου εργαζομένων στον τομέα των υπηρεσιών Verdi, Κάλε Κούνκελ, δηλώνει ότι έχει χειριστεί περισσότερες από 100 ανάλογες υποθέσεις εμιγκρέδων μισθωτών από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. «Οι ρήτρες σημαίνουν ότι τα θύματα θα έχουν χρέη 6.600-10.000 ευρώ στη χειρότερη περίπτωση… Εξαρτώνται de facto από τον εργοδότη τους υπό την απειλή χρεών και μάλιστα υπέρογκων», τονίζει συμπληρώνοντας ότι πρόκειται για αδιαφανή συμβόλαια-παγίδες, αφού πολλοί θα ήθελαν να αλλάξουν θέση εργασίας από τη στιγμή που η πληρωμή τους είναι κάκιστη. Αρκετοί μετανάστες διαπιστώνουν όταν έρχονται στη Γερμανία ότι έχουν μεν δουλειά, πληρώνονται όμως πολύ λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν να κερδίσουν. Ωστόσο, δεν μπορούν λόγω των παραπάνω ρητρών να σπάσουν τα συμβόλαιά τους. Υπεύθυνες για αυτήν την ομηρία είναι τόσο οι εταιρείες ανθρώπινου δυναμικού όσο και η απορρύθμιση των εργασιακών συνθηκών και η διαδικασία ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας που προώθησαν οι συντηρητικές κυβερνήσεις της Ευρώπης τα τελευταία 15 χρόνια.

Η Εταιρεία Εντατικής Ιατρικής (GIP), γα παράδειγμα, δεν έχει εποπτικό συμβούλιο και δεν έχει υπογράψει συλλογική σύμβαση εργασίας στη Γερμανία.

Απαράδεκτες συνθήκες

Προσφέρει 9,50 ευρώ την ώρα, όταν στον δημόσιο τομέα οι νοσηλευτές παίρνουν 30-40% περισσότερα. Επιπλέον, σε περίπτωση ασθένειας ή διακοπών του εργαζόμενου το ποσό αυτό μειώνεται. «Είναι κλοπή του ανθρώπινου δυναμικού», κραυγάζει ο Κούνκελ. Πέραν των απαράδεκτων συμβολαίων όμως οι πτυχιούχοι νοσηλευτές μετανάστες του ευρωπαϊκού Νότου έχουν να αντιμετωπίσουν και μια σειρά από άλλες απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, όπως η εντολή των εργοδοτών να χρησιμοποιούν λιγότερα υλικά και φαρμακευτικές αλοιφές για να κάνουν… οικονομία.

………………………………………………………………………………………………………………………………….