Του Γιάννη Παναγιωτόπουλου*

Το γεγονός πως το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο αναδείχθηκε πρώτη πολιτική δύναμη στις πρόσφατες ευρωεκλογές δεν μπορεί παρά να προβληματίζει έντονα. Ειδικά εμάς τους Ελληνες. Η ευρω-νίκη του Εθνικού Μετώπου (FN) στη Γαλλία προκάλεσε σοκ στην ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα. Στη χώρα της «ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης», στη χώρα-σύμβολο της Ευρώπης στον υπόλοιπο κόσμο, ένα ανοιχτά ευρωσκεπτικιστικό και συγκαλυμμένα ρατσιστικό κόμμα ψηφίστηκε από το 24,86% των ψηφοφόρων.

Ομως, ορισμένοι αναλυτές εμφανίζονται καθησυχαστικοί. Υποστηρίζουν πως με σχεδόν 58% αποχή, κάθε πολιτικό συμπέρασμα είναι επισφαλές. Γεγονός είναι ότι αρκετοί από τους λίγους Γάλλους που πήγαν στην κάλπη ήθελαν να στείλουν ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση και τις Βρυξέλλες. Αλλωστε, το «στρογγύλεμα» των ακροδεξιών θέσεων και το «αμπαλάζ» τους με ισχυρές δόσεις «αντισυστημικότητας» που εφαρμόζει η Μαρίν Λεπέν έχει απενοχοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την ψήφο στο FN. Κι έπειτα, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών πριν από δύο χρόνια, η Λεπέν είχε λάβει σε απόλυτους αριθμούς 1,7 εκατ. περισσότερες ψήφους απ’ ό,τι στις πρόσφατες ευρωεκλογές κι όμως έμεινε εκτός δεύτερου γύρου. Αρα, συμπληρώνουν οι αισιόδοξοι, δεν νίκησε τόσο το FN όσο καταποντίστηκαν τα δύο άλλοτε «μεγάλα» κόμματα και θριάμβευσε η αποχή.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εκλογικής προτίμησης στο FN δεν επιτρέπουν εφησυχασμό. Οπως δείχνουν τα ευρήματα της έρευνας που διενήργησε η εταιρεία IPSOS παραμονές των ευρωεκλογών, ορισμένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της γαλλικής κοινωνίας έχουν στραφεί προς την Ακροδεξιά.

Στους νέους (18-35 ετών), όπου η αποχή στις ευρωεκλογές μετρήθηκε στο 73%, το FN πιάνει ποσοστό 30%(!) όταν το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) και το UMP (Κεντροδεξιά) έπεισαν, έκαστο, μόλις 15% αυτής της ηλικιακής κατηγορίας. Οσο για το Μέτωπο της Αριστεράς (FG), έρχεται πέμπτο στους νέους με 9%, πίσω από τους Οικολόγους που έχουν 11%. Με τις αντιεξουσιαστικές κινήσεις να μην έχουν επίσης σοβαρή δυναμική στα κινήματα, κανένα πολιτικό ρεύμα στις τάξεις των νέων δεν παρουσιάζεται ικανό να «κοντράρει» το FN. Κι αυτό φαίνεται στον δρόμο: η συμμετοχή στις αντιφασιστικές πορείες που διοργανώθηκαν στο Παρίσι πριν από έναν χρόνο για τη δολοφονία του Κλεμάν Μερίκ ήταν απογοητευτική ενώ και στις πρόσφατες αντι-FN διαδηλώσεις ανά τη χώρα ο αριθμός των διαδηλωτών σε λίγες πόλεις ήταν τετραψήφιος…

Αλλά και η ταξική ακτινογραφία της πολιτικής στάσης των Γάλλων προκαλεί προβληματισμό: παραμονές των ευρωεκλογών το FN ήταν πρώτο κόμμα με μεγάλη διαφορά στους εργάτες (43% έναντι 17% του UMP και 8% του PS και του FG), πρώτο στους κατώτερους υπαλλήλους με 38% -δεύτερο το PS με 16%- αλλά και στα λεγόμενα «ενδιάμεσα επαγγέλματα» (αυτοαπασχολούμενοι, μικροεπιχειρηματίες) με 20%. Στα ανώτερα στελέχη, το κόμμα της Λεπέν έρχεται πέμπτο με μόλις 9%, μια και η Λεπέν δεν σταματά να καταγγέλλει την «απληστία της μεγάλης εργοδοσίας». Η έρευνα απεφάνθη πως το 30% των νοικοκυριών με ακαθάριστο ετήσιο εισόδημα έως 30 χιλιάδες στηρίζουν το FN. Κοντολογίς, τα στρώματα της γαλλικής κοινωνίας με χαμηλά εισοδήματα στρέφουν την κεφαλή προς την Ακρα Δεξιά…

Κι ερχόμαστε τώρα στα δικά μας. Τι έχει να μας πει η νίκη του FN στις ευρωεκλογές και η εδραίωσή του ως του πιο δυναμικού πολιτικού κινήματος στη Γαλλία; Υπάρχει σχηματισμός στην ελληνική Ακροδεξιά που θα μπορούσε να «ξεσηκώσει» τις τακτικές της Λεπέν και να διεμβολίσει πλατιά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας; Ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη, χωρίς ποτέ να έχει σοβαρά ερείσματα στα χαμηλά εισοδήματα και τους νέους, απέτυχε. Η Χρυσή Αυγή όμως;

Η αλήθεια είναι πως Χ.Α. και FN απέχουν κατά πολύ. Σε αντίθεση με την ελληνική νεοναζιστική οργάνωση, τα πλέον σκληροπυρηνικά στρατιωτικού τύπου τμήματα της γαλλικής Ακροδεξιάς έχουν απομακρυνθεί σε «απόσταση ασφαλείας» από το κόμμα των Λεπέν από τη δεκαετία του ’70. Υπό τη Λεπέν, κάθε ρατσιστική συμπεριφορά μέλους τιμωρείται με διαγραφή. «Αν το FN έκανε στη Γαλλία ό,τι κάνει η Χ.Α. στην Ελλάδα, τότε δεν θα υπήρχε, ή κι αν υπήρχε, δεν θα είχε καμία απήχηση», υποστηρίζει η δημοσιογράφος Ανζελίκ Κουρουνίς. Επειτα στην Ελλάδα, αφενός η ισχυρή Αριστερά σε επίπεδο κομμάτων, αφετέρου η αξιοσημείωτη δραστηριότητα των αντιφασιστικών κινημάτων στον δρόμο έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό το «ξεγύμνωμα» της ουσίας της πολιτικής της Χ.Α., που αποτρέπει, προς το παρόν τουλάχιστον, πολλούς φτωχοποιημένους Ελληνες να στραφούν προς τα εκεί.

Εχοντας στο μυαλό τους το πετυχημένο εγχείρημα της Λεπέν στη Γαλλία, ορισμένοι στην Ελλάδα προχωρούν σε συγκεκριμένες κινήσεις προκειμένου η Χ.Α. ή τμήμα της να εξελιχθεί σε ένα «κανονικό» κοινοβουλευτικό κόμμα που θα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην ανασύνθεση της συντηρητικής παράταξης έχοντας ερείσματα «στα κάτω». Δεν πρόκειται για σενάριο συνωμοσίας, μια και το 23% των Ελλήνων εργοδοτών-επιχειρηματιών στις πρόσφατες εκλογές ψήφισε Χ.Α. Αλλωστε, η αναφορά του μπροστάρη της ελληνικής συντηρητικής δημοσιογραφίας Μπ. Παπαδημητρίου σε μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή» τον περασμένο Σεπτέμβριο μόνο τυχαία δεν ήταν.

Για να κατανοήσουμε το εφαλτήριο ενός τέτοιου τρομακτικού σχεδιασμού, δεν αρκεί η ανάγνωση σύμφωνα με την οποία η οικονομική και πολιτική ελίτ μπορεί να εκμεταλλεύεται περιστασιακά το φασιστικό στοιχείο για να φοβίζει τα κινήματα ή να αυτοπαρουσιάζεται ως δημοκρατική. Το ρεύμα που δημιουργεί το FN στη Γαλλία στις τάξεις των νέων και των χαμηλών εισοδηματικά στρωμάτων είναι το στοιχείο που θέλγει περισσότερο τους θιασώτες του σεναρίου της «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Η Λεπέν καταφέρνει να καλύπτει το αυξανόμενο έλλειμμα αντιπροσώπευσης που δημιουργούν η διάψευση των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει ο Φρανσουά Ολάντ και η προσβολή της ηθικής τάξης των «δεξιόστροφων» Γάλλων από τη σωρεία σκανδάλων της Κεντροδεξιάς. Ετσι και στην Ελλάδα, αναζητείται εκείνη η πολιτική δύναμη που όχι μόνο θα απαντάει με τρόπο άμεσο στους εξαπατημένους τού «λεφτά υπάρχουν» και του «Βατοπεδίου» (αυτό δυστυχώς το κάνει ήδη η Χ.Α.), αλλά που θα μπορεί με όρους πολιτικής ορθότητας να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ελίτ.

*Δημοσιογράφος