^[1]Του Φάνη Ι. Κακριδή

Δύσκολο να τους καταλάβει κανείς τους καθηγητές που υποβάλλουν αθρόοι υποψηφιότητα για πρυτάνεις. Επιστήμονες είναι, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, που με την προκοπή τους έφτασαν στα ψηλότερα σκαλοπάτια· και έχουν έργο θεμελιακό και καρποφόρο, να εκπαιδεύουν τη μια μετά την άλλη τις γενιές που ανανεώνουν το επιστημονικό και επαγγελματικό δυναμικό του τόπου. Γιατί να απομακρυνθούν, γιατί να αποξενωθούν από την επιστημονική έρευνα και τη διδασκαλία των νέων; Γιατί να αφοσιωθούν για πέντε χρόνια στη διοίκηση; Να προεδρεύουν στις άχαρες συνεδρίες, να μετέχουν στις αναπόφευκτες διαφωνίες και έριδες, να παίρνουν επάνω τους φροντίδες και ευθύνες για θέματα άσχετα με την ειδικότητά τους, να αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα και κακοφορμισμένες πληγές, να δέχονται πιέσεις από υπουργούς σε πολιτικά θέματα, από συναδέλφους σε προσωπικές υποθέσεις, από τους υπαλλήλους, όταν θίγονται τα συμφέροντά τους, τέλος, και από τους φοιτητές, που επιμένουν, συχνά εκβιαστικά, να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Γιατί;

Τους γοητεύουν το αυτοκίνητο, η συμμετοχή στις τακτικές συνόδους των πρυτάνεων, τα «περάστε, κύριε πρύτανη» και οι άλλες τσιριμόνιες; Οχι βέβαια! Πιστεύουν πραγματικά ότι θα καταφέρουν με την ευθυκρισία και τον δυναμισμό, με την υπομονή, την επιμονή και τα ηγετικά τους προσόντα να επιβληθούν, να δώσουν λύσεις, να οδηγήσουν το Πανεπιστήμιο που τους τίμησε, ίσως και γενικότερα την Ανώτατη Εκπαίδευση, μακριά από τις φουρτούνες που την κλυδωνίζουν; Μακάρι! Αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται, με τις σημερινές συνθήκες, ανέφικτο, καθώς ο πολυπαινεμένος νόμος Διαμαντοπούλου, έξω από ορισμένες σωστές ρυθμίσεις, αυτές που οδήγησαν τη Βουλή να τον χειροκροτήσει, έχει εξ αρχής προδιαγράψει τη διοικητική κακοδαιμονία των Πανεπιστημίων. Δεν είναι μόνο που οι ξενόφερτες διατάξεις του δεν ταιριάζουν στην ελληνική πραγματικότητα· είναι και που γενικά ο νόμος 4009 του 2011 ναρκοθετεί κάθε ομαλότητα, όταν δίπλα στη Σύγκλητο θεσμοθετεί ένα δεύτερο, εξίσου ισχυρό διοικητικό σώμα, το Συμβούλιο του Ιδρύματος. Φυσικό και αναπόφευκτο είναι οι δύο εξουσίες να διαφωνήσουν σε καίρια θέματα, να αμφισβητούν η μία την αρμοδιότητα της άλλης –ιδιαίτερα όταν ο νόμος δεν είναι ξεκάθαρος–, τελικά και να ανταλλάσσουν ανοίκειους χαρακτηρισμούς και βαριές καταγγελίες.

Ειδικά στο θέμα της εκλογής των πανεπιστημιακών αρχών, ο νόμος –«ως μεταγενεστέρως ετροποποιήθη»– ορίζει ότι πριν από την ψηφοφορία το Συμβούλιο του Ιδρύματος, όπου μαζί με τους «εξωτερικούς» μετέχουν συνάδελφοι και φίλοι των υποψηφίων, συνέρχεται και από τους πολλούς ξεχωρίζει τρεις, που μόνο αυτοί θα γίνουν δεκτοί στην τελική ψηφοφορία. Πέρα από τα μαγειρέματα, τις αδικίες και τις πικρίες που μοιραία θα δημιουργήσει, αυτή η διαδικασία υποτιμά και προσβάλλει τόσο τους υποψήφιους που προκαταβολικά απορρίπτονται όσο και το εκλογικό σώμα των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, που ουσιαστικά κηδεμονεύεται όταν κάποιοι διαλέγουν πριν από αυτό γι’ αυτό! Τι θα πείραζε αν στην πρώτη ψηφοφορία κρίνονταν όλοι οι υποψήφιοι και στη δεύτερη μόνο οι δύο που θα είχαν πάρει τις περισσότερες ψήφους;

Πραγματικά, δύσκολο να τους καταλάβει κανείς τους καθηγητές που υποβάλλουν αθρόοι υποψηφιότητα για πρυτάνεις, εκτός βέβαια αν –άπαγε της βλασφημίας!– η πρυτανεία θεωρηθεί εφαλτήριο για την αναγνωρισιμότητα, που, τελευταία, και μόνη αυτή, οδηγεί στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, μακάρι και σε υπουργείο.