Από την τοπική Παγκρατίου του ΠΑΣΟΚ ίσαμε τη ΓΣΕΕ και τους κρίσιμους υπουργικούς θώκους τον διέκρινε ένα σπουδαίο προσόν: να προβλέπει ποιος έχει το πάνω χέρι και να τάσσεται στο πλάι του

Του Φώτη Παπούλια

«Αυτή η Τ.Ο. Παγκρατίου και τι δεν είχε εκθρέψει» λένε ακόμα και σήμερα, σκωπτικά, πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ τα οποία γνωρίζουν άριστα την ιστορική ανθρωπογεωγραφία του κόμματος.

^[1]

Οταν ο Χρ. Πρωτόπαπας διαπίστωσε ότι ο Θ. Πάγκαλος δεν θα είναι ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου προσκολλήθηκε στο περιβάλλον του Κ. Σημίτη, αργότερα του Γ. Παπανδρέου και πρόσφατα του Ευάγγ. Βενιζέλου. Ως υπουργός Τύπου καλλιέργησε άριστες σχέσεις με τα μεγάλα συγκροτήματα και το 2004 με τη Γιάννα Αγγελοπούλου

Από εκείνο το φυτώριο ξεπετάχθηκε ο Χρήστος Πρωτόπαπας, όταν ο απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ, γεννημένος στα Χανιά το 1956, έκανε τα πρώτα του βήματα στην πολιτική. Με το «ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον λαό στην εξουσία», ο υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα, τη διετία 1984-1985 ήταν πρόεδρος του συλλόγου των υπαλλήλων της.

«Ανθρωπος των τραπεζών»

Οι σχέσεις του με τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα θερμές, μάλλον γιατί, όπως λένε οι κακές γλώσσες, ο ιδρυτής του κόμματος «τον θεωρούσε άνθρωπο των τραπεζών», με αποτέλεσμα να ενταχθεί στον στενό πυρήνα του Γιώργου Γεννηματά, φέροντας μάλιστα τον τίτλο του «σκληρού γεννηματικού».

Την τριετία 1993-1996 ο «Χρηστάρας», όπως τον αποκαλούσαν τότε, διετέλεσε πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Οι τότε συνδικαλιστές ισχυρίζονται ότι αυτό «ήταν το πρώτο βήμα για την είσοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή», και διάφοροι κακεντρεχείς επιμένουν «ότι από τότε του κόλλησαν -και όχι άδικα- τη ρετσινιά του εργατοπατέρα».

Ενα από τα προσόντα του ήταν ότι διέκρινε εξαιρετικά γρήγορα ποιος θα έχει το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις και προσπαθούσε να πλασαριστεί δίπλα του. Στις δημοτικές εκλογές του 1994 πίστεψε ότι η νίκη του Θεόδωρου Πάγκαλου στον δήμο θα καθιστούσε τον πληθωρικό πολιτικό δυνάμει διάδοχο του Α. Παπανδρέου και «κατέβηκε» υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Αν και έκανε την πιο «ακριβή προεκλογική εκστρατεία, για τα δεδομένα της εποχής», η αποτυχία του Θ. Πάγκαλου τον έκανε να αναζητήσει τον επόμενο νικητή.

Οταν όλα έδειχναν Σημίτη, μπήκε στον κύκλο των ανθρώπων του τότε πρωθυπουργού, διατηρώντας στενές σχέσεις με τους Θ. Τσουκάτο και Γ. Πανταγιά. Το 1996 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Αθήνας και ορκίστηκε υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

«Το συνδικαλιστικό του παρελθόν συνάντησε τον υπουργικό θώκο», λένε σήμερα τότε συνεργάτες του, οι οποίοι του αναγνωρίζουν ότι ήταν «συγκροτημένος, ικανός, δουλευταράς, αλλά ταυτόχρονα ακραία φιλόδοξος, καχύποπτος, άφιλος και κρυψίνους».

Παρεμβάσεις στο δελτίο

Η επανεκλογή του στις εκλογές του 2000 τού άνοιξε τον δρόμο για το υπουργείο Τύπου, εκεί που «μεγαλούργησε», καλλιεργώντας άριστες σχέσεις με συγκροτήματα του Τύπου. Πρώην εργαζόμενοι στην ΕΡΤ θυμούνται τις συχνές παρεμβάσεις του στο δελτίο ειδήσεων για να «δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στην εικόνα του Κ. Σημίτη».

Τότε διόρισε γενικό διευθυντή ειδήσεων τον «κολλητό του» Β. Θωμόπουλο, ο οποίος και σήμερα είναι διευθυντής ειδήσεων της ΝΕΡΙΤ, ενώ δεν ήταν και λίγες οι παρατηρήσεις του για το δελτίο.

Στις 2 Ιουλίου 2003, σε μια ηλεκτρισμένη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, ο Κώστας Λαλιώτης παραιτήθηκε από τη θέση του γραμματέα. Η ομιλία του Κ. Λαλιώτη δεν μεταδόθηκε απευθείας από την τότε δημόσια τηλεόραση, σε αντίθεση με την ομιλία Κ. Σημίτη, και σχεδόν άπαντες είχαν πεισθεί ότι η «εντολή κοψίματος του Λαλιώτη δόθηκε από τον Πρωτόπαπα». H φιλοδοξία του να εκλεγεί γραμματέας του ΠΑΣΟΚ δεν ευοδώθηκε, και αυτό μάλλον δεν το ξεπέρασε ποτέ.

Την περίοδο της διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ τάχθηκε αρχικά υπέρ του Ευάγγ. Βενιζέλου, όταν όμως το κλίμα «στράβωσε» συντάχθηκε με τον Γ. Α. Παπανδρέου. Επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτόν την πορεία του, δηλαδή «τον ακραίο καιροσκοπισμό του, και πάντα δίπλα σε όποιον έχει την εξουσία».

Το 2009 εκλέχθηκε για τελευταία φορά βουλευτής, και προσέγγισε την Αννα Διαμαντοπούλου εντασσόμενος στον κύκλο των συνεργατών της… Σήμερα, δίπλα στον Ευάγγ. Βενιζέλο, έχει αναλάβει τον ρόλο του υπεύθυνου παρακολούθησης του κυβερνητικού έργου, επιστρέφοντας «έστω και διά της πλαγίας» στους παλιούς γνώριμους τόπους του μεγάρου Μαξίμου.

«Λευκές επιταγές»

Συνομιλητές του οι Χρ. Λαζαρίδης και Δ. Σταμάτης, συναγωνιστές του για τη σωτηρία της πατρίδας, και όπως δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Δεν δίνουμε λευκή επιταγή… Λειτουργούμε ως ο προοδευτικός πόλος στο εσωτερικό της κυβέρνησης» και τάχθηκε υπέρ της Ελιάς και της συνεργασίας με το Ποτάμι αλλά και με τη ΔΗΜΑΡ, όπως αυτή περιγράφεται από τον Σπ. Λυκούδη.

Στο ερώτημα πώς βρέθηκε σε αυτήν τη θέση, οι απόψεις μάλλον συγκλίνουν: «Σε εποχές λειψανδρίας πάντα θα υπάρχουν οι διαθέσιμοι, εξάλλου πάντα ήταν με όλους και υπέρ όλων». Αν και ουδείς αμφισβητεί τις ικανότητές του, την ακραία στοχοπροσήλωσή του, και τη μεθοδικότητά του, εν τούτοις η απορία όπως αυτή εκφράζεται από παλιούς του φίλους είναι πάντα επίκαιρη: «Μα να μην γνωρίζει το όριο μεταξύ της φιλοδοξίας και του πολιτικού αμοραλισμού;».

Λεζάντα