Προσπαθεί η κυβέρνηση δίνοντας ψίχουλα στον λαό να παρουσιάσει ένα κοινωνικό πρόσωπο, πρώτα με το κοινωνικό μέρισμα, τώρα με το να δίνει 113 ή 170 ευρώ ετησίως στους ανασφάλιστους ώστε να έχουν φαρμακευτική περίθαλψη. Είναι μια υποκριτική πολιτική. Αφού πρώτα η ίδια οδήγησε στην ανεργία πάνω από ενάμισι εκατομμύριο πολίτες και στην εξαθλίωση όσους εξακολουθούν να εργάζονται, τώρα ψηφίζει ένα αστείο κονδύλι για να τους δώσει τη δυνατότητα να αγοράζουν τα φάρμακά τους, συμπληρώνοντας πολλές φορές τη δαπάνη από την… άδεια τσέπη τους.

Ασφαλώς θα νιώθουν υπερήφανοι οι τρεις υπουργοί που συνυπέγραψαν την απόφαση, ο Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, ο Εργασίας Γιάννης Βρούτσης και, τέλος, ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης, για δύο μάλιστα λόγους. Πρώτον, διότι δείχνουν κοινωνική ευαισθησία (sic) και, δεύτερον, διότι το ύψος της δαπάνης που αποφάσισαν εξασφαλίζει στο ακέραιο την κερδοφορία των φαρμακοβιομηχάνων. Εχουν μάθει τα στελέχη της κυβέρνησης να εμπαίζουν τους εργαζομένους και αυτό να το ονομάζουν, χωρίς ίχνος ντροπής, κοινωνική πολιτική. Οι ανασφάλιστοι στην Ελλάδα υπολογίζονται στα τρία εκατομμύρια και όλο και πληθαίνουν αυτοί που στερούνται το δικαίωμα, τις προϋποθέσεις να εκδώσουν βιβλιάριο ανασφάλιστου και δεν είναι ασφαλισμένοι σε κανέναν δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα, αλλά κι αυτοί που έχουν χάσει την ασφαλιστική τους ικανότητα λόγω οφειλών στα ασφαλιστικά ταμεία.

Θα μπορούσε να είναι ένα ανακουφιστικό μέτρο εάν το ποσό της δαπάνης ήταν υψηλότερο. Και μπορεί να φαίνεται ότι επέρχεται εξίσωση των ανασφάλιστων με τους εναπομείναντες ασφαλισμένους, αλλά αυτή η εξίσωση είναι προς τα κάτω, αφού οι τελευταίοι αναγκάζονται να πληρώνουν μεγάλη πλέον συμμετοχή στην αγορά των φαρμάκων. Αν σκεφτεί κανείς ότι η συμμετοχή ήταν 9% το 2009 και τώρα έχει εκτιναχθεί στο 32% (!), εύκολα αντιλαμβάνεται την κυβερνητική κοροϊδία.

Σε περιπτώσεις φαρμάκων υψηλού κόστους η συμμετοχή είναι μηδενική, αλλά εάν τα φαρμακεία είναι εκτός θετικής λίστας χορηγούνται πάντα τα φτηνότερα. Εάν οι ασθενείς επιλέξουν ακριβότερα φάρμακα θα κληθούν να καλύψουν τη διαφορά. Βέβαια τα 113 ευρώ τον χρόνο αναλογούν σε μερικές ασπιρίνες την ημέρα, άρα η «κοινωνική» πολιτική της κυβέρνησης είναι απλές τυμπανοκρουσίες. Εχει καταφέρει η κυβέρνηση του Μνημονίου να μας μάθει να ζούμε με ψίχουλα και μάλιστα να τα επιζητάμε. Αλλά σε τέτοιο σημείο οδηγούν η ανέχεια και η απελπισία, στο να εθιζόμαστε δηλαδή να ζούμε με ό,τι αρέσκεται να μας δίνει η κυβέρνηση.