^[1]Του Τάσου Παππά

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των αξιωματούχων που πιστεύουν ότι η πολιτική δεν πρέπει να είναι σύγκρουση και πάθος, αλλά στρογγυλέματα και νερόβραστες συναινέσεις. Δεν θέλει να έχει εχθρούς, αν είναι δυνατόν ούτε αντιπάλους, αλλά συνομιλητές με καλούς τρόπους. Αυτό το μοντέλο του «ατσαλάκωτου ευπατρίδη» το υπηρετεί με συνέπεια από τότε που μπήκε στη δημόσια σκηνή και πρέπει να του αναγνωριστεί ότι ακόμη και στις περιπτώσεις που προκλήθηκε βάναυσα και σε προσωπικό επίπεδο, η αντίδραση του ήταν ήπια.

Σε γενικές γραμμές σού δίνει την εντύπωση ότι δεν τον αγγίζει τίποτε απ’ όσα πυώδη κυκλοφορούν, μερικά εκ των οποίων αφορούν τον ίδιο και τη διαδρομή του. Υπάρχει άλλωστε και το σχετικό ευφυολόγημα: «Βρίσε τον, κι αυτός θα σου απαντήσει “έλα να το συζητήσουμε”»! Κάποια στιγμή πίστεψε ότι αυτή η προσωπική στάση απέναντι στα πράγματα θα μπορούσε να γίνει ηγεμονική.

Συγκρότησε λοιπόν ένα κόμμα (ΚΕΠ), το οποίο ωστόσο δεν ευτύχησε, παρά το γεγονός ότι οι πρώτες δημοσκοπήσεις το είχαν εκτινάξει. Μπορεί όμως ο επικεφαλής του να υπερηφανεύεται ότι κατέχει ένα παγκόσμιο ρεκόρ: το σχήμα διαλύθηκε πριν προλάβει να δοκιμάσει, έστω μία φορά, την τύχη του στις κάλπες. Αυτό δεν τον πτόησε. Επέστρεψε στο κόμμα που τον ανέδειξε (ο ίδιος πιστεύει ως παράκλητος), εκρίθη χρήσιμος και αξιοποιήθηκε από τους αρχηγούς, κατέλαβε περίοπτες θέσεις στην ιεραρχία και στην κυβέρνηση και συνέχισε την ίδια τακτική. Δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο μόνος υπουργός με τον οποίο έχει καλές σχέσεις ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας.

Ηταν λοιπόν ο καταλληλότερος για να ρίξει την ιδέα του μεγάλου συνασπισμού εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ.). Δεν ξέρω αν ο Δ. Αβραμόπουλος φαντάζεται τον εαυτό του σε ρόλο πρωθυπουργού κοινής αποδοχής, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι η πρότασή του αρέσει και σ’ ένα υπολογίσιμο τμήμα της κοινωνίας -αυτό που αντιλαμβάνεται την πολιτική ως μια διαδικασία συμφωνιών κορυφής- και σε ισχυρά οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα που αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως συστημική απειλή και επενδύουν σε μια αναγκαστική συνεργασία του με τη Ν.Δ., γιατί έτσι μπορεί να εξουδετερωθούν οι ριζοσπαστικές πλευρές του προγράμματός του. Ο κ. Αβραμόπουλος δεν έγινε ξαφνικά αποστάτης της τάξης του. Απλώς προωθεί τις επιδιώξεις της με πιο έξυπνο και κομψό τρόπο. Χωρίς πολωτική ρητορική, βιτριολικούς αφορισμούς και ιαβέρειες κρίσεις. Ο στόχος είναι ο ίδιος, τα μέσα διαφέρουν.