^[1]Της Πέπης Ρηγοπούλου

Τα πράγματα τρέχουν. «Oι καιροί ου μενετοί», οι καιροί τρέχουν, όπως μετέφραζα, αρκετά ελεύθερα, το ρητό που ήταν αναρτημένο σε μια πινακίδα στους τοίχους του φροντιστηρίου όπου πρωτοέπιασα δουλειά. Λόγια γεμάτα σοφία, που είχαν επιστρατευτεί με τον ιερό σκοπό να βοηθήσουν τους υποψηφίους να μετατραπούν το γρηγορότερο σε φυτά. Αν και όταν διάβασα σε κάποιο μεγάλο μουσείο της Δύσης ένα άλλο ρητό, που έλεγε «πλείστοι άνθρωποι κακοί», κατάλαβα ότι δεν πρέπει να βλέπεις και πολύ στα σοβαρά κανένα απόσταγμα σοφίας, αφού και οι σοφοί συχνά λένε τις πιο απίστευτες κοινοτoπίες, ξέροντας ότι οι άλλοι θα τους ακούσουν ό,τι και να πουν.

Ωστόσο, οι καιροί πράγματι τρέχουν. Τότε και τώρα. Τώρα μάλιστα και λίγο πιο πολύ. Ο καπιταλισμός είναι ένας νάρκισσος που δεν θέλει και δεν μπορεί να δει κάτι άλλο από το είδωλό του. Ενας αυτόκλητος «φύλακας της ζωής» μας, που συνεχώς δημιουργεί κινδύνους, οι οποίοι υποτίθεται πως είναι έξω από αυτόν, και συσπειρώνει τους ανθρώπους του. Αυτούς στους οποίους προσφέρει την όποια προστασία του, έτσι που να νιώθουν μια ανακούφιση, μια ασφάλεια, ένα «καλώς έχει», «μπορώ να κοιμηθώ και να μην κινδυνεύω, γιατί έχω ακόμα τη δουλίτσα μου, περιμένω το μηνιάτικο και να δω τι θα το κάνω, πάντως το περιμένω κι όλο και κάτι θα το κάνω».

Ο καπιταλισμός, σκέφτονται κάποιοι από μας, που δεν είναι ακόμη απολυμένοι άνεργοι ή άνεργοι πριν αρχίσουν καν να δουλεύουν, δεν με πέταξε ακόμα στα σκουπίδια. Τα κατάφερα. Μπόρεσα και στέκομαι στα πόδια μου. Οσο για τους άλλους, που δεν περιμένουν έναν μισθό για να τα μπαλώσουν, που εδώ που τα λέμε τίποτα δεν περιμένουν, ας πρόσεχαν. Δεν είναι μόνο οι συνθήκες, φταίει κυρίως το κεφάλι τους, η κλίση τους για τα κακά πράγματα και τις κακές παρέες, η ατυχία τους, η υπεροψία τους να βλέπουν ότι η ζωή πάει αλλού και αυτοί να θέλουν να τη γυρίσουν από την άλλη. Ή, όπως θα έλεγε ο Δαρβίνος και οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι επίγονοί του, η ανικανότητά τους να επιβιώσουν.

Οι καιροί, τα πράγματα που τρέχουν, μπορεί να κρύβουν ευκαιρίες ή απειλές. Οι απειλές γίνονται σαφείς, τουλάχιστον για όσους από μας νιώθουμε ότι φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μας. Για την ακρίβεια, δεν φεύγει μόνη της. Μας την παίρνουν. Κάποιοι φίλοι κινηματογραφιστές έκαναν προ ημερών ρεπεράζ κοντά στις εγκαταστάσεις μιας ξένης εταιρείας κάπου στο Πέραμα. Σηκωθείτε να φύγετε αμέσως, τους «συμβούλεψε» αυτός που εκτελούσε χρέη φύλακα. Πατάτε σε ξένο έδαφος. Λοιπόν, αυτό το έδαφος που φεύγει κάτω από τα πόδια μας συμβαίνει να είναι ό,τι είμαστε και ό,τι έχουμε. Και ας είναι καλά κάποιοι που το κατάλαβαν. Σαν αυτούς που έχουν ξεσηκωθεί για να το υπερασπίσουν οργανώνοντας την πρωτοβουλία «Διακόσια σαράντα χιλιόμετρα για τον αιγιαλό», υπερασπιζόμενοι αυτό που είναι η ζωή μας.