Καμώνονται τους αθώους και τους υπερασπιστές του δημοσίου συμφέροντος αυτοί ακριβώς που κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία. Ξεχνούν τι έλεγαν όταν βρίσκονταν στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι υπερασπίζονταν ακριβώς ό,τι λέει σε αυτούς η νυν αξιωματική αντιπολίτευση. Στο σκληρό νομοσχέδιο του 2008 επί κυβέρνησης Καραμανλή για το Ασφαλιστικό, με το οποίο περικόπτονταν βασικά δικαιώματα, η αντιπολίτευση ξεσηκώθηκε δικαίως, διότι το νομοσχέδιο ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της κοινωνίας. Σχεδόν με μια φωνή η αντιπολίτευση ζητούσε τη διενέργεια δημοψηφίσματος, διότι θεωρούσε το νομοσχέδιο υψίστης εθνικής σημασίας.

Σημασία έχει ότι τρία κορυφαία, σήμερα, στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας έλεγαν ακριβώς αυτά που τους λέει τώρα η αντιπολίτευση, επικαλούμενα τους ίδιους λόγους.

Ευάγγελος Βενιζέλος: «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν διαθέτει πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση ως προς αυτό το ζήτημα και δεν αντελήφθη ότι συγκρούεται με την κοινωνία».

Ανδρέας Λοβέρδος: «Αρνείστε το δημοψήφισμα για έναν νόμο που δεσμεύει το μέλλον της χώρας». Αδωνις Γεωργιάδης: «Από πουθενά δεν συνάγεται το συμπέρασμα ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι κατ' ανάγκην πλειοψηφία και στο εκλογικό σώμα για ένα συγκεκριμένο θέμα».

Αυτά έλεγαν τότε και είχαν δίκιο βεβαίως, διότι ήταν πλήρης η διάσταση μεταξύ των θέσεων της κυβέρνησης και της βούλησης της κοινωνίας. Σήμερα, που η διάσταση είναι ίδια, που η κυβέρνηση δεν διαθέτει πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, που τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν δημοψήφισμα, ποιούνται την νήσσαν και βγαίνουν από τα ρούχα τους, κραυγάζοντας ότι η αντιπολίτευση θέλει να οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή.

Κάθε εχέφρων άνθρωπος θα χαμογελάσει πικρά με αυτήν την υποκρισία, με τα ψεύδη των στελεχών της κυβέρνησης. Είχαν δίκιο τότε που ζητούσαν δημοψήφισμα ή τώρα που απειλούν όσους ζητούν δημοψήφισμα; Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τώρα λένε ψέματα, εκτός εάν τότε έκαναν στείρα αντιπολίτευση. Οπως και να 'χει, είναι σοβαρά εκτεθειμένοι στον ελληνικό λαό, ο οποίος καταλαβαίνει πλέον καθαρά τα παιχνίδια της εξουσίας. Η αντιπολίτευση δικαιούται (!) να λέει ό,τι θέλει, όταν όμως γίνει κυβέρνηση ξεχνά αμέσως τον αντιπολιτευτικό λόγο και χρησιμοποιεί τον λόγο της εξουσίας, αδιαφορώντας αν αυτός έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τα συμφέροντα της κοινωνίας.

Η αστειότητα, που όμως είναι τραγωδία του πολιτικού συστήματος στο μεγαλείο της, στην κορύφωσή της. Προκύπτει εξ αυτού ότι ούτε την κοινωνία αφουγκράζονται, ούτε προβληματίζονται για το αν θα αποσύρουν ή όχι το νομοσχέδιο. Το ψεύδος ταιριάζει στους πολιτικούς που έχουν ώς τώρα εξουσιάσει τη χώρα. Ευχή όλων να ενδυναμωθεί το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο εναντίον του νομοσχεδίου.