Του Δημήτρη Τρίμη

Ορισμένοι τύποι παραφυλάνε στη γωνία τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή καταδικάζει με τον προσήκοντα αποτροπιασμό τη βία πανταχόθεν προερχομένη. Προχθές μερικοί τραμπούκοι αγνώστων λοιπών στοιχείων κακοποίησαν τον γνωστό πανεπιστημιακό καθηγητή Ν. Μαρατζίδη στη Θεσσαλονίκη. Αν όντως, όπως γράφεται, οι ψευτοπαλικαράδες (τρεις-τέσσερις εναντίον ενός) ήταν αριστεροί, τόσο το χειρότερο γι' αυτούς και την αριστερά τους. Οι πάντες, μεταξύ τους και ο ΣΥΡΙΖΑ, καταδίκασαν την αθλιότητα και με ρητό τρόπο αποκήρυξαν την εν ψυχρώ θρασύδειλη βία κατά ανθρώπου, είτε αυτή έγινε εν ονόματι κάποιας δεξιάς ή αριστερής βεντέτας είτε για προσωπικούς λόγους αντιπάθειας είτε για οτιδήποτε άλλο. Η αυτοδικία, ακόμα και απόπειρα ή ηθική αυτουργία σε πράξεις αυτοδικίας, δεν γίνεται αποδεκτή με κανένα τρόπο σε κανέναν πολιτισμό όπου εξακολουθούν να λειτουργούν -όπως λειτουργούν- το Σύνταγμα, οι δημοκρατικοί θεσμοί και η δικαιοσύνη και επιβιώνουν -έστω και στραπατσαρισμένες- οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Προς τι λοιπόν το ξαναζεσταμένο και αποτυχημένο ιδεολόγημα των «δύο άκρων» (που κατασκευάστηκε στα υπόγεια της Συγγρού και του Μαξίμου) και η γκρίνια για την «αριστερή βία»; Γιατί πρέπει να καταστεί υπόλογος με το ζόρι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος στη σχετική ανακοίνωσή του έγραψε… μόνο 18 λέξεις κατά της βίας και δεν συνέταξε μια μακροσκελή πραγματεία σαν εκείνες τις υποκριτικές διαλέξεις περί της βίας που ακούς από τον κάθε ανανήψαντα χουντικό, το κάθε ρατσιστικό λαμόγιο που ψαρεύει στην πιάτσα των Ταγμάτων Εφόδου, τον απατεώνα μαυραγορίτη υπερπατριώτη, τον προστάτη των αφεντικών, τον υμνητή των ξέσαλων μπάτσων και τον φοροφυγάδα κερδοσκόπο, οπαδό του «νόμου και της τάξης» και της δημοσιονομικής… εξυγίανσης σε βάρος των φτωχότερων;