Του Γιάννη Ντεντόπουλου

^[1]Ο Λουίς Φαν Χάαλ στον αλλόκοτο προημιτελικό με την Κόστα Ρίκα, που η ομάδα του είχε τη συντριπτική υπεροχή και πίεζε διαρκώς για να σκοράρει και να προκριθεί, κράτησε την τρίτη και τελευταία αλλαγή του. Την έκανε δύο λεπτά πριν από το τέλος της παράτασης εν όψει των πέναλτι που ακολουθούσαν. Απέσυρε τον βασικό τερματοφύλακά του, τον 25χρονο Γέσπερ Κίλεσεν, και στη θέση του έβαλε τον 29χρονο, σαφώς πιο σωματώδη, Τιμ Κρουλ, γιατί έκρινε ότι είναι καταλληλότερος για την περίσταση – ειδικός να ψαρώνει με το ύψος του τους απέναντι από τα 11 μέτρα. Το είχε αποδείξει και στο παρελθόν.

Τελικά ο Κρουλ απέκρουσε δύο πέναλτι και αναδείχτηκε ήρωας.

Η κίνηση πιστώθηκε στον προπονητικό λογαριασμό του 63χρονου Ολλανδού. Παράλληλα έγινε η αφορμή για να ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση στην ποδοσφαιρική κοινότητα, αφού υπήρξαν και σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο άλλοτε αρχηγός και παγκόσμιος πρωταθλητής με την Ιταλία Φάμπιο Καναβάρο, που διαφώνησαν ανοιχτά με την απόφαση του Φαν Χάαλ.

«Ολοι τού συμπεριφέρονται σαν να είναι μάγος ή θρύλος. Για να είμαι ειλικρινής όμως, εμένα δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η κίνηση, γιατί αποτελεί ασέβεια στον παίκτη του αφού δείχνει ότι δεν του έχει πλήρη εμπιστοσύνη» σχολίασε.

Κάθε τι προσφέρει πολλές οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να το προσεγγίσεις. Ας υπενθυμίσουμε ότι μιλάμε για ένα Μουντιάλ, το οποίο έχει ξεκάθαρες απαιτήσεις και κρίνεται μέσα σε λίγες μέρες κι ακόμη λιγότερα ματς.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με ένα δεδομένο που πολλές φορές το αγνοούμε: ο προπονητής, σαφώς και προφανώς, είναι ο απόλυτος υπεύθυνος για να πάρει αποφάσεις, οι οποίες στην συντριπτική τους πλειονότητα έχουν ένα σκεπτικό με αρχή, μέση και τέλος. Ακόμη κι εκείνες που παίρνει από ένστικτο, η εμπειρία και η γνώση είναι αυτές που το πυροδοτούν.

Το σκεπτικό αυτό εκπορεύεται πρώτα από τη δική του αυτοπεποίθηση που του επιτρέπει να ιεραρχεί τα δεδομένα, ξεχωρίζοντας το ουσιώδες από το επουσιώδες. Είναι σημαντικό να έχει πλήρη επίγνωση για τις αγωνιστικές, πνευματικές και ψυχολογικές ικανότητες και αδυναμίες που διαθέτει ο κάθε παίκτης του, μαζί και τη δυνατότητα να διαβάσει τη συγκυρία σε όλα της τα επίπεδα και να αποφασίσει ψυχρά. Να είναι δηλαδή προετοιμασμένος και να έχει την οντότητα να αντιμετωπίσει την αποτυχία. Γιατί ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό: ότι πριν από τέτοιες αποφάσεις ο προπονητής δεν ξέρει το τελικό αποτέλεσμα. Απλά προσπαθεί να το επηρεάσει αυξάνοντας τα ποσοστά υπέρ της ομάδας του.

Δεν είναι οξύμωρο να υποστηρίξουμε ότι στα ομαδικά σπορ, οι κινήσεις δεν θα έπρεπε να χωρίζονται σε «σωστές» και «λάθος», αλλά σε εκείνες που «απέδωσαν» και σε εκείνες που «δεν απέδωσαν». Πολλές φορές έχουν γίνει κινήσεις που επιβάλλονταν από τη «θεωρητική γνώση περί ποδοσφαίρου», αλλά… τζίφος. Υπάρχουν κι άλλες που έγιναν κόντρα σε κάθε λογική και… γέννησαν από μηχανής θεούς.

Ο Φαν Χάαλ λοιπόν έδειξε ότι είχε προετοιμαστεί για μια ειδική κατάσταση, όπως είναι η διαδικασία των πέναλτι σε αυτό το επίπεδο.

Ως ειδική κατάσταση έχει τον δικό της μικρόκοσμο και κανόνες. Προφανώς ως ενδεχόμενο την είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του από πολύ νωρίς. Επί τούτου λοιπόν κράτησε μια αλλαγή. Εκεί εντοπίζεται και το μοναδικό ρίσκο που πήρε. Με δεδομένη τη σωματοδομή, το παρελθόν και τις ικανότητές του, ο Κρουλ αύξανε τις πιθανότητες να υπερασπιστεί αποτελεσματικότερα την ολλανδική εστία. Ταυτόχρονα τη δεδομένη χρονική στιγμή «έβαλε στο τραπέζι» το απρόοπτο, αναγκάζοντας το ήδη κουρασμένο μυαλό των αντιπάλων να μπει στη διαδικασία της αμφιβολίας. Και μόνο ότι είδαν ξαφνικά μπροστά τους ένα «βουνό» τούς υποχρέωσε να μεταλλάξουν τα ψηλά και δυνατά χτυπήματα που επιχείρησαν κόντρα στην Ελλάδα ψάχνοντας τις χαμηλές γωνίες. Ηταν μια επικίνδυνη διαδικασία.

Ο Κρουλ απέκρουσε δύο πέναλτι. Εκ του αποτελέσματος η κίνηση του Φαν Χάαλ αποδείχτηκε ωφέλιμη. Ομως δεν πρέπει να μπερδευόμαστε: θα μπορούσε ο Κρουλ να μην είχε αποκρούσει κανένα. Θα μπορούσε επίσης να αποκρούσει τρία, αλλά οι εκτελεστές συμπαίκτες του να σημαδέψουν την ίδια ώρα τα… περιστέρια. Υπήρχε επίσης περίπτωση να τους ψαρέψει ο Νάβας και η Ολλανδία να μείνει έξω. Θα μπορούσε, τέλος, να έμενε στο τέρμα ο Κίλεσεν και να τα έπιανε όλα. Σε τελική ανάλυση κανείς δεν εγγυάται στον Ολλανδό προπονητή ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο ευχάριστο, αν θελήσει να επαναλάβει το ίδιο τρικ στην περίπτωση που ο αυριανός ημιτελικός με την Αργεντινή έπειτα από 120 λεπτά αγώνα πάρει την ίδια τροπή.

Αν ο Καναβάρο βλέπει «ασέβεια» προς τον Κίλεσεν, τον οποίο ο Φαν Χάαλ έχει χρίσει βασικό τερματοφύλακα και τον εμπιστεύτηκε σε όλους τους αγώνες από την αρχή της διοργάνωσης, τότε τι πρέπει να νιώθει ο Κρουλ ο οποίος κάθισε κάτω από τα γκολπόστ μόνο για πέντε πέναλτι, χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, παρά μόνο να κερδίσει; Ποιος άραγε θα είναι περισσότερο αγχωμένος αν κληθεί να ξεκινήσει τον ημιτελικό με την Αργεντινή; Ο Κίλεσεν, που το έχει ξανακάνει, ή ο Κρουλ, που ξαφνικά θα δει τις ευθύνες του να αυξάνονται και τα άλλοθί του να ελαχιστοποιούνται;

Αυτό θα ήταν το πραγματικό ρίσκο.

Ο Κίλεσεν είναι (και θα είναι αύριο) ο βασικός γκολκίπερ της Ολλανδίας. Το κατάλαβε κι ο ίδιος. Για μια στιγμή θύμωσε. Αντε να ένιωσε και μειωμένος. Ομως αυτό είναι φυσιολογικό και υγιές για έναν αθλητή που τρέφεται από τον ανταγωνισμό. Ο προπονητής θέλει να νικά και ο παίκτης να παίζει. Εχω την αίσθηση ότι αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση ν’ αλλάξει τερματοφύλακα ο Φαν Χάαλ, η αφορμή δεν θα ήταν τα πέναλτι κόντρα στην Κόστα Ρίκα.