Του Γιάννη Ντεντόπουλου

Αφωνη η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα, βίωσε χθες μια ακραία κατάσταση, που συνηθίζουμε να περιγράφουμε χρησιμοποιώντας μόνο δυο λέξεις: σοκ και δέος.

^[1]Το συναπάντημα της Γερμανίας με τη Βραζιλία στον ημιτελικό του Μουντιάλ ξεκίνησε με την προοπτική μιας αμφίρροπης μονομαχίας πρόκρισης, με έπαθλο το εισιτήριο για τον τελικό, αλλά εξελίχθηκε σε ένα αλλόκοτο ραντεβού που είχαν κλείσει, εν αγνοία τους, ο θρίαμβος και ο όλεθρος.

Από τη μία, λοιπόν, ήταν ο θρίαμβος, ως δίκαιη ανταμοιβή για την αφοπλιστική κυριαρχία της γερμανικής ποδοσφαιρικής μηχανής, που μπήκε στο τερέν του «Μινεϊράο» του Μπέλο Οριζόντε αποφασισμένη να επιβάλει τον νόμο της, χωρίς να… μασήσει. Παραδίδοντας μαθήματα ωμού ποδοσφαιρικού ρεαλισμού, τα «πάντσερ» πέτυχαν 5 γκολ (11’ Μίλερ, 23’ Κλόζε, 25’ και 26’ Κρόος και 29’ Κεντίρα) μέσα σε 18 λεπτά και κονιορτοποίησαν τους (τρόπος του λέγειν) αντιπάλους.

Χρειάστηκε να ξεπεράσουν περισσότερο τη δική τους αμηχανία οι παίκτες του Γιοακίμ Λεβ για να πετύχουν άλλα δυο γκολ στο δεύτερο ημίχρονο, στο 69’ και το 79’, με τον Σίρλε, που ήρθε από τον πάγκο για να επιτρέψει τον Μίροαλαβ Κλόζε να απολαύσει την ιστορικότητα των στιγμών από τον πάγκο: ο σέντερ φορ της Λάτσιο, στα 36 του, έμεινε πλέον μόνος πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων με 16 γκολ. Δεύτερος, ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο με 15.

Με αυτό το εκκωφαντικό όσο και αφύσικο 7-1, η Γερμανία εξασφάλισε τη συμμετοχή της στον 8ο τελικό της ιστορίας της. Την Κυριακή στο «Μαρακανά» θα διεκδικήσει το 4ο τρόπαιό της, με τελευταίο εκείνο του 1990. Εγινε επίσης η πρώτη ομάδα που πετυχαίνει 7(!) γκολ σε ημιτελικό Μουντιάλ. Ταυτόχρονα, έφτασε τα 223 στη διοργάνωση και πέρασε πρώτη, αφήνοντας δεύτερη τη Βραζιλία, που τα έκανε 221.

Οσο για τη Βραζιλία, το μόνο ζητούμενο είναι πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να ξεπεράσει αυτή την καταστροφή. Ακόμη και το «Maracanazo» του 1950, που είχε καταγραφεί ως η απόλυτη τραγωδία στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας, από ένα σημείο και μετά άρχισε να μοιάζει με ίωση μιας ημέρας. Κλάματα, οργή, αποδοκιμασίες κατά δικαίων και αδίκων, κάποια στιγμή ιπποτικά χειροκροτήματα αναγνώρισης στους θριαμβευτές, που συναισθάνθηκαν ότι περισσότερο χρέος από το να πανηγυρίσουν είχαν να απαλύνουν τον πόνο των αντιπάλων, που εκπροσωπούσαν έναν λαό ο οποίος από χθες τη νύχτα υποφέρει. Το γκολ που πέτυχε στο 91’ ο Οσκαρ ούτε καν της τιμής δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς. Η βαρύτερη ήττα των Βραζιλιάνων μέχρι χθες ήταν το 3-0 στον τελικό του 1998 από τους Γάλλους.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Ζούλιο Σέζαρ, Μαϊκόν, Ντάντε, Νταβίντ Λουίζ, Μαρσέλο, Λουίζ Γκουστάβο, Φερναντίνιο (46’ Παουλίνιο), Χουλκ (46’ Ραμίρεζ), Μπερνάρντ, Οσκάρ, Φρεντ (69’ Βίλιαν).

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Νόιερ, Λαμ, Τζ. Μπόατενγκ, Χούμελς (46’ Μερτεζάκερ), Χέβεντες, Σβάινσταϊγκερ, Κεντίρα (76’ Ντράξλερ), Εζίλ, Κρόος, Τ. Μίλερ, Κλόζε (58’ Σίρλε).