Και την έβδομη μέρα ο Θεός ξεκουράστηκε. Και ποιος νοιάζεται στ' αλήθεια; Θεός είναι αυτός, ό,τι θέλει κάνει. Σαν του 'ρθει να ξεκουραστεί, μπορεί απλώς να δώσει μια εντολή και θα είναι πάλι φρέσκος φρέσκος. Με εμάς τους ανθρώπους είναι το πρόβλημα. Δεν μπορούμε έτσι απλά να διατάξουμε το πολύπαθο κορμί και το πνεύμα να πάψουν να πονούν. Πώς να πας για δουλειά την Κυριακή;

Πρέπει όμως να μάθουμε να λειτουργούμε έτσι. Ο κ. Γιακουμάτος το απαίτησε με μια υπουργική απόφαση. Η Κυριακή, αποφάσισε, δεν είναι για γήπεδο ή για τάβλι στο καφενείο. Δεν είναι για να κατεβαίνουν οι οικογένειες στις ακτές της Αττικής. Ετσι μολυσμένα που είναι τα νερά, η κυβέρνηση ίσως μας κάνει και χάρη.

Δεν ζω πια στην Ελλάδα. Στην ανάδοχη πατρίδα μου η Κυριακή είναι -για πολλούς κλάδους- μέρα εργάσιμη. Μόνο που οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Ο υπάλληλος που θα δουλέψει τη μέρα της αργίας θα την πληρωθεί διπλά και τρίδιπλα και θα το κάνει αυστηρά μέχρι δύο φορές τον μήνα. Και όταν το κάνει, γι' αυτόν αργία είναι από την Πέμπτη μέχρι το Σάββατο. Τότε ναι, η Κυριακή γίνεται μία μέρα όπως όλες οι άλλες. Αλλά ας μη βαυκαλιζόμαστε. Ολοι ξέρουμε ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ στη δική μας χώρα, τη χώρα της ανασφάλιστης εργασίας και του «αν δεν σ' αρέσει να φύγεις κι εγώ θα βρω δέκα να θέλουν να το κάνουν με τα μισά λεφτά».

Η σφαγή της πλατείας Χέιμαρκετ του Σικάγου, την 1η του Μάη 1886, δεν σημαίνει πια τίποτα. Η Πρωτομαγιά είναι πλέον μονάχα η γιορτή της άνοιξης και των λουλουδιών. Τίποτα περισσότερο.

Η υπουργική απόφαση καταργεί τις Κυριακές. Οι «τουριστικές» περιοχές είναι μονάχα η αρχή. Αλλωστε είναι ειλημμένη απόφαση, καθ' υπόδειξιν της τρόικας, να γίνει το μέτρο καθολικό μέχρι τον Μάρτιο του 2015.

Ομως είναι οι Κυριακές, εκείνες των εκλογών, που έβγαλαν τις κυβερνήσεις. Και είναι οι ίδιες που έχουν τη δύναμη να τις ρίξουν. Κυριακή κοντή γιορτή. Ως τότε μας μένουν οι στίχοι του Γκάτσου: «Ο άνθρωπος κάθε φορά τρελά δανείζεται φτερά και ψάχνει εδώ και ψάχνει εκεί, για μια χαμένη Κυριακή».

Αγγελος Αναστασόπουλος