Της Ζανίν Αλκαλάη

Δυάρι, ισόγειο, στο κέντρο, με κήπο. Ασφάλεια: απόλυτη. Χωρίς κάγκελα στα τζάμια, χωρίς κλειδαριά ασφαλείας και βαριά πόρτα. Η πρόσοψη, μια απλή τζαμαρία. Η εξώπορτα κλείνει με έναν ταπεινό σύρτη, της πλάκας. Ακόμα κι ένας αρχάριος κλέφτης μπορεί να την ανοίξει. Αν κλειστώ έξω από την πόρτα, έχω μια πολύ καλή πιθανότητα να τη διαρρήξω πριν καταφύγω στη λύση του κλειδαρά.

Βεβαίως, δεν αναφερόμαστε σε κάποιο σπίτι στην Αθήνα, όπου ο σύρτης ως μέτρο… ασφάλειας θα ήταν αυτοκτονία ακόμα και στην πιο καλή γειτονιά. Το ισόγειο με τον αφύλαχτο κήπο και τη γυάλινη όψη είναι στο κέντρο μιας μεγάλης ολλανδικής πόλης. Στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν αγριέψει. Θυμάμαι τη γιαγιά μου, στο μικρό ημιυπόγειο με τον κήπο. Η καημένη αγχωνόταν χρόνο με τον χρόνο. Στην αρχή εγκαταστάθηκαν παράθυρα ασφαλείας. Μετά ήρθαν τα κάγκελα και λίγο αργότερα η πόρτα ασφαλείας, από εκείνες που αν δεν ακούσεις το κλειδί να γυρνά πέντε κι εφτά φορές στην κλειδαριά, δεν μπορείς να νιώσεις άνετα στην προσωπική σου φυλακή.Με αυτόν τον φόβο πρωτοταξίδεψα στις Κάτω Χώρες. Το μυαλό μου οργίαζε στον κάθε εξωτερικό θόρυβο, διεκδικώντας κάθε βράδυ Οσκαρ σεναρίου. Τη μία νύχτα ο Τζακ Νίκολσον έφευγε από τη «Λάμψη» και έσπαγε τη δική μου πόρτα με τσεκούρι. Την άλλη, στο μπάνιο μου εισέβαλλε με το μαχαίρι ο Νόρμαν Μπέιτς του «Ψυχώ». Αλλοτε πάλι έψαχνα ντουλάπες να βάλω πίσω από την πόρτα που «πατιέται», όπως στο «Μακρυκωσταίοι και Κωντογιώργηδες». Γρήγορα ήρθε η πεποίθηση της ασφάλειας και εξαφάνισε κάθε θόρυβο, προσφέροντας την τέλεια ηχομόνωση.

Στην Ολλανδία δεν κλέβουν. Αρπάζουν ποδήλατα, αλλά στα σπίτια δεν μπαίνουν. Ετσι, δεν χρειάζονται σιδερένια κάγκελα και συναγερμοί, συστήματα που τα μάθαμε το 1990 στην Ελλάδα. Εύκολη λύση είναι να κατηγορήσει κανείς τους μετανάστες. Αλλά και στην Ολλανδία υπάρχουν φτωχοί μετανάστες. Ελληνες, Μαροκινοί, Τούρκοι, Κούρδοι… Ομως το κράτος τούς στηρίζει. Τους προσφέρει δουλειά και δωρεάν μαθήματα ολλανδικών, ώστε να ενταχθούν γρήγορα, να φτιάξουν το δικό τους κομπόδεμα και να πληρώνουν φόρους όπως ο κάθε πολίτης.

Πότε θα εγκαταλείψουμε την εσωστρέφεια, πότε θα πάψουμε να χαρακτηρίζουμε όλους τους ξένους απολίτιστους και παρακατιανούς; Πότε θα ζηλέψουμε άλλους, σύγχρονους πολιτισμούς επιτέλους;Από ένα δυάρι ισόγειο, στο κέντρο, με κήπο. Και με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή.