Του Γιώργου Σταματόπουλου

Διάβασα το με κομψή ειρωνεία διατυπωμένο σχόλιο του συναδέλφου Χάρη Ιωάννου στο φύλλο του Σαββάτου. Το θυμίζω (μέρος του): «Το ζήτημα το ανέβασαν (sic) τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τώρα είναι όλοι απών (sic). Τάδε έφη Ανδρέας Ψυχάρης την Παρασκευή στη Βουλή». Γιατί, όμως, έτσι απαλά; Θέλει ξεμπρόστιασμα ο εν λόγω βουλευτής. Πρέπει να κατακεραυνωθεί, ώστε να μη μολύνει λεκτικά τον χώρο της Βουλής των Ελλήνων. Και όχι τόσο για τα χοντροκομμένα, απαίσια ελληνικά του. Αυτό είναι σύνηθες πλέον φαινόμενο στη Βουλή (και στην TV), αλλά γι’ αυτά που κρύβονται πίσω από τη σακατεμένη γραμματική, που δεν είναι παρά το ανερμάτιστον της σκέψης, η μικρή έγνοια για την επικοινωνία, η πλήρης αδιαφορία για τη δομή της ελληνικής γλώσσας, για την πυκνότητά της, τη σαφήνειά της, τη φιλοσοφία και λογική της.

Φρίττουν οι τοίχοι της Βουλής των Ελλήνων απ’ αυτά που ακούνε· και τι δεν θα ‘λεγαν αν είχαν μιλιά. Αν ανατρέξει κανείς στα πρακτικά της Βουλής (όσο πιο παλιά τόσο πιο καλά), θα συναντηθεί με λόγους-διαμάντια των τότε βουλευτών. Σήμερα η μία πομφόλυξ σκεπάζει την άλλη, οι αρλούμπες και οι ακατανόητες φράσεις επισκιάζουν και αφανίζουν τα όποια ωραία ελληνικά ακούγονται από μερικούς. Δίνει και παίρνει η γλωσσική τσαπατσουλιά, δημιουργώντας μια ωραία ατμόσφαιρα… Απορώ με τους συναδέλφους του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ, πώς αντέχουν τέτοιον βιασμό της γλώσσας, τόση προχειρότητα, τόση απερισκεψία που χαρακτηρίζει τους περισσότερους βουλευτές.

Λοιπόν «είμαστε όλοι απών από την έρμη την ελληνική». Και γιατί να ‘μαστε παρών;! Τι χρείαν έχουμε των ελληνικών όταν έχουμε όνομα; Και τι όνομα. Δολικόν, παρακαλώ, και τα σκυλιά δεμένα. Γελοίες καταστάσεις, ακριβώς διότι γελοίοι οι άνθρωποι, ακριβέστερα διότι γελοιωδέστατη η δημοκρατία μας (αξιοκρατία, δικαιοσύνη και λοιπά, ξεχασμένα, λοιδορημένα).

Σαφώς δεν απαιτούμε από τους Ελληνες βουλευτές ρητορικές δεινότητες. Θα όφειλαν εντούτοις να γνωρίζουν ότι η ελληνική ρητορική θεωρία και οι ενσυνείδητες τεχνικές της ρητορικής είναι προϊόν της δημοκρατίας, ότι κινεί τη διάνοια των ανθρώπων, ότι πελεκάει και ομορφαίνει το κούτσουρο που έχουμε στο μυαλό μας. Ναι, δεν περίμενε κανείς από τον καημένο τον Ψυχάρη (υιόν του γνωστού μπαμπά) να μιμηθεί τον Γοργία, τον Αντιφώντα, τον Ανδοκίδη, τους πρώτους σημαντικούς ρήτορες. Απλά, κατανοητά ελληνικά, αυτό. Τόσο πια δύσκολο είναι; Ετσι φαίνεται. Για να μιλήσει κάποιος ωραία, πρέπει να σκέφτεται ωραία. Αλλά η ωραιότης είναι έξω από το λεξιλόγιο των περισσοτέρων. Πού να μπλέκουμε τώρα με αφηρημένες έννοιες· μόνο ό,τι είναι απτό μάς ενδιαφέρει. Οφείλουμε να παραδεχτούμε, πάντως, ότι είναι αρκετά επιδέξιοι στο να χύνουν δηλητήριο και χολή κατά των αντιπάλων τους, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει λόγος. Εκεί η γλώσσα τους πάει ροδάνι. Οταν είναι να μιλήσουν αυστηρά, σοβαρά, πολιτικά, τους δένεται κόμπος ή ξεσαλώνει και άντε να τη μαζέψουν. Τι να κάνουμε; Αυτοί είναι οι (πλείστοι) βουλευτές μας. Αγλωσσοι.

[email protected]