Hταν αντίπαλος του Εκι Γκονζάλες και συμπαίκτης του Νασούτι στο Εκουαδόρ

Του Κ. Μανωλιουδάκη

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η επιλογή του Λουτσιάνο Φιγκερόα ήταν η καλύτερη δυνατή για τον Παναθηναϊκό σε σχέση πάντα με τα δεδομένα που υπάρχουν στον σύλλογο αυτή τη στιγμή και συγκεκριμένα με την τραγική οικονομική κατάσταση που υπάρχει.

Ο Αργεντινός στράικερ είναι ένας ποδοσφαιριστής με ηγετικά χαρακτηριστικά. Διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και έχει δεκάδες παραστάσεις στην καριέρα του σε υψηλό επίπεδο – σίγουρα υψηλότερο από τον ελληνικό μέσο όρο.

Το μοναδικό σημείο προβληματισμού έχει να κάνει με τους τραυματισμούς του, καθώς προέρχεται από επέμβαση (ρήξη συνδέσμων) στον αστράγαλο. Μιλάμε για τραυματισμό που του στέρησε τη συμμετοχή στα τελευταία ματς της πιο πρόσφατης ομάδας του, της Εμελεκ από το Εκουαδόρ, όπου ήταν συμπαίκτης με τον πρώην αμυντικό του Αρη και της ΑΕΚ Κριστιάν Νασούτι και αντίπαλος με τον Εκι Γκονζάλες που αγωνιζόταν στη Λίγκα ντε Κίτο.

Στο παρελθόν είχε ξεπεράσει με επιτυχία επέμβαση χιαστών στο γόνατο, η οποία ήταν η αιτία που έχασε τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ του 2006. Πριν από δύο χρόνια, το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας είχε πάρει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με την Αργεντινή, αλλά δύο χρόνια μετά άρχισε να πατάει «φρένο» στην καριέρα του, αφού τον βρήκαν οι τραυματισμοί. Επέστρεψε όμως και απέδειξε ότι είναι «μαχητής», έστω και εάν δοκιμάστηκε σε επίπεδο τουλάχιστον ένα «κλικ» κάτω απ' το παρελθόν του.

Ετυχε να παρακολουθήσω δύο φορές τον Φιγκερόα σε ανύποπτη στιγμή και για άσχετους, μη επαγγελματικούς, λόγους. Σε ένα ματς της Ροζάριο Σεντράλ για τη δεύτερη κατηγορία της Αργεντινής, πριν από περίπου δύο χρόνια και σχετικά πρόσφατα, στους αγώνες της Εμελεκ με την Ουνιβερσιτάδ ντε Τσίλε, μια ομάδα που παίζει άκρως ελκυστικό ποδόσφαιρο και στη Λατινική Αμερική είχε αναγκάσει αρκετό κόσμο να τη χαρακτηρίσει «Μπαρτσελόνα της Νότιας Αμερικής».

Ο 32χρονος στράικερ κυριαρχούσε στην επίθεση της Ροζάριο Σεντράλ, όχι μόνο για την ποιότητα και την ευχέρειά του στο σκοράρισμα, αλλά κυρίως για το αδιάκοπο πρέσινγκ και τη μαχητικότητά του.

Προσωπικά, γνωρίζοντας ότι έχει περάσει τόσα προβλήματα τραυματισμών, είχα εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που πήγαινε πάνω στην μπάλα είτε για να μαρκάρει τον αντίπαλο είτε για να διεκδικήσει μια σέντρα στον αέρα ή στο χορτάρι.

Τα ίδια ακριβώς και με την Εμελεκ. Ο Φιγκερόα δεν είναι «δαντέλα». Δεν είναι ο επιθετικός που θα σου κάνει ντρίμπλες και θα περάσει όλη την αντίπαλη άμυνα. Δεν είναι επίσης «σφαίρα». Είναι ωστόσο πολύ καλός στην πρώτη επαφή με την μπάλα ή στον τρόπο που βάζει το σώμα του για να την καλύψει και να τη «σπάσει» στους συμπαίκτες του.

Είναι εξαιρετικός στο ψηλό παιχνίδι παρότι το ύψος του είναι γύρω στο 1,80 και με πολύ καλές εκτελέσεις με τη μία εντός περιοχής, χωρίς να σκάσει η μπάλα. Σουτάρει εξίσου καλά με τα δύο πόδια (κυρίως το αριστερό), ξέρει να παίρνει καλές θέσεις στην αντίπαλη περιοχή και δεν αφήνει φάση να περάσει χωρίς να την κυνηγήσει. Ολα αυτά με την προϋπόθεση να είναι καλά.