Τρίτη ματιά

Της Βένας Γεωργακοπουλου

^[1]- Ηθελα να γράψω για τα παιδιά του Βελβεντού, αλλά με έβαλαν στη θέση μου. Να το κλείσω το στοματάκι μου, μου είπαν, δεν έχουν ανάγκη τα κλαυθμηρίσματά μου, που με έπιασαν τα μαμαδίστικα και κοίταγα τον δαρμένο από τους μπάτσους Νίκο Ρωμανό και φανταζόμουνα στη θέση του τον γιο μου. Δεν είναι παιδιά, είναι αιχμάλωτοι πολέμου, θα κάνουν πολιτικές δηλώσεις, μου ξαναείπαν. Δυστυχώς με τέτοια επαναστατική διάθεση αδυνατώ να συντονιστώ. Κι έτσι έμεινα χωρίς θέμα.

- Ηθελα μετά να γράψω για το Συμβούλιο τής Επικρατείας, που αποφάσισε ότι ο νόμος Ραγκούση για τους μετανάστες είναι αντισυνταγματικός. Αλλά κάτι φτωχούλες και τετριμμένες λέξεις έβγαιναν από το πληκτρολόγιό μου: θυμός, κατάθλιψη, ντροπή. Και όσο θυμόμουνα μια κυρία δικαστικό, με χρυσαφικά και γουνάκια, που έβγαινε σαν άλλη Μαρία-Αντουανέτα να υπερασπιστεί τα προνόμιά της, τόσο έχανα την ψυχραιμία μου. Μαζί και το θέμα μου.

«Να προσέχετε. Μακριά από τη Χρυσή Αυγή», λέω συχνά αργά τα βράδια στους μετανάστες ταξιτζήδες, Πακιστανούς, Αιγύπτιους, Αλβανούς, που με πάνε σπίτι μου. Τώρα θα ζητάω και συγγνώμη από αυτούς και τα παιδιά τους. Για τη δημοκρατική μου, υποτίθεται, χώρα.

- Εψαξα, λοιπόν, να βρω από κάπου να πιαστώ. Από θεσμούς και πολιτικά πρόσωπα, που πάνε ένα βήμα μπροστά ακόμα και από την ίδια την κοινωνία, που εκπροσωπούν. Πού προετοιμάζουν ένα καλύτερο μέλλον για όλους, κλείνοντας τα αυτιά τους σε παπάδες και φασίστες. Και το βρήκα το αποκούμπι μου.

- Σε μια κυρία από τη Γουινέα που, κρατώντας το μικρόφωνο στη γαλλική Βουλή, έριξε ένα γέλιο, μα ένα γέλιο, από αυτά τα νευρικά που μας πιάνανε κάποτε στην τάξη. Κοιτάω το βίντεο με την Κριστιάν Τομπιρά, υπουργό Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση του Ζαν-Μαρκ Ερό, χαλαρή και ανακουφισμένη μετά την ψήφιση του άρθρου που ανοίγει τον δρόμο στον γάμο των ομοφύλων και ξανανιώθω εμπιστοσύνη στον κόσμο, στη δημοκρατία, στην Ευρώπη. Βλέπω και τους Γαλλους σοσιαλιστές βουλευτές να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, κάποιοι να κλαίνε, άλλοι να φωνάζουν ρυθμικά «ισότητα, ισότητα» και σκέφτομαι τους δικούς μας. Γιατί τους φάγανε τα «κάτσε κάτω, τσόκαρο» και τα σταυροκοπήματα και πού μυαλό για γάμους ομοφύλων – ούτε καν την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης, που σήμερα ισχύει μόνο για τους προνομιούχους ετερόφυλους, δεν διανοήθηκαν να ακουμπήσουν…

- Σε έναν συντηρητικό Εγγλέζο βουλευτή από το Φίντσλεϊ. Σηκώθηκε ο Μάικ Φριρ από το έδρανό του, τη μέρα που πέρασε από την αγγλική Βουλή ο νόμος για τον γάμο των ομοφύλων, και μίλησε. «Θέλω να παντρευτώ τον ερωτικό μου σύντροφο» είπε. «Εκλέχτηκα βουλευτής τον Μάιο του 2012 και ήταν, ίσως, η πιο περήφανη μέρα της ζωής μου. Στην πραγματικότητα ήταν η δεύτερη. Γιατί η πιο περήφανη μέρα της ζωής μου ήταν όταν υπέγραψα σύμφωνο συμβίωσης με τον ερωτικό για 21 ολόκληρα χρόνια σύντροφό μου. Μερικοί λένε ότι θα 'πρεπε να μου φτάνει, ότι στο κάτω κάτω μας παρέχει την ίδια νομική προστασία με τον γάμο. Αλλά ρωτώ εσάς τους παντρεμένους συναδέλφους μου: Για λόγους νομικής προστασίας παντρευτήκατε; Γονατίσατε μπροστά στην αγαπημένη σας και είπατε “Nτάρλινγκ, σε παρακαλώ, προστάτεψέ με με έναν γάμο”;»

Ο Φριρ εκλέγεται στην περιοχή που κάποτε έβγαζε τη Θάτσερ. Κάποιες χώρες και κόμματα προχωράνε. Εμείς στα ίδια και χειρότερα.