Η μεγάλη κυρία του αμερικανικού μινιμαλιστικού χορού έρχεται με φόρα στο Μέγαρο

Η 73χρονη χορογράφος επιλέγει αγαπημένες της μουσικές, παρουσιάζει βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από σημαντικές στιγμές της καριέρας της και σκηνοθετεί την όπερα «Alessandro» του Χέντελ

 Της Παρής Σπίνου

^[1]Eχει σημαδέψει το τοπίο του σύγχρονου χορού όσο λίγοι. Διάσημη για το προσωπικό, σχεδόν μινιμαλιστικό ύφος της η κορυφαία Αμερικανίδα χορεύτρια, χορογράφος αλλά και σκηνοθέτις Λουσίντα Τσάιλντς, δημιουργός με τους Φίλιπ Γκλας και Μπομπ Γουίλσον της θρυλικής σύγχρονης όπερας «Ο Αϊνστάιν στην παραλία», έρχεται στην Αθήνα με πολλές ιδέες στις αποσκευές της.

Καλεσμένη της Καμεράτας, θα παρουσιάσει το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής ένα πρόγραμμα με έργα δικής της επιλογής. Ειδικά γι' αυτήν τη συναυλία έχει επιλέξει μια σειρά από συνθέσεις των Μπαχ, Βάγκνερ, Φίλιπ Γκλας, Τζον Ανταμς, που έχουν επιδράσει πάνω της από νεαρή ηλικία. Πριν από το αφιέρωμα το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τη Λουσίντα Τσάιλντς να παρουσιάζει βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από σημαντικές στιγμές της πολύχρονης καριέρας της, ενώ για τα πρωτοποριακά της βήματα θα συζητήσει με τον καλλιτεχνικό διευθυντή τής Καμεράτας, Γιώργο Πέτρου, και με τον σκηνοθέτη-σκηνογράφο Πάρι Μέξη.

Κι όλα αυτά είναι μια μικρή γεύση από… Λουσίντα, καθώς η ίδια θα σκηνοθετήσει τη μεταφορά της πολυβραβευμένης ηχογράφησης της όπερας «Alessandro» του Χέντελ, που θα παρουσιαστεί στις 17 και 19 Μαΐου, πάλι με την Καμεράτα.

Τα έργα που η 73χρονη χορογράφος επέλεξε «εν λευκώ» για τη συναυλία της Καμεράτας, την οποία θα διευθύνει ο αρχιμουσικός Νίκος Αθηναίος με σολίστ στο βιολί τον Γιώργο Παναγιωτίδη, εκτείνονται χρονικά από την εποχή του μπαρόκ μέχρι σήμερα. Αρχίζει με τη μελωδική «Αρια» του Μπαχ. Στη συνέχεια κάνει…άλμα στη συνθεση «Τhe American Four Seasons» που ο συνεργάτης της Φίλιπ Γκλας έγραψε το 2009, κατόπιν παραγγελίας του σπουδαίου Αμερικανού βιολονίστα Ρόμπερτ Μακντάφι. Οπως αποδεικνύει και ο τίτλος, έχει σαφή αναφορά στις «Τέσσερις εποχές» του Βιβάλντι, μόνο που, εκτός από βιολί και έγχορδα, περιλαμβάνει και συνθεσάιζερ.

Για τη συνέχεια της βραδιάς η Τσάιλντς προτείνει το ερωτικό συμφωνικό αριστούργημα που ο Ρίχαρντ Βάγκνερ έγραψε το 1870 για τα τριακοστά τρίτα γενέθλια της σύζυγου του Κόζιμα, λίγο μετά τη γέννηση του γιου τους: «Ειδύλλιο του Ζίγκφριντ». Τον επίλογο θα γράψει το μινιμαλιστικό «Shaker Loops» που υπογράφει ο άλλος αγαπημένος συνεργάτης της Τζον Ανταμς. Ενα έργο του 1978, που χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες και γεμάτες ενέργεια μουσικές κινήσεις.

Η «μεγάλη κυρία του αμερικανικού μινιμαλιστικού χορού» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της το 1963 με την ομάδα Judson Dance Theater της Νέας Υόρκης, ενώ το 1973 ίδρυσε τη δική της ομάδα. Εκτοτε έχει συνεργαστεί με μεγάλους δημιουργούς, με τον σκηνογράφο Φρανκ Γκέρι, τους σκηνοθέτες Λικ Μποντί, Πέτερ Στάιν, τον χορευτή Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ κ.ά.

Ασφαλώς η μεγαλύτερη επιτυχία της είναι «Ο Αϊνστάιν στην παραλία», που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε όπερα και της χάρισε το βραβείο Village Voice Obie. Πρωτανέβηκε το 1976 και μέχρι σήμερα παρουσιάζεται στα μεγαλύτερα θέατρα σε όλο τον κόσμο. Παρότι εμπνευσμένη από τη ζωή του κορυφαίου φυσικού, η παράσταση δεν ακολουθεί το μονοπάτι της βιογραφίας. Το κοινό καλείται να ερμηνεύσει γιατί ο Αϊνστάιν εμφανίζεται σαν εκστατικός βιολονίστας και χορευτής, καθώς η δράση εκτυλίσσεται σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό και σε ένα διαστημόπλοιο. Οι χορευτές φορούν λευκά κοστούμια, ο Αϊνστάιν κόκκινες τιράντες, οι κινήσεις είναι σχολαστικές. Το λιμπρέτο αποτελείται από ύμνους και μουσικές συλλαβές που εναλλάσσονται με μονολόγους. Μια ατμόσφαιρα ιερής τελετουργίας δημιουργείται επί σκηνής.

«Είναι εκπληκτικό πώς οι θεατές κοιτούν πίσω σ΄αυτά τα χρόνια και ανακαλύπτουν καινούργια πράγματα» έχει πει η ίδια. «Νομίζω ότι το ενδιαφέρον για το παρελθόν έχει να κάνει και με το YouTube. Ο κόσμος γοητεύεται βλέποντας όσα έγιναν σε μια πρώιμη περίοδο δημιουργίας».

Τα τελευταία χρόνια η Τσάιλντς ασχολείται συστηματικά με τη σκηνοθεσία όπερας. Ξεκίνησε το 1995 με τη «Zαΐδα» του Μότσαρτ στο Θέατρο La Monnaie των Βρυξελλών, ενώ η πιο πρόσφατη παραγωγή ήταν ο «Φαρνάκης» του Βιβάλντι, τον περασμένο Απρίλιο, στην Οπερα του Ρήνου.

Πώς δουλεύει όμως σήμερα σε σχέση με το παρελθόν; «Μελετάω τη μουσική, αυτοσχεδιάζω, μετά σιγά σιγά μεταφέρω τον αυτοσχεδιασμό σε μια δομή που να ταιριάζει με τη μουσική. Στη συνέχεια αυτό το υλικό προσαρμόζεται στους χορευτές…Είναι αρκετά χρονοβόρα διαδικασία, αλλά μου αρέσει» λέει. «Επιλέγω μουσική από διαφορετικούς χώρους, κυρίως μεταμοντέρνα είδη, αλλά επίσης λόγω της όπερας έχω την ευκαιρία να δουλέψω και με πιο κλασικές φόρμες. Ολη αυτή η έρευνα με τη μουσική με ικανοποιεί. Πριν από 20 χρόνια θα με τρομοκρατούσε, αλλά τώρα είναι μια ευχάριστη πρόκληση».

[email protected]