^[1]Του Οδυσσέα Κορακίδη*

Με τελευταία ένδειξη τις υπογραφές στη Βουλή για τη ΔΕΗ, όπου το αντικυβερνητικό μέτωπο κατάφερε να συγκεντρώσει 139, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι εκλογές είναι πολύ κοντά.

Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την αρχή της κρίσης το ερώτημα όμως είναι: Εκλογές ανακύκλωσης και μια από τα ίδια ή εκλογές από όπου μπορεί να προκύψει ελπίδα;

Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε προϋποθέσεις για να μην είναι μία από τα ίδια.

Αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και του κράτος δικαίου

Τα ξέφρενα πάρτι του αφεντικού της Energa στη Μύκονο, που κατηγορείται για υπεξαίρεση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ δημοσίου χρήματος, δεν ενδυναμώνουν το κλίμα περί κράτους δικαίου. Πόσω δε μάλλον όταν σπεύδει να δηλώσει συνήγορος υπεράσπισης ένας υπουργός της κυβέρνησης, τη στιγμή που σε μικροοφειλέτες στέλνονται διαταγές πληρωμής και κατασχετήρια.

Ούτε οι πρόσφατες αυξήσεις που αποφάσισαν οι δικαστικοί για τους εαυτούς τους και τους ενστόλους, που σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις θα φτάσουν το 1 δισ. ευρώ. Ποσό που θα μπορούσε να διατεθεί στους 1,5 εκατ. ανέργους και μάλιστα όχι με τη μορφή καταναλωτικού τσεκ αλλά ως επιδότηση για συμπράξεις ανέργων για επιχειρήσεις. Φανταστείτε ότι με ένα δισ. και με μια επιδότηση των 20.000 ανά άτομο για συμπράξεις θα μπορούσαν να φτιαχτούν μέχρι και 50.000 νέες επιχειρήσεις.

Το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης δεν ενισχύουν επίσης και οι πενιχροί έλεγχοι σε διάφορες λίστες φοροφυγάδων, ούτε η άρνηση μεγάλου μέρους των υπόχρεων της κατάθεσης «πόθεν έσχες».

Οι συγκρούσεις με τα συμφέροντα

Αν και αγαπημένο σενάριο κάθε αντιπολίτευσης που ξεχνιέται μόλις γίνει κυβέρνηση, δύσκολα κανείς μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη και τον ισχυρό ρόλο μικρών και μεγάλων συμφερόντων. Το ελληνικό καπιταλιστικό μοντέλο έχει στηθεί πάνω σε ένα σύστημα μικρών ή μεγάλων συμφερόντων από τον χώρο δουλειάς μέχρι τις μεγάλες business που εξασφαλίζει την επιβίωσή του χάρη στην προνομιακή σχέση που έχει με το Δημόσιο, το οποίο μπορούσε να εξασφαλίζει μέχρι πρότινος φτηνό δανεισμό.

Η αγελάδα αυτή πέθανε και πλέον ή θα πρέπει να μπουν νέοι κανόνες ή θα τρώμε τις σάρκες μας.

Η «πίτα» είναι πλέον δεδομένη και πολύ μικρότερη από το παρελθόν. Αρα η δικαιότερη μοιρασιά είναι μονόδρομος για την επιβίωση του συστήματος. Σε μια χώρα εξαθλιωμένων καμιά μεσαία ή αστική τάξη δεν έχει μέλλον παρά μόνο με τη διατήρηση των προνομίων της, με τη βία.

Εθνικό σχέδιο

Το Μνημόνιο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δική μας πρόταση για το πού θέλουμε να πάμε τη χώρα, και το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αρκείται στη διαχείριση και την εκτέλεσή του. Μέχρι σήμερα κανείς δεν μιλάει για την ταμπακιέρα, γιατί αυτό θα οδηγήσει στο να δυσαρεστήσουμε εκλογική πελατεία ή να συγκρουστούμε με συγκεκριμένα συμφέροντα και θα απαιτήσει μια σοβαρή, κοπιαστική και χρονοβόρα δουλειά με την κοινωνία.

Ομως πόσο ακόμη μπορούμε να ψηφίζουμε με συνθήματα και με επιχειρήματα του είδους «ο καλός και ο κακός», και χωρίς κανένα σχέδιο;

Πολιτικό σύστημα

Το πολιτικό σύστημα είναι η μήτρα των περισσοτέρων από τα προβλήματα που έχουμε σήμερα ως χώρα. Ενα σύστημα που στηρίζει την επιβίωση και την εξουσία του παραδόξως, στην αναξιοπιστία! Τελευταίο παράδειγμα το δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ. Ορθό μεν αλλά δεν είναι εύκολο να πειστεί ο κόσμος ότι ένα δημοψήφισμα για μια δημόσια επιχείρηση είναι σωστό και ένα δημοψήφισμα για το χρέος της χώρας είναι λάθος. Παλαιότερα παραδείγματα η λίστα Λαγκάρντ που κανείς δεν θα μάθει την αλήθεια, οι μνημονιακές μεταμορφώσεις Σαμαρά κ.λπ.

Η παιδεία

Πολλές φορές συζητάμε με φίλους αν στην κάλπη έχουμε να κάνουμε με πολίτες ψηφοφόρους ή πελάτες ψηφοφόρους. Είχα την τιμή να εκλεγώ αρκετά μικρός αυτοδιοικητικός και μου ’χει κάνει τρομερή εντύπωση πως πολλές φορές οι πολίτες έρχονταν σε επικοινωνία μαζί μου για τα γνωστά ρουσφέτια. Μάλιστα δεν ήταν λίγοι εξ αυτών που έβριζαν τους πολιτικούς και τους χρέωναν την ευθύνη για τη σημερινή κατάντια του τόπου.

Και, δυστυχώς, σε αυτό το φαινόμενο συνέβαλε το ΠΑΣΟΚ, διολισθαίνοντας σε δεξιές πρακτικές, όπως βέβαια και μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος διάφορων αποχρώσεων.

Ομως σήμερα έχουμε αναρωτηθεί τι θέση έχει το δημοκρατικό πολίτευμα, το πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί, οι κοινωνίες ως σύνολα και όχι ως άθροισμα εντός του εκπαιδευτικού συστήματος;

Και όμως, μπορεί να καταναλώνουμε χιλιάδες ώρες διδασκαλίας στις πιο πολύπλοκες συναρτήσεις στα μαθηματικά, σε μαθήματα θρησκευτικών, σε βιολογία, χημεία κ.λπ. κ.λπ., αλλά σχεδόν ελάχιστες ώρες στον μαθητή πολίτη, με δικαιώματα, υποχρεώσεις – μέρος μιας κοινωνίας που μοιράζεται και διαμορφώνει από κοινού τις τύχες του.

Ως πολίτης θα ήθελα ένα πολιτικό σύστημα που μαζί με τα μνημόνια θα βάλει και αυτά τα ζητήματα στο τραπέζι. Αλλιώς, τα σκίσουμε δεν τα σκίσουμε τα μνημόνια, λίγα πράγματα θα αλλάξουν στον τόπο, ακόμη και αν έχουμε 50, 100 ευρώ τον μήνα περισσότερα στην τσέπη μας.

……………………………………………………………………………………………………………………………………

* Οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος Αλίμου, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ