Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Ο Ματέο Ρέντσι ανέλαβε την εκ περιτροπής προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης με έναν ξεκάθαρο, διακηρυγμένο στόχο: να προσπαθήσει να στηρίξει την οικονομική ανάκαμψη της Γηραιάς Ηπείρου, αρχίζοντας, βεβαίως, από τη χώρα του.

Οι αρχικές εκτιμήσεις της Τράπεζας της Ιταλίας, τον περασμένο Ιανουάριο, έκαναν λόγο για αύξηση του ΑΕΠ της χώρας της τάξης του 0,8%. Προχθές, οι νέες, αναθεωρημένες προβλέψεις μειώνουν το ποσοστό αυτό στο 0,2%. Παράλληλα, οι φορολογικές ελαφρύνεις υπέρ των χαμηλόμισθων υπαλλήλων, ύψους ογδόντα ευρώ τον μήνα, δεν οδήγησαν σε κάποια ουσιαστική τόνωση της αγοραστικής ζήτησης.

^[1]Η περίπτωση της Ελλάδας

Ολα αυτά σημαίνουν ότι επείγει μια πιο δυναμική στρατηγική, χωρίς όμως κατά μέτωπο σύγκρουση με το Βερολίνο. Ο Ιταλός πρωθυπουργός μάς υπενθύμισε και πάλι, ότι «η Ιταλία θα εξασφαλίσει την ευελιξία που χρειάζεται» και ότι, παράλληλα, «υπήρξαν παρεμβάσεις -αρχίζοντας από την Ελλάδα- διότι έπρεπε να τύχουν υπεράσπισης τα συμφέροντα μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζικών οργανισμών που, σε κάποιες χώρες, ήταν υπερβολικά εκτεθειμένοι».

Πριν αναλάβει επικεφαλής της κυβέρνησης, δήλωνε ότι θα μπορούσε και να ξεπεραστεί, χωρίς προβλήματα, το όριο του 3% στη σχέση ελλείμματος – ΑΕΠ που θέτει η Ε.Ε. Μετά την εκλογή του έδωσε τη διαβεβαίωση ότι «η Ιταλία θα σεβαστεί στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της». Τώρα δε, διαμηνύει ότι «η χώρα του δεν πρέπει να ζητήσει χάρες από κανέναν».

Ο τριανταεννιάχρονος Ιταλός πρωθυπουργός φοβάται ότι η ποθητή ευελιξία θα μείνει μόνον στα χαρτιά. Για τον λόγο αυτό λοιπόν, άρχισε να ασκεί ισχυρότερες, φραστικές πιέσεις. Προς το παρόν, οι Γερμανοί μετέθεσαν την όλη συζήτηση για τον Σεπτέμβριο, κάνοντας σαφές ότι «θέλουν να δουν στο μεταξύ πώς θα πορευτεί η Ιταλία στον δρόμο της οικονομικής εξυγίανσης».

«Το μακροοικονομικό τοπίο είναι απογοητευτικό. Τα τελευταία στοιχεία που αφορούν τη Γερμανία κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, διότι δείχνουν ότι η Ευρώπη συνεχίζει να βρίσκεται σε μια δύσκολη, ευάλωτη κατάσταση», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών, Πιερ Κάρλο Πάντοαν.

Και εδώ, ίσως, βρίσκεται και η λύση: η Ρώμη ελπίζει ότι η καγκελάριος μπορεί να αρχίσει να βάζει νερό στο κρασί της, για να σώσει, πρώτα απ’ όλα, τον οίκο της από τον κίνδυνο πανευρωπαϊκής, βαρύτατης ύφεσης. Μένει να δούμε πότε και με ποιους όρους και «προνομιακές εξαιρέσεις».