Επιτέλους είδαμε χορό. Την ομάδα της Τρίσα Μπράουν στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια γυναίκα δυναμική, πρωτοπόρα, με πλούσιο χορογραφικό έργο, που άλλαξε την ιστορία του σύγχρονου χορού. Θεωρήθηκε η πλέον τολμηρή σε έκταση και βάθος ερευνήτρια από τους μεταμοντέρνους του Judson Church (1961), που περιλάμβανε και τους Λόρα Ντιν, Μέρεντιθ Μονκ, Στιβ Πάξτον (πατέρα του αυτοσχεδιασμού), Ιβόν Ράιτνερ (με τα απαγορευτικά της όχι στο θέαμα, την τεχνική, τους σταρ κ.λπ.). Η τολμηρότητα της Μπράουν έφτασε στο σημειο να δέσει τους χορευτές με ιμάντες για να ανεβοκατεβαίνουν τοίχους κτιρίων έως τις ταράτσες.

Για την τέταρτη επίσκεψή της στην Ελλάδα η Τρίσα Μπράουν επέλεξε τέσσερα αντιπροσωπευτικά έργα της με πρώτο το μόλις δυόμισι λεπτών «Watermotor» (1978). Ενας χορευτής εντυπωσιάζει με τον εκπληκτικό μυϊκό του έλεγχο σε κινήσεις καθημερινότητας κάτω από τους μαγικούς φωτισμούς της Τζένιφερ Τίπτον. Εργο του 1991, το «For M.G.: The Movie» μάς προβλημάτισε αρκετά με τις μινιμαλιστικές του κινήσεις δίχως ιδιαίτερη τεχνική και ελκυστικότητα. Από τις τελευταίες της χορογραφίες, το «Rogues» (2011) ήταν κάτι μεταξύ χορού και παιχνιδιού, όπου επί οκτώ λεπτά οι εννέα χορευτές αλληλοδένονται κόμπο και διακόπτουν ο ένας την πορεία του άλλου, δημιουργώντας μια παιγνιώδη διάθεση.

Εκείνο, όμως, που μας καθήλωσε κυριολεκτικά ήταν το «Son of Gone Fishing», έργο του 1981, εποχή που η Μπράουν ερευνά την τάξη μέσα από το χάος. Η ευφυής σύλληψη του εικοσιπεντάλεπτου έργου για έξι χορευτές είναι ίσως η πολυπλοκότερη και δυσκολότερη σε εκτέλεση χορογραφική σύνθεση. Ενα ακατάστατο αρχικά πηγαινέλα των χορευτών, που δεν επιτρέπει τις συγκρούσεις και σιγά σιγά εξελίσσεται δημιουργώντας μια ιδιάζουσα γοητευτική αρμονία, που συνεπαίρνει και ενθουσιάζει.

Μίρκα Ψαροπούλου