Της Χριστίνας Πάντζου

Καθισμένη στα συντρίμμια, η 37χρονη Σιφάμ Καφαρνέχ, μητέρα οκτώ παιδιών, βλέπει το σπίτι για το οποίο αποταμίευε επί δέκα χρόνια και στο οποίο μετακόμισε μόλις πριν από δύο μήνες, να έχει γίνει ένα με το χώμα. «Τίποτε δεν έμεινε. Ολα χάθηκαν».

Ο Ισάμ ελ Χελού δεν ήταν τόσο τυχερός: δεν έχασε μόνο το σπίτι του, αλλά τρεις αδελφές, τη σύζυγό του, δύο από τα παιδιά του, τη νύφη του και τρία από τα εγγόνια του: η Μάρα ήταν δύο ετών και τα δίδυμα Καράμ και Καρίμ μόλις πέντε μηνών.

Αυτές οι γυναίκες -θύματα των υπερσύγχρονων ισραηλινών «όπλων ακριβείας», που υποτίθεται ότι πλήττουν μόνο τρομοκράτες-, είναι για πολλούς Ισραηλινούς η λύση του παλαιστινιακού ζητήματος. «Το μόνο που θα μπορούσε να αποτρέψει έναν τρομοκράτη είναι να ξέρει ότι αν τον εντοπίσουν, η αδελφή ή η μητέρα του θα βιαστούν», είναι η ανθρωπιστική συμβολή στην επίτευξη της ειρήνης στην περιοχή από τον Μορντεχάι Κεντάρ, καθηγητή του Πανεπιστημίου Μπαρ Ιλάν.

Πλειοδοτεί με δραστικότερη πρόταση η Αγιαλέτ Σακέντ, βουλευτής του ακραίου «Εβραϊκού Οίκου», που, αφού αποκαλεί όλους τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες, καταλήγει ότι πρέπει και οι μητέρες τους να σκοτώνονται: «Είναι εχθροί μας και τα χέρια μας θα έπρεπε να ποτιστούν με το αίμα τους… Να αφανιστούν μαζί με τα σπίτια τους όπου μεγαλώνουν αυτά τα φίδια. Αλλιώς θα αναθρέψουν κι άλλα μικρά φίδια».

«Τα μικρά φίδια» είναι νεογέννητα, μωρά και παιδιά. Είναι τα τέσσερα παιδιά που σκοτώθηκαν παίζοντας σε παραλία της Γάζας, τα περισσότερα από 250 που έχουν χάσει τη ζωή τους αυτές τις ημέρες, τα περισσότερα από 100.000 που χρειάζονται ψυχοκοινωνική στήριξη μετά τις φρικιαστικές σκηνές των οποίων γίνονται μάρτυρες.

Η πρόταση της Σακέντ γίνεται πράξη στη Γάζα, όπου από την έναρξη της ισραηλινής στρατιωτικής επιχείρησης διπλασιάστηκε ο αριθμός των Παλαιστινίων που αποβάλλουν, γεννούν νεκρά ή πρόωρα παιδιά.

Τα «μικρά φίδια και οι μάνες τους που πρέπει να σκοτωθούν» είναι αυτά και αυτές που ζουν χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα, νερό, τρόφιμα, υλικά για να χτίσουν τα σπίτια τους, που καταστρέφονται από τους βομβαρδισμούς, γιατί το Ισραήλ έχει επιβάλει έναν ανελέητο αποκλεισμό στη Γάζα, καταδικάζοντάς τα σε αργό θάνατο. Αλλά και εκείνα που μεγαλώνουν στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη μέσα στα χημικά, τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες ή χάνουν τη ζωή τους από την καταστολή των Ισραηλινών.

Κάπου εκεί, στο Μπιλίν, κοντά στη Ραμάλα, μια γηραιά γυναίκα, από αυτές «που θα έπρεπε να σκοτωθούν», απαντά στη βία συλλέγοντας επί χρόνια τα άδεια κάνιστρα από τα ισραηλινά δακρυγόνα, που ρίχνονται εναντίον των παιδιών της και του λαού της, και τα μεταμορφώνει σε γλάστρες όπου ανθίζουν φυτά ανθεκτικά στις κακουχίες. Ενας ολόκληρος κήπος που κρατά τη μνήμη της βίας με την ελπίδα της αναγέννησης. Είναι η δική της απάντηση προς αυτούς που ζητούν την «τελική λύση» της εξολόθρευσης ενός λαού, επικαλούμενοι το δικαίωμα προάσπισης του δικού τους λαού.

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Νέο κόμμα γυναικών στην Τουρκία

Ιδρύθηκε από ακτιβίστριες, μεταξύ των οποίων και δύο άνδρες

Δεν είναι σπάνιο στην Τουρκία να δεις έναν άνδρα να σπρώχνει βίαια τη γυναίκα που συνοδεύει, να της φωνάζει ή ακόμα και να την χαστουκίζει. Η βία είναι επιδημία ορατή και ανεκτή, καθώς κανείς σχεδόν δεν αντιδρά απέναντι σ’ αυτές τις σκηνές. Πλήττει το 40% του γυναικείου πληθυσμού της χώρας, αποτελεί αιτία του 20% των διαζυγίων, στοίχισε πέρυσι τη ζωή 229 γυναικών και 120 από τον Ιανουάριο.

Αυτή η καθημερινή βία ώθησε ομάδα ακτιβιστών για τα γυναικεία δικαιώματα -επτά γυναίκες και δύο άντρες- να ιδρύσουν τον περασμένο μήνα ένα γυναικείο κόμμα. Με την πεποίθηση ότι απαιτείται μια ριζοσπαστική αλλαγή νοοτροπίας και κουλτούρας, που μόνο με την παρουσία περισσότερων γυναικών σε θέσεις εξουσίας μπορεί να έρθει.

«Είμαστε το 50% του πληθυσμού, αλλά οι άντρες παίρνουν τις αποφάσεις για τις γυναίκες από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Ακόμη και από τη σύλληψή μας», λέει η Φουσούν Γιουρτμάν, από τα ιδρυτικά μέλη αυτού του κόμματος, που δεν πιστεύει ότι η αλλαγή μπορεί να έρθει από τα σημερινά κόμματα εξουσίας ή από μια κυβέρνηση σαν του Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο κατηγορούν ότι διαιωνίζει την πατριαρχική κουλτούρα: «Λέει πως οι ενάρετες γυναίκες πρέπει να κάνουν τρία παιδιά, πως η άμβλωση είναι φόνος, οι καισαρικές ανωμαλία, οι εστίες όπου συνυπάρχουν τα δύο φύλα άντρα ακολασίας. Αυτές οι θέσεις προωθούν ένα ανησυχητικό οπισθοδρομικό πρότυπο». Ολα αυτά, ενώ από το 2006 η Τουρκία έπεσε κατά 15 θέσεις στην κατάταξη του Δείκτη Ισότητας Φύλου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, φτάνοντας το 2012 στην 120ή θέση (από 136).

Το νεοσυσταθέν κόμμα, που δεν αποκλείει τους άντρες από τις γραμμές του και δεν προλαβαίνει να κατεβάσει υποψήφιο για τις προεδρικές του Αυγούστου, δουλεύει πυρετωδώς για τις βουλευτικές του 2015, ελπίζοντας να έχει καλύτερη τύχη από το πρωτοποριακό γυναικείο κόμμα που ιδρύθηκε στην Τουρκία τη δεκαετία του ’70 και δεν κατάφερε να αποκτήσει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Πορτοκαλί Παλίρροια για τους ευάλωτους

Η Ανα Λίμα δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα χέρια βλέποντας τους συναδέλφους της να απολύονται, να μειώνονται οι αποδοχές τους, να περιορίζονται οι ώρες δουλειάς τους όσο αύξαναν οι άνθρωποι που χρειάζονταν τη συνδρομή των κοινωνικών υπηρεσιών. Υπηρεσιών αναγκαίων, καθώς τα μέτρα λιτότητας βύθισαν την ισπανική κοινωνία στην ανέχεια, έφεραν την κατακόρυφη αύξηση των μεσήλικων που αυτοκτονούν, εκτόξευσαν την ανεργία, άφησαν χιλιάδες οικογένειες χωρίς σπίτι και μια πρωτόγνωρη μερίδα του πληθυσμού να εξαρτά την επιβίωσή του από συσσίτια. Από αυτή την αγωνία για το μέλλον των εργαζόμενων στις κοινωνικές υπηρεσίες και των πολιτών που τους χρειάζονται, και από την Ανα Λίμα, πρόεδρο του ισπανικού Συμβουλίου των Εργαζόμενων στον Κοινωνικό Τομέα, γεννήθηκε η Πορτοκαλί Παλίρροια, ένα κίνημα διαμαρτυρίας κατά των περικοπών στις κοινωνικές υπηρεσίες, που συγχρόνως οργανώνει εθελοντική προσφορά υπηρεσιών σε ευάλωτες ομάδες πληθυσμού. Κάθε Παρασκευή, τα μέλη του κινήματος εργάζονται φορώντας τις πορτοκαλί μπλούζες με το σύνθημα «Κοινωνικές υπηρεσίες για όλους και όλες. Οχι στις περικοπές» και δέχονται φτωχούς και ανασφάλιστους, προσφέροντάς τους φροντίδα. Με τις κινητοποιήσεις και τις συναυλίες που οργανώνουν σε όλη τη χώρα, δίνουν φωνή και ελπίδα σε όσους πληρώνουν το κόστος των πολιτικών λιτότητας και στηρίζουν συγχρόνως τους εργαζόμενους στον κοινωνικό τομέα ώστε να μπορούν να συνεχίσουν το έργο τους ως εθελοντές, όταν τους απολύουν ή τους μειώνουν τις ώρες εργασίας.

«Η Πορτοκαλί Παλίρροια είναι το καλύτερο παράδειγμα του πώς η κοινωνική εργασία μπορεί να κάνει τη διαφορά σε κρίσιμες περιόδους, διασφαλίζοντας τους εργαζόμενους αλλά και τους πολίτες και περιορίζοντας τις πολιτικές κυβερνήσεων που υπονομεύουν -έστω και άθελά τους- το μέλλον του λαού τους». Με αυτό το σκεπτικό, ο Ρόρι Τρούελ, γενικός γραμματέας της IFSW, της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εργαζόμενων στον Κοινωνικό Τομέα, τίμησε την Ανα Λίμα με το βραβείο της Ομοσπονδίας.