Μια σύγχρονη προκρούστεια κλίνη

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ζούμε σε μια εποχή παραδοξότητας, γιατί αυτά τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί πολλά παράδοξα στη χώρα μας, τα οποία οι περισσότεροι Ελληνες πολίτες θα τα έχουν ασφαλώς επισημάνει. Ενα από τα πιο παράδοξα είναι και αυτός ο νέος τρόπος αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, τον οποίο οι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί έχουν επινοήσει και προτίθενται σύντομα να τον εφαρμόσουν.

Οσοι γνωρίζουν τις βασικές αρχές της στατιστικής επιστήμης, θα πρέπει να έχουν μείνει άναυδοι και πιστεύω να διερωτώνται: Με ποιο σκεπτικό αυτοί οι άνθρωποι καθόρισαν αυτά τα ποσοστά, των 25%, 60% και 15% των εργαζομένων, που θα αξιολογηθούν από τους προϊσταμένους – κριτές τους και θα καταταχθούν εν συνεχεία σ’ αυτές τις τρεις κατηγορίες, ανάλογα με τις επιδόσεις τους και την εν γένει απόδοσή τους; Πώς προέκυψαν αυτά τα ποσοστά; Είναι εντελώς αυθαίρετα; Γιατί δεν είναι δυνατόν να ισχύουν τα ίδια ποσοστά σε όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου, ανεξάρτητα από το πλήθος των εργαζομένων. Αυτό τουλάχιστον μας διδάσκει η στατιστική.

Για να μην αμφισβητήσει κανείς τις γνώσεις τους, ούτε βέβαια να υποτιμήσει τη νοημοσύνη τους, θα μπορούσε, ίσως, να υποθέσει ότι πήραν αυτά τα στοιχεία από κάποια στατιστική έρευνα, που έχει γίνει ενδεχομένως σε κάποια μεγάλη επιχείρηση που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους και αφορά την αξιολόγηση του προσωπικού της. Οταν αργότερα αντελήφθησαν ότι αυτά τα ποσοστά δεν ήταν δυνατόν να εφαρμοστούν σε μικρότερα «δείγματα» εργαζομένων και για να μην υπαναχωρήσουν, χάνοντας την αξιοπιστία τους έναντι ολοκλήρου του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου, επινόησαν μια σύγχρονη προκρούστεια κλίνη, με την οποία θα εφοδιάσουν σύντομα τους κριτές που θα αξιολογούν τους εργαζομένους σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

Ετσι λοιπόν, όταν σε μια δημόσια υπηρεσία το ποσοστό των καλών υπαλλήλων υπερβαίνει το 25%, ο αντίστοιχος διευθυντής ή προϊστάμενος θα τους τοποθετεί σ’ αυτή την κλίνη, θα κόβει το υπερβάλλον ποσοστό και θα το μεταφέρει στην επόμενη κατηγορία του 60%, των μεσαίων υπαλλήλων. Αν όμως είναι μικρότερο, θα τους «τεντώνει», προς όφελος βέβαια αυτών των τελευταίων. Το τραγικότερο όμως θα είναι όταν το ποσοστό της τρίτης κατηγορίας υπαλλήλων, που περιλαμβάνει εκείνους τους ακατάλληλους οι οποίοι θα πρέπει να απολυθούν, προκύπτει μικρότερο από 15%. Στην περίπτωση αυτή ο κριτής προϊστάμενος θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί θα πρέπει να θέσει στην κλίνη τους μεσαίους υπαλλήλους της δεύτερης κατηγορίας και να κόψει ένα «μέλος» της, για να το μεταφέρει στην τρίτη κατηγορία.

Εκεί που η μέθοδος αυτή τινάζεται κυριολεκτικά στον αέρα, είναι όταν θα πρέπει να εφαρμοστεί σε υπηρεσίες με ολιγάριθμους υπαλλήλους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η μέθοδος αυτή, της προκρούστειας κλίνης, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί, γιατί «θα κόψει στη μέση» κάποιον υπάλληλο και θα τον «θανατώσει».

Θα βρεθεί άραγε μέσα από την κυβέρνηση κάποιος Θησέας, για να επαναφέρει στην τάξη αυτούς τους σύγχρονους Προκρούστες, ή μήπως ο απώτερος στόχος της κυβέρνησης είναι να απολύσει τελικά το 15% των δημοσίων υπαλλήλων και μας τον περνάει τώρα μέσα από την «ευφάνταστη» αυτή νέα μέθοδο αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, που δεν στερείται καθόλου της «αθάνατης» των Ελλήνων κουτοπονηριάς;

Αιμίλιος Κομίνης, διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός

………………………………………….

Για την ιστορία της ΔΕΗ

Μια διόρθωση για την ιστορία. Το 1950 δεν κυβερνούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (’46- ’49 ήταν υπουργός Πρόνοιας), και ούτε ίδρυσε βέβαια τη ΔΕΗ, όπως σε δύο συνεχόμενα φύλλα της εφημερίδας σας γράφτηκε, σύμφωνα μάλιστα με την αναφορά του Π. Λαφαζάνη (!) στη Βουλή. Τέλος, η ΔΕΗ ιδρύθηκε το 1950-51 επί κυβερνήσεων Πλαστήρα – Σοφ. Βενιζέλου με εισηγητή του σχετικού νομοσχεδίου τον τότε υπουργό Βιομηχανίας Ι. Ζίγδη, αν θυμάμαι καλά.

Μιχάλης Λιάκος, συνταξιούχος ιατρός, Θεσσαλονίκη

……………………………………………

Iθάκη

«Αλιεύοντας» στο αρχείο μου, πέφτω πάνω σε μια λιτή επιστολή του μικροέμπορου Στράτου Λάζαρη, εκεί στη μικρούλα Ιθάκη, προς την «Ελευθεροτυπία», Μάιος 2010, με τίτλο «Για την κρίση». Επιγραμματικά ρωτώντας τον περιοδεύοντα βουλευτή: «Τι θα γίνει, ανησυχεί ο κόσμος, βουλιάζουμε». Απάντηση: «Μη φοβάστε, θα ζούμε πιο λιτά. Εκεί που πετούσαμε φαγητά και πράγματα καταναλωτικά δίχως να τα χρησιμοποιούμε, τώρα θα αγοράζουμε περιορισμένα». Και η γνωστή συνέχεια: «Ναι, αλλά εμείς περιορισμένα ζούσαμε. Εσείς σπάταλα»…

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια, όχι ίδια και χειρότερα, αλλά κατάμαυρα, όλη η χώρα, όλος ο λαός, χωρίς να ξέρει κανείς τι μας ξημερώνει.

Τι έγινε, βρε γυναίκα -στο νησί της για λίγες μέρες διακοπές- στο τηλέφωνο, έχει κόσμο; Μπα νέκρα, δεν κινείται τίποτα! Μπα, πώς έτσι; Βλέπεις, κόψανε το καράβι από Πάτρα – Σάμη και θες σχεδόν μια μέρα με αυτή την Κορίνθου – Πατρών – Κυλλήνη μετεπιβίβαση σε άλλο για πίσω. Α, πολλά τα χιλιόμετρα, χάλια και ο δρόμος του Αστακού, δεν βολεύουν και οι ώρες. Μα γιατί, πώς έτσι; Ακούγεται ότι κάποιοι εκεί στο λιμάνι, στο Βαθύ, σκούζουν, τους ενοχλεί το δέσιμο, κάτι και οι εφοπλιστάδες ότι δεν βγαίνουν ως συνήθως! Και να σκεφτείς για να «βοηθήσουν» για 1-2 μήνες δουλειά και φυσικά κλαίει όλο το νησί! Ποιος νοιάζεται, ο Σαμαράς στη Μέρκελ με το πάει καλά ο τουρισμός! Η Ολγα, το κορίτσι του Τουρισμού, στον «Ευαγγελισμό» της βίας του ή οι εφοπλιστάδες όλα στη Μύκονο – Πάρο – Σαντορίνη, ό,τι αρπάξουν χοντρά, όπως πάντα, 10 λεπτά η μετοχή τους μάς κοπανάνε μια ζωή! Ολα γι’ αυτούς..! «Κι αν φτωχική τη βρεις η Ιθάκη δε σε γέλασε, χωρίς αυτή δεν θ ‘κανες το ωραίο ταξίδι» με τον μεγάλο Καβάφη που και πάλι με στίχους του «… πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη το φθάσιμο εκεί είν’ ο προορισμός σου». Ούτε αυτά τώρα χωρίς ταξίδι, χωρίς τη θρυλική πολυαγαπημένη μας Ιθάκη. Και είναι τόσο γραφική τόσο όμορφη..!

Γιάννης Π. Κορδής

[email protected]