Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής Istat επισημοποίησε, πλέον, ότι η Ιταλία έχει μπει σε νέα φάση οικονομικής ύφεσης. Το ΑΕΠ του δεύτερου τριμήνου του έτους συρρικνώνεται κατά 0,2% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και κατά 0,3% σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του 2013. Είναι η πολλοστή επιβεβαίωσή του ότι η κίνηση της κυβέρνησης Ρέντσι να μειώσει κατά ογδόντα ευρώ τον μήνα τους φόρους υπέρ των χαμηλόμισθων υπαλλήλων δεν απέφερε καρπούς. Επειδή, στην περίπτωση αυτή, τα κουκιά είναι αρκετά μετρημένα, είναι βέβαιο ότι η οικονομία της χώρας δεν θα καταφέρει να αναπτυχθεί μέχρι τον Δεκέμβριο κατά 0,8%, όπως είχε υπολογίσει -αρχικά- η κυβέρνηση της Ρώμης. Οι κύριες εναλλακτικές είναι δυο: ή νέα, έκτακτη δέσμη μέτρων, ύψους δεκαέξι με είκοσι δισεκατομμυρίων ευρώ, ή ουσιαστική μείωση των δαπανών του Δημοσίου, με παράλληλη επιτάχυνση της όλης διαδικασίας των ιδιωτικοποιήσεων.

Εως τώρα ο Ρέντσι είχε προσπαθήσει να ρίξει το βάρος στις θεσμικές αλλαγές, στη μεταρρύθμιση της Γερουσίας (με μείωση των μελών της κατά δύο τρίτα) και στην έγκριση νέου εκλογικού νόμου. Μέσα στο κατακαλόκαιρο, όμως, οι Ιταλοί συνειδητοποίησαν ότι ο περιορισμός των μελών της Γερουσίας δεν θα τους βοηθήσει, σε καμία περίπτωση, να βελτιώσουν τις οικονομικές προοπτικές της χώρας τους. «Δεν θα προχωρήσουμε σε οριζόντιες περικοπές και δεν χρειαζόμαστε, αυτό είναι βέβαιο, την παρέμβαση της τρόικας», δηλώνει ο υπουργός οικονομικών Πιερ Κάρλο Πάντοαν. Το ότι, όμως, ξαφνικά, άρχισε να γίνεται αναφορά στο φάντασμα της τρόικας από έγκυρους σχολιαστές, αλλά και από τον ίδιο τον Ρέντσι (που φυσικά διαψεύδει κάθε σχετικό ενδεχόμενο) είναι ενδεικτικό της αλλαγής του όλου κλίματος.

Μέχρι σήμερα, ο Ιταλός κεντροαριστερός πρωθυπουργός απέφυγε οδυνηρές περικοπές και αμέσως μετά την έναρξη της εκ περιτροπής ιταλικής προεδρίας στην Ενωση ζήτησε περισσότερη ευελιξία, για να στηριχθεί η ανάπτυξη. Τώρα, όμως, θα πρέπει να επιλέξει ποιον δρόμο σκοπεύει, τελικά, να ακολουθήσει: εκείνο των περικοπών, των ταχύτατων ιδιωτικοποιήσεων και της αυστηρής μείωσης των δαπανών του Δημοσίου, ή, ως εναλλακτική επιλογή, τη στρατηγική που οδηγεί σε μια ανοικτή σύγκρουση με τη γερμανοκεντρική λογική της λιτότητας;