Μα ποιος μάτιασε το ελληνικό σινεμά κι εκεί που το καμαρώναμε αρχίσαμε να τρέμουμε για την τύχη του; Και δεν αναφέρομαι στα γνωστά προβλήματα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, που το Δ.Σ. αντί να χρηματοδοτεί με χαρά και περηφάνια τους νέους, ταλαντούχους, γνωστούς ή άγνωστους σκηνοθέτες που σκίζουν έξω (Παπαδημητρόπουλος, Εξάρχου), τους κόβει, χραπ, τα φτερά. Ούτε τον Γιάννη Γλέζο, απλό μέλος του Δ.Σ. έχω στο μυαλό μου, διορισμένο από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, που βγάζει κάθε μέρα και μια ανακοίνωση, απειλώντας, μάλιστα, τον γενικό διευθυντή του Κέντρου, Γρηγόρη Καραντινάκη, ότι αν δεν κάτσει καλά θα πούνε στον Τασούλα να τον απολύσει! Διαβάστε τις ανακοινώσεις του στο www.efsyn.gr γιατί είναι γύρω στις 1.900 λέξεις και οι φτωχές μας καλλιτεχνικές σελίδες θα βούλιαζαν.

Χθες είχαμε νέα κουφή εξέλιξη. Εννιά βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν ερώτηση για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (κι αυτή στο σάιτ μας, παρακαλώ, είναι τεράστια), καταγγέλλοντας τον Δημήτρη Εϊπίδη (φωτ.) για κακοδιαχείριση και κακοδιοίκηση και θεωρώντας τον ουσιαστικά παραιτημένο! Παρελθόν. Πάμε για άλλα, που λέει η παροιμία και ο Γιάννης Σμαραγδής.

Για τα οικονομικά, να είμαι ειλικρινής, δεν έχω μεγάλη ιδέα, αλλά κάτι ψίχουλα έπαιρνε ο Εϊπίδης και χωρίς το ΕΣΠΑ, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν θα είχαμε. Ας απαντήσει ο υπουργός και ο Εϊπίδης. Αυτό, όμως, που σοκάρει στην ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλο. Η ομοιότητά της με μια προγενέστερη, της βουλευτού της Ν.Δ. που ανησυχεί για την κατάντια του Φεστιβάλ Επιδαύρου στα χέρια του ξενόδουλου, μεταμοντέρνου Λούκου.

Ε, λοιπόν, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά τους διαπιστώνουν παρακμή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης επειδή το… παράριξε στα διεθνή και ξέχασε τα εθνικά (θα ξαναβάλω θαυμαστικό). Ζητάνε, δηλαδή, να γυρίσουμε 22 τόσα χρόνια πίσω, στην εποχή που το Φεστιβάλ είχε μόνο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα (στο οποίο ουδείς Ελληνας πήγαινε, μόνο οι πρωτοεμφανιζόμενοι). Νέα Ελλάδα με γερασμένους θεσμούς γίνεται;

Επιπλέον, οι συριζαίοι βουλευτές ξεπερνάνε σε σκουριά και αυτό το ΚΚΕ. Καταγγέλλουν ότι διάφορα ιδιωτικά (φτου, κακά) φεστιβάλ (τις Νύχτες Πρεμιέρας, θα εννοούν) επωφελούμενα από την κατρακύλα της Θεσσαλονίκης κυριαρχούν και «διευκολύνουν τον έλεγχο του ελληνικού κινηματογράφου από συγκεκριμένα ολιγάριθμα ιδιωτικά συμφέροντα». Ας καγχάσουν οι σινεφίλ, γιατί εγώ δεν έχω το κουράγιο.

Βένα Γεωργακοπούλου