Της Βίκυς Καπετανοπούλου

Ηταν απομεσήμερο όταν ο ισραηλινός πύραυλος ισοπέδωσε το συνεργείο του Τζαμάλ Ντόγμος στην πόλη της Γάζας, του έκοψε το αριστερό χέρι και γέμισε το στήθος του με θραύσματα. Οταν ο 48χρονος μηχανικός ξύπνησε στο νοσοκομείο, διαπίστωσε πως είχε χάσει όχι μόνο μερικώς την ακοή του, αλλά και τρία δάχτυλα του δεξιού του χεριού. «Είναι αδύνατο να δουλέψω πια χωρίς τα χέρια μου», μονολογεί από το κρεβάτι του πόνου. Ο Τζαμάλ είναι ένας από τους χιλιάδες Παλαιστίνιους αμάχους που άφησαν σωματικά και ψυχικά ανάπηρους τα τυφλά στρατιωτικά χτυπήματα του Τελ Αβίβ στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Λωρίδας. Με τα προσθετικά μέλη και τα κέντρα αποκατάστασης να αποτελούν -ήδη από πριν- αγαθά εν ανεπαρκεία λόγω του ισραηλο-αιγυπτιακού αποκλεισμού, το μέλλον προμηνύεται ζοφερό για όσους επέζησαν, αλλά σακατεύτηκαν από τους βομβαρδισμούς. Πώς θα αντεπεξέλθουν στις μαζικές ανθρώπινες και υλικές απώλειες, πώς θα «συμφιλιωθούν» με την αναπηρία τους; Πώς θα ξαναφτιάξουν τις ζωές τους μέσα στα χαλάσματα, καταδικασμένοι λίγο-πολύ στην ανεργία και την απομόνωση, χωρίς τη δυνατότητα να ταξιδέψουν στον «έξω» κόσμο για περίθαλψη, χωρίς καν τους κατάλληλους δρόμους για διέλευση αναπηρικών καροτσιών, όπου κι εφόσον αυτά υπάρχουν;

Περί το 80% από τους 10.000 σχεδόν τραυματίες της ισραηλινής επέμβασης δεν θα αναρρώσουν πλήρως, εκτιμούν οι ηρωικοί γιατροί της Γάζας. Ο χειρουργός Μασούντ Χάτζι έβλεπε, λέει, δύο με τρεις ακρωτηριασμούς σε κάθε του βάρδια τον τελευταίο μήνα στο νοσοκομείο Αλ Κουντς – τα μισά σχεδόν περιστατικά ήταν παιδιά. Ο ΟΗΕ κάνει λόγο για ανθρωπιστική καταστροφή «άνευ προηγουμένου».

«Δεν έχω πια τίποτα εκτός από εφτά παιδιά»

Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός αδυνατεί ακόμα να υπολογίσει το συνολικό μέγεθος των ζημιών και τις επιπτώσεις στον πληθυσμό. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα έχουν σωριαστεί σε ερείπια, λύματα από σπασμένους σωλήνες αποχέτευσης τρέχουν στη θάλασσα ή στους αγρούς. Τα πλήθη των ξεσπιτωμένων έχουν μετατραπεί κατ’ ουσίαν σε αστέγους. Ενδεικτικά στο Μπέιτ Χανούν, στον Βορρά της Λωρίδας που σφυροκοπήθηκε αλύπητα, το 70% των σπιτιών είναι πλέον μη κατοικήσιμα. «Βασικά η πόλη είναι αβίωτη.

Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, νερό ή επικοινωνίες, τα στοιχειώδη για ζωή» λέει ο δήμαρχος Μοχάμεντ αλ Καφάρνα. Δεκάδες χιλιάδες επιστρέφουν για να μαζέψουν ό,τι απέμεινε απ’ τα υπάρχοντά τους, συχνά όμως δεν βρίσκουν ίχνος να περισώσουν, όπως ο 33χρονος εργάτης Ιμπραήμ Τζάσα από την Μπέιτ Λάχια. «Δεν έχω πια τίποτα εκτός από εφτά παιδιά. Ούτε δουλειά ούτε σπίτι, μόνο τα ρούχα που φορούσαμε όταν φύγαμε»…