Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρούμε το ίδιο εκ πρώτης όψεως παράδοξο δημοσιογραφικό φαινόμενο. Σχεδόν το σύνολο των ελληνικών μέσων ενημέρωσης αναφέρεται εδώ και 12 μέρες με ασυνήθιστη ενάργεια και διεισδυτικότητα στην κοινωνική και πολιτική αναταραχή που ξέσπασε στο Φέργκιουσον της Πολιτείας του Μιζούρι στις ΗΠΑ, ύστερα από τη δολοφονία από αστυνομικούς ενός 18χρονου Αφροαμερικανού και ανατροφοδοτήθηκε μετά την κήρυξη «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης», την κάθοδο της Εθνοφρουράς και τη νέα εκτέλεση-δολοφονία ενός άλλου νεαρού μαύρου.

Περιγράφοντας αυτές τις εξεγέρσεις, οι συνάδελφοι των διεθνών θεμάτων στα ελληνικά ΜΜΕ επιβεβαιώνουν ότι έχουν τις γνώσεις, την εμπειρία και την ανθρώπινη ευαισθησία, όταν τους δίνεται η δυνατότητα να γράφουν ελεύθερα. Μπορούν επομένως, χωρίς τις γνωστές δουλείες, παρεμβάσεις της ιεραρχίας των ΜΜΕ και τις σκοπιμότητες που δυστυχώς χειραγωγούν και καταστρέφουν τη δημοσιογραφία, να αποδείξουν μεθοδικά -χωρίς εντυπωσιασμούς και σλόγκαν- ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις δεν είναι κάποια αποτελέσματα συμμοριών χουλιγκάνων, «κουκουλοφόρων» και άλλων σκοτεινών δυνάμεων ή «εγκληματικών» στοιχείων. Τα ξεσπάσματα βίας των καταπιεσμένων, των φτωχότερων, των αποκλεισμένων λόγω χρώματος ή θρησκείας, η οργή της νεολαίας, ο θυμός ολόκληρων πόλεων ή γειτονιών ως απάντηση στη συστηματική αστυνομική αυθαιρεσία και την κραυγαλέα κοινωνική ανισότητα και αδικία (που φυσικά δεν πέφτουν από τον ουρανό ξαφνικά και παράλογα) έχουν πολύ βαθιές και σοβαρές πολιτικές αιτίες. Το ίδιο, άλλωστε, άγριο σκηνικό έχουμε δει λ.χ. στο γκέτο του Μπρίξτον το 1981, στο Λος Αντζελες το 1992, στα λαϊκά προάστια του Παρισιού το 2005 και πολύ πρόσφατα στη γειτονική Ταξίμ και στις αραβικές πλατείες. Ετσι προχθές είδαμε με έκπληξη στα «Νέα» να περιγράφονται οι ταραχές στο Φέργκιουσον ως «επεισόδια ενός ταξικού πολέμου».

Οταν όμως η ελληνική αστυνομία εκτελεί τους νεαρούς διαδηλωτές Κουμή και Κανελλοπούλου το 1980, τον 17χρονο Καλτεζά το 1985, τον 15χρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο, σκοτώνει Ελληνες Ρομά και εξοντώνει ή βασανίζει φτωχούς μετανάστες ή όταν επιτίθεται με χημικά και δολοφονική μανία και σπάει κεφάλια στις λαϊκές διαμαρτυρίες, τότε η ελληνική δημοσιογραφία περιορίζεται στο… αστυνομικό ρεπορτάζ. Η εξέγερση αίφνης δεν έχει κοινωνικές και πολιτικές αφετηρίες, η οργή ποτέ δεν είναι αυθεντική, η φτώχεια και η αδικία διαγράφονται από το λεξιλόγιο των δελτίων ειδήσεων και πέρα από κάθε λογική η δυνατή φωνή διαμαρτυρίας βαφτίζεται «βανδαλισμός», χαρακτηρίζεται «απειλή» κατά των νοικοκυραίων, κατά της «ομαλότητας», επινοούνται «εσωτερικοί εχθροί» και αναζητείται περισσότερος «νόμος και τάξη», δηλαδή αίμα και ολοκληρωτισμός.