^[1]-Αστακούς έχει;

Χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από την πρώτη σελίδα της Ακροπόλεως και χτυπώντας εκνευρισμένος με τη σκοτώστρα τις μύγες που πετούσαν γύρω, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας πλατάγισε τη γλώσσα του πάνω στον ουρανίσκο, έγειρε βαριεστισμένα το κεφάλι του προς τα πίσω και κατέβασε τα βλέφαρα, σύμφωνα με τη φειδωλή και ανένδοτη έκφραση της άρνησης που εκτείνεται ανατολικά από τον Δρίνο και την Καμπή του Νότιου Δούναβη ώς το Μεγάλο Σινικό Τείχος.

-Γιατί;

-Δεν υπάρχουν.

-Δεν υπάρχουν αστακοί;

-Ούτε ένας.

Κι έπειτα από μια παύση, είπε:

-Αστακούς έχει στη θάλασσα.

-Ναι, το ξέρω. Εννοώ όμως για φάγωμα.

-Μονάχα στη θάλασσα.

-Δεν πιάνετε ποτέ κανέναν;

-Ποτέ. Πολύ σπάνια. Δεν το ’χουμε συνήθειο. Μια φορά στα τόσα χρόνια.

-Τότε, γιατί τη λένε την πόλη Αστακό;

-Ονομα είναι, σαν να πούμε Αθήνα ή Πρέβεζα.

-Αστείο όνομα για μια πόλη που δεν έχει αστακούς.

-Αυτό είναι τ’ όνομά της. [...]

Ρούμελη

του Πάτρικ Λη Φέρμορ

Μετάφραση: Λίνα Κάσδαγλη

Εκδόσεις Ωκεανίδα