Οι επιστρατεύσεις των απεργών, τα καθημερινά κρούσματα καταστολής κάθε φωνής και κοινωνικού αγώνα, αλλά και η λειτουργία της Βουλής, θυμίζουν εποχές που η Δεξιά κυβερνούσε τη χώρα με το μαστίγιο. Η εικόνα προβληματίζει ακόμα και τους ξένους αρθρογράφους

 

……………………………………………………………………………………………………………………………………

 

ΟΧΙ

 

Ο λαός δεν ανέχεται ακροδεξιά πολιτική

 

*Του Γιώργου Κοντογιάννη

 

Μια από τις πιο ορθές διαπιστώσεις που έχουν διατυπωθεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης είναι ότι η Ελλάδα, από το 2009 και μετά, βιώνει έναν οικονομικό πόλεμο. Εναν πόλεμο που για να είναι τελικά νικηφόρος αναγκαστικά θα υπάρξουν απώλειες.

 

Η διαφορά με τον κανονικό πόλεμο είναι ότι σε μια σύρραξη επιστρατεύονται και οδεύουν στο μέτωπο Ελληνες πολίτες ανεξαρτήτως εισοδήματος` στον οικονομικό, όμως, πόλεμο που βιώνουμε, τα θύματα προέρχονται στη συντριπτική τους πλειονότητα από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, με ό,τι καταστροφικές συνέπειες μπορεί να έχει μια τέτοια εξέλιξη στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής αλλά και της ουσίας της δημοκρατίας.

 

Παράλληλη επίπτωση του ακήρυκτου αυτού, αλλά υπαρκτού, πολέμου είναι η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η οποία αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας που οικοδομήσαμε από το 1974 και μετά.

 

Η εφαρμογή ενός περιοριστικού δημοσιονομικού προγράμματος στην Ελλάδα, μετά το 2009, και την απραξία που ακολούθησε έως την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ στις 6 Μαΐου 2010, ήταν επιβεβλημένη και έπρεπε άμεσα να συνοδεύεται από μια σειρά μεταρρυθμίσεις που θα εξυγίαιναν το κράτος προς την κατεύθυνση της μη παραγωγής ελλειμμάτων. Γιατί ακόμα και το σύνολο του χρέους να μας χάριζαν οι δανειστές μας, με τον στρεβλό τρόπο που λειτουργούσε το κράτος, είναι βέβαιο ότι σε ελάχιστο χρόνο τα ελλείμματα θα ήταν και πάλι δυσθεώρητα.

 

Στην περίπτωση της Ελλάδας εξ αρχής έγιναν σημαντικά λάθη, με σημαντικότερα την έλλειψη οιασδήποτε διαπραγμάτευσης αλλά και την απουσία οποιασδήποτε πρόβλεψης για τη λήψη μέτρων υπέρ των αδυνάμων και την ανάπτυξη. Καθοριστικής σημασίας είναι επίσης η έλλειψη ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης υπέρ των αδυνάμων που υφίστανται και τις περισσότερες επιπτώσεις της κρίσης, το οποίο έπρεπε να λειτουργεί με τη μέριμνα του κράτους.

 

Η αποδυνάμωση της κοινωνικής πολιτικής και η λήψη περιοριστικών οικονομικών μέτρων είχαν πάντα ως ιστορικό επακόλουθο την ενίσχυση των άκρων. Το ίδιο γίνεται και στην Ελλάδα.

 

Από τη μια η κυβέρνηση –ακόμα και η σημερινή- είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει μέτρα που έπρεπε να έχουν ληφθεί από την αρχή της κρίσης και σήμερα να αποδίδουν θετικά αποτελέσματα και από την άλλη η αντιπολίτευση επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τις οικονομικές επιπτώσεις αυτών των μέτρων.

 

Από τη μια δηλαδή έχουμε την ανάγκη που επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα και από την άλλη έχουμε μια ψηφοθηρική πολιτική.

 

Η αντιπολίτευση, στην προσπάθειά της να απαξιώσει κάθε πολιτική και δραστηριότητα αυτής της κυβέρνησης, θέτει και ζήτημα λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος χαρακτηρίζοντας την τρικομματική κυβέρνηση «ακροδεξιά».

 

Αλλά αν ακροδεξιά θεωρείται η πολιτική εφαρμογής του νόμου και η διατήρηση της τάξης, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

 

Είναι γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις με την κατάχρηση της διαδικασίας των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση περνά μέτρα που καταργούν κεκτημένα δεκαετιών.

 

Ομως για ποια κεκτημένα μπορεί να μιλήσει κανείς σε περίοδο οικονομικού πολέμου; Κανείς δεν είναι υπέρ της ισοπεδωτικής κατάργησης των πάντων. Αντίθετα. Η ισοπέδωση οδηγεί στον φασισμό. Εκείνο όμως που χρειάζεται είναι περισσότερη ειλικρίνεια και μεγαλύτερη προσπάθεια και ρεαλισμός από όλους μας. Και η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι οι αντοχές του λαού έχουν φτάσει στα όριά τους και ότι μία σταγόνα μπορεί να ξεχειλίσει το ποτήρι και να επέλθει κοινωνική έκρηξη ακόμα και από ένα απρόβλεπτο και άσχετο γεγονός` αλλά και η αντιπολίτευση και ορισμένοι συνδικαλιστές πρέπει να καταλάβουν ότι η νοοτροπία που υπηρετούν και την οποία ακολούθησαν στο παρελθόν και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ οδήγησαν τα πράγματα στη σημερινή κατάσταση.

 

Οι κορόνες λοιπόν περί ακροδεξιών πολιτικών ας μείνουν στο περιθώριο. Αλλωστε ο ελληνικός λαός –παρά την πρόσκαιρη άνοδο της Χρυσής Αυγής και των παραφυάδων της- ποτέ δεν θα ανεχόταν μια ακροδεξιά κυβέρνηση.

 

Αλλο τα σκληρά αλλά επιβεβλημένα μέτρα και άλλο η ακροδεξιά πολιτική.

 

Αλλο η άσκηση ρεαλιστικής, γόνιμης και εποικοδομητικής πολιτικής με προτάσεις και εναλλακτικές πολιτικές και άλλο τα συνθήματα και τα παλαιοκομματικά νταηλίκια και παλικαρισμοί και οι αφοριστικές και αστήρικτες καταγγελίες περί ακροδεξιάς πολιτικής.

 

Πρόκειται για βασικούς διαχωρισμούς που επιβάλλει η ανάγκη και η κρισιμότητα των καταστάσεων.

 

*Ο Γιώργος Κοντογιάννης είναι βουλευτής Ηλείας της Ν.Δ

 

…………………………………………………………………………………………………………………………………………

 

ΝΑΙ 

 

Πολιτικό σχέδιο ακροδεξιάς ιδεολογίας

 

Του Τάσου Κορωνάκη*

 

Η Αριστερά κατηγορεί την κυβέρνηση για επιχείρηση αποπροσανατολισμού της δημόσιας συζήτησης από τα κοινωνικά προβλήματα, υιοθετώντας μια ακροδεξιά ατζέντα.

 

Το πρώτο ερώτημα είναι αν πρόκειται για μια λεκτική ακροβασία εν μέσω μιας επικοινωνιακής σύγκρουσης ή αν πράγματι υπάρχουν δείγματα υιοθέτησης της ακροδεξιάς ιδεολογίας.

 

Στην πραγματικότητα δεν έχουμε μόνον ενδείξεις, αλλά διαβιούμε στο εσωτερικό ενός ακροδεξιού σύμπαντος, που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί από την πλευρά των κυρίαρχων, δηλαδή της τρόικας (δανειστές, κυβέρνηση και ΜΜΕ).

 

Από τις δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου που, ελέω δανεισμού, απευθυνόμενη προς την αποικία χρέους, αμφισβήτησε ευθέως κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, έως τον νοσταλγό του ρωμαϊκού δικαίου υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον πρώην ακτιβιστή της Δεξιάς με τα ευφάνταστα ρητορικά σχήματα, τους ακροδεξιούς συμβούλους του πρωθυπουργού που σπέρνουν χολή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την ακραία καταστολή, τους βασανισμούς, τις επιστρατεύσεις, τη μαύρη προπαγάνδα με τα χαλκευμένα στοιχεία και τα τόσα άλλα, μάλλον εύκολα αποδεικνύεται πως η υπερβολή δεν χαρακτηρίζει την Αριστερά.

 

Αν συμφωνήσουμε εξ άλλου με τη wikipedia, ότι η ακροδεξιά εμφανίζεται για πρώτη φορά ως αντίδραση στις ιδέες της γαλλικής επανάστασης «με κεντρικό το αίτημα για επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες, τονίζοντας χαρακτηριστικά όπως η καταγωγή, το αίμα και η πίστη» θα έφτανε να θυμίσουμε την αντισυνταγματικότητα του νόμου Ραγκούση ή να ρίξουμε μια ματιά στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1793, ψάχνοντας να βρούμε τι άραγε ισχύει σήμερα από τα αιτήματα της γαλλικής επανάστασης. Ετσι για να έχουμε ένα μέτρο για το αυτονόητο, για να έχουμε ένα κριτήριο για το ποιος εκπροσωπεί τα άκρα…

 

Το δεύτερο ερώτημα που γεννιέται είναι αν όλα τα παραπάνω αποτελούν απλά στιγμές μιας τακτικής αντιπερισπασμού ή πρόκειται για την υλοποίηση ενός πολιτικού σχεδίου που εμφορείται από την ακροδεξιά ιδεολογία, δηλαδή από ένα συγκεκριμένο σύμπαν ιδεών, εικόνων και πεποιθήσεων.

 

Αν μπορούμε να συμφωνήσουμε πως το βασικό στοιχείο της ακροδεξιάς και του ολοκληρωτισμού ήταν πάντα μια προσπάθεια υπέρβασης του κοινωνικού ζητήματος, ως ζήτημα καταμερισμού εργασίας και πάλης των τάξεων μέσω της ανάδειξης της εθνικής ενότητας, μέσω μιας πολιτικής μίσους και διάσπασης της κοινωνίας σε «πατριώτες» και «προδότες», σε «υγιείς» και «ασθενείς» και μιας πολιτικής φόβου μέσω της καταστολής ενός αυταρχικού καθεστώτος μηδενικής ανοχής, τότε δεν μπορούμε να προσπερνάμε τα σημερινά δείγματα ως τυχαία περιστατικά, γιατί πάντα η ακροδεξιά ήταν ώς ένα βαθμό αντιπερισπασμός, μα και ιδεολογία.

 

Αν βέβαια μπούμε στην οργουελική λογική της κυβέρνησης, αν υιοθετήσουμε τη δήλωση του κυρίου Βενιζέλου μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, ότι η επιστράτευση βοήθησε τον κοινωνικό διάλογο, αν δεχθούμε πως είναι αριστερή η δήλωση του κυρίου Μανιτάκη, ότι το Δημόσιο θα ασχολείται με ό,τι δεν θέλει να ασχοληθεί το ιδιωτικό κεφάλαιο, αν ο «Ξένιος Δίας» ήταν μια φιλόξενη αντιρατσιστική επιχείρηση και το σχέδιο «Αθηνά» που διαλύει τα δημόσια πανεπιστήμια είναι σχέδιο ενίσχυσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ναι, τότε μπορούμε στ’ αλήθεια να πούμε πως αυτή η κυβέρνηση ενισχύει τη δημοκρατία χαράζοντας νέους προοδευτικούς δρόμους για την κοινωνία.

 

*Ο Τάσος Κορωνάκης είναι μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ