Των Μ. Μορφονιού, Τάσου Τσατάλη

 

Στις 20 Μαρτίου του 2011 ο Κώστας Μανωλάς βίωσε μία από τις πιο μαρτυρικές νύχτες της καριέρας του. Κατέβηκε στο «Καραϊσκάκη» με τη φανέλα της ΑΕΚ, αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό και έφαγε έξι! Είχε χρησιμοποιηθεί από τον τότε προπονητή του, τον Μανόλο Χιμένεθ, στο δεξί άκρο της άμυνας, όλη η ομάδα πήγε χάλια και αργά το βράδυ οι παίκτες της υποχρεώθηκαν μπροστά στη «θερμή υποδοχή» που τους ετοίμαζαν οι οπαδοί στο προπονητήριο των Σπάτων, να κατεβούν από το πούλμαν, να μπουν σε ταξί και να φύγουν ο καθένας για το σπίτι του!

 

Τις ώρες αυτής της τραυματικής εμπειρίας δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να φανταστεί ότι στο ίδιο γήπεδο θα γνώριζε την καταξίωση ένα χρόνο αργότερα.

 

Από τις 3 Ιουλίου του 2012, όταν πέρασε το κατώφλι του Ρέντη, πέρασαν 781 ημέρες, μέχρι χθες που ταξίδεψε στη Ρώμη για να τακτοποιήσει τα τυπικά και να ολοκληρώσει τη μετακίνησή του στη Ρόμα, καταφέρνοντας να ξεπεράσει σε φήμη ακόμη και αυτόν τον θείο του, τον Στέλιο Μανωλά, που υπήρξε ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς της χώρας και ο άνθρωπος που τον «δούλεψε» από μικρό παιδί και τον έφτασε εδώ που είναι σήμερα.

 

Τον πήρε από το χεράκι, τον πήγε στον Θρασύβουλο Φυλής για να αρχίσει να παίρνει παιχνίδια και τον έβαλε να κάνει στίβο με σκοπό να βελτιώσει την ταχύτητα και την αλτικότητά του. Οσοι τον είχαν δει να κάνει «ιδιαίτερα μαθήματα» παλιότερα στο Ζηρίνειο, με γυμναστή τον Τριαντάφυλλο Παπαευαγγέλου, λένε πως αν δεν ήταν τόσο καλός ποδοσφαιριστής, θα μπορούσε να πηδάει άλμα εις ύψος σε τοπ επίπεδο για τα ελληνικά δεδομένα. Σήμερα ο 23χρονος αμυντικός έχει το προνόμιο να διαθέτει τον συνδυασμό ταχύτητας και αλτικότητας…

 

Ομως η λατρεία του Κώστα, όπως και όλων των Μανωλάδων, είναι το ποδόσφαιρο. Και φυσικά όνειρο του θείου να δει τον ανιψιό να φοράει τη φανέλα της ΑΕΚ που φόρεσε κι ο ίδιος.

 

Στην περίπτωσή του ίσως και να υπήρχε μία συνωμοσία του σύμπαντος, αλλά το «άλμα» του δεν έγινε στην τύχη. Ομως ο πιτσιρικάς πήγε εκεί σε ταραγμένες εποχές. Από τους παράγοντες, άλλοι δεν είχαν ιδέα από ποδόσφαιρο, άλλοι έπαιζαν προσωπικά παιχνιδάκια στις πλάτες των παικτών, άλλοι και τα δύο…

 

Ο Κώστας και η οικογένειά του, ειδικά ο θείος του ο Στέλιος, ποτέ δεν ξέχασαν τον άκομψο τρόπο με τον οποίο οι χρισμένες από τον Ντέμη και τον Κανελλόπουλο «αυθεντίες» των Ακαδημιών της ομάδας, ο Σαβέβσκι και ο Κόλα, έκοψαν αρχικά τον -15χρονο τότε- αμυντικό από την ομάδα, χωρίς μάλιστα να λάβουν υπόψη τους την εισήγηση του Στέλιου Μανωλά.

 

Ο ΑΕΚτζής φυσικά Κώστας έκανε τελικά το όνειρο πραγματικότητα, όταν ο θείος του λίγο πριν από την αποχώρησή του από τη θέση του τεχνικού διευθυντή στην «Ενωση», το καλοκαίρι του 2009, φρόντισε να τον φέρει από τον Θρασύβουλο, με τον οποίο είχε κάνει ήδη τις πρώτες του συμμετοχές στη Σούπερ Λίγκα την προηγούμενη σεζόν. Χωρίς χρήματα και με μόνο αντάλλαγμα ένα ποσοστό μεταπώλησης για τον Θρασύβουλο, που ποτέ δεν ήρθε, αφού ο παίκτης ποτέ δεν πουλήθηκε από την ΑΕΚ…

 

Η καχυποψία του Στέλιου απέναντι στους ανθρώπους που διοικούσαν τότε την ΑΕΚ σημάδεψε και τη σχέση του μικρού με την ομάδα.

 

Ο Μπάγεβιτς τον καθιέρωσε, ο Κώστας εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία με τη μία, αλλά από τα μέσα της σεζόν 2010-2011, οπότε ξεκίνησε η πίεση για να ανανεώσει το συμβόλαιο που έληγε το καλοκαίρι του 2012, άρχισαν τα όργανα…

 

«Ο Κώστας δεν θα γίνει δούλος», είπε δημόσια ο Στέλιος και δεν ξέχασε να επαναλάβει τότε ότι οι άνθρωποι που έκοψαν τον ανιψιό του από τις Ακαδημίες, δηλαδή ο Σαβέβσκι και ο Κόλα, είχαν ακόμη λόγο στις επιλογές παικτών για την ΑΕΚ.

 

Με τον Αδαμίδη πολλές φορές πήγαν να πιαστούν ακόμη και στα χέρια. Παράπονα εκατέρωθεν. Μια σχέση οργής χωρίς ουσιαστικό λόγο, πέρα από την προσωπική αντιπάθεια ανάμεσα στους διοικούντες και τον Στέλιο Μανωλά, που μοιραία αντανακλούσε και στον Κώστα. Από τους διοικητικούς κύκλους της ΑΕΚ συχνά – πυκνά έπαιζε η ιστορία του «κωλόπαιδου που έχει καβαλήσει το καλάμι».

 

Παρ’ όλα αυτά το καλοκαίρι του 2011, ο Στέλιος λύγισε. Συμφώνησε με τη συγκατάθεση και του αδερφού του και του ανιψιού του, να ανανεώσουν το συμβόλαιο του Κώστα για άλλα δύο χρόνια. Μετά το 2013. Η συμφωνία έγινε, όταν η ΑΕΚ έκανε προετοιμασία στο Τόπλιτσε και έμενε να επικυρωθεί με την καταβολή ενός ποσού 150 χιλιάδων δραχμών στον παίκτη.

 

Αυτό το ποσό δεν δόθηκε ποτέ κι έτσι ποτέ δεν έπεσαν υπογραφές σε μια συμφωνία που είχε ανακοινωθεί επίσημα και από τις δύο πλευρές το καλοκαίρι του 2011. Ο Κώστας δεν κλήθηκε ποτέ να πάρει τα χρήματα και να υπογράψει, κάτι που ο Στέλιος το ερμήνευσε σαν υπαναχώρηση της διοίκησης Αδαμίδη από τη συμφωνία και ξεκάθαρο δείγμα ότι «δεν θέλουν τους Μανωλάδες στην ΑΕΚ».

 

Με Δημητρέλο πλέον τον Μάρτιο του 2012 έγινε ένα ταξίδι στην Ουκρανία για να κλείσει ο Κώστας στην Ντνίπρο με την πιθανότητα να πάρει και η ΑΕΚ κάποια χρήματα. Η συμφωνία χάλασε την τελευταία στιγμή και… αυτό ήταν. Ο δρόμος για τον Ολυμπιακό είχε ανοίξει.

 

Ο ρόλος του Στέλιου στο κλείσιμο της συμφωνίας με τον Μαρινάκη ήταν σίγουρα καθοριστικός. Πίστευε τότε ότι ο Κώστας δεν έπρεπε να φύγει ακόμη από την Ελλάδα λόγω ηλικίας κι ότι ο Ολυμπιακός ήταν η κατάλληλη περίπτωση. Γνώριζε τι θα σήμαινε για τον ίδιο στα μάτια των οπαδών της ΑΕΚ αυτή η ιστορία, αλλά δεν ήταν ο καθοριστικός παράγοντας στην απόφαση του ίδιου, του αδερφού του και του ανιψιού του.

 

Κάπου το έβλεπαν και σαν «απάντηση» σε όσους θεωρούσαν ότι είχαν πολεμήσει και τον Στέλιο και τον Κώστα στην ΑΕΚ. Και το… διέπραξαν.

 

Στο τέλος δικαιώθηκαν απόλυτα όσον αφορά την επιλογή, αν και πλήρωσαν το τίμημα κόβοντας μαχαίρι τη συναισθηματική σχέση της οικογένειας Μανωλά με τον απλό κόσμο της ομάδας.

 

Μπορεί οι περισσότεροι να αναγνωρίζουν ότι τη βασική ευθύνη είχε η διοίκηση Αδαμίδη, και έτσι ήταν, αλλά ο παράγοντας «Ολυμπιακός» άλλαξε πολλά στη συνείδηση του απλού οπαδού.

 

Για τον Ολυμπιακό ήταν το κατάλληλο τάιμινγκ. Ο Μανωλάς έμεινε ελεύθερος σε μια εποχή που ο Ολοφ Μέλμπεργκ είχε αποφασίσει να μη συνεχίσει στο λιμάνι και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος είχε τεθεί εκτός μάχης λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στο γόνατο στην πρεμιέρα της εθνικής μας ομάδας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τον Ιούνιο του 2012.

 

Ο Ολυμπιακός τόλμησε τότε να πάρει δύο νέα παιδιά, τον Μανωλά και τον Σιόβα, προσθέτοντας την πείρα του Πάμπλο Κοντρέρας.

 

Με τον Λεονάρντο Ζαρντίμ, ο Μανωλάς έγινε βασικός και το ίδιο συνέβη την εποχή του Μίτσελ, παρά το γεγονός ότι ο Ισπανός είχε ξεκινήσει με τον Μετζανί στην πρεμιέρα του Ολυμπιακού στο προηγούμενο Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Παρί Σεν – Ζερμέν, από την οποία έφαγε τέσσερα -την πιο βαριά ήττα στο «Καραϊσκάκη»!

 

Τα δύο γκολ που πέτυχε εναντίον της Μπενφίκα και της Παρί τον έβαλαν για τα καλά στις λίστες των σκάουτερ αρκετών ευρωπαϊκών συλλόγων και μάλιστα απ’ αυτούς που ανήκουν στην τοπ κατηγορία, όπως η Αρσεναλ και η Γιουβέντους. Ομως τελικά η Ρόμα τον έκανε δικό της με ποσό-ρεκόρ κάπου 13 εκατομμύρια ευρώ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ιταλών, αν αναλογιστεί κανείς ότι το περασμένο καλοκαίρι η Ντόρτμουντ απέκτησε από τη Βέρντερ Βρέμης τον Σωκράτη Παπασταθόπουλου με 10!

 

Τα χρήματα που παίρνει ο Ολυμπιακός από την πώληση του Κώστα Μανωλά είναι ακόμη ένα… καρφί στο κουτί της πίκρας των ΑΕΚτζήδων από την ιστορία της σχέσης της ομάδας τους με τον παίκτη.

 

…………………………………………….

 

Η επιθυμία του Μελισσανίδη

 

Δεν ξέρουμε πόση σημασία έχει τη συγκεκριμένη περίοδο, αλλά αξίζει τον κόπο να το αναφέρουμε. Από την πρώτη στιγμή που επέστρεψε στα διοικητικά της ΑΕΚ ο Μελισσανίδης, στις… ποδοσφαιροκουβέντες του, δεν έχει κρύψει ποτέ την επιθυμία να δει επί των ημερών του την επιστροφή του Κώστα Μανωλά στην ΑΕΚ. Και το λέει ακόμη και σήμερα…

 

Τ.Τ.

 

…………………………………………….

 

«Με εμπιστεύτηκε ο Μαρινάκης!»

 

Μετά την ανακοίνωση της μεταγραφής του στη Ρόμα, ο Κώστας Μανωλάς έκανε την ακόλουθη δήλωση:

 

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή εμπιστεύτηκε το ταλέντο μου, πίστεψε σε εμένα και μου έδωσε απλόχερα όλα τα εφόδια για να εξελιχθώ στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο. Ο Ολυμπιακός ήταν και είναι για μένα μια μεγάλη οικογένεια και η διαφορά του σε σχέση με τις άλλες ελληνικές ομάδες είναι πολύ μεγάλη. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα όσο καιρό ήμουν στον Ολυμπιακό, αλλά και τους συμπαίκτες μου, καθώς χωρίς εκείνους δεν θα μπορούσα να πετύχω τόσα πολλά, όπως και τον κόσμο της ομάδας και είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή οι δρόμοι μας θα συναντηθούν ξανά».