- Εφημερίδα των Συντακτών - http://archive.efsyn.gr -

Μάικλ Κίτον: Ο Batman δεν με τραβά από το μανίκι

28/08/14 ART,ΘΕΜΑ,ΘΕΜΑΤΑ

Αποστολή Της Λήδας Γαλανού

 

Το φεστιβάλ άνοιξε φέτος την αυλαία του, προετοιμάζοντας για μια διοργάνωση με στιβαρά ονόματα, αν και λίγα απ’ αυτά θα γεμίσουν τις celebrity σελίδες με φωτογραφίες. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Αλμπέρτο Μπαρμπέρα ορκίζεται ότι επικεντρώνεται περισσότερο στις ταινίες και λιγότερο στο glam. Στην τάση του αυτή «βοηθάει» και το ότι τα τελευταία χρόνια πολλές από τις πολυαναμενόμενες αμερικανικές ή αγγλόφωνες ταινίες επιλέγουν το Φεστιβάλ του Τορόντο, που ακολουθεί χρονικά, για το λανσάρισμά τους.

 

Η επίσημη πρεμιέρα, ωστόσο, έγινε με τυμπανοκρουσίες, με το «Birdman» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, του Μεξικανού δημιουργού ταινιών σαν το «Βαβέλ» και τα «21 Γραμμάρια», ή την «Τυφλότητα» που προτιμάμε να ξεχνάμε. Το «Birdman» είναι μια ταινία αυτοαναφορική με πολλούς τρόπους. Παρακολουθεί τον Ρίγκαν Τόμσον, ηθοποιό στη δύση του, που απαρνιέται το παρελθόν του ως εμπορικός υπερήρωας σε franchise ταινιών, επιχειρεί να βρει την «αλήθεια» στο θέατρο, ενώ ο ολόδικός του Birdman, ο υπερήρωας που ενσάρκωνε, ως alter ego του, τον πιέζει να δοκιμάσει γι’ άλλη μια φορά τον «εύκολο» δρόμο του σινεμά και των εκατομμυρίων εισιτηρίων.

 

Το ότι τον ενσαρκώνει –με μια ερμηνεία που φαίνεται να περίμενε χρόνια, έτοιμη για βραβεία όχι μόνον εδώ, αλλά και στα Οσκαρ– ο Μάικλ Κίτον μοιάζει με κατά παραγγελία τέλειο κάστινγκ. Ο Κίτον πρωταγωνιστεί σε μια «καλλιτεχνική» ταινία, έχοντας περάσει ολόκληρη καριέρα στο εμπορικό σινεμά και δη στην κωμωδία, με απόγειο τον ρόλο του στο υπερηρωικό «Batman Returns». Αντίστοιχα, ο Ινιάριτου κάνει μια «καλλιτεχνική» ταινία, χρησιμοποιώντας επώνυμους ηθοποιούς (Εμα Στόουν, Εντουαρντ Νόρτον, Ζακ Γαλιφιανάκης, Ναόμι Γουότς, Αντρεα Ράιζμπορο), ντύνοντας το υπαρξιακό δράμα με φαντασία και κωμικά στοιχεία και καταλήγοντας μάλλον επιτηδευμένα να κατακρίνει το εμπορικό σινεμά που, ωστόσο, αποζητά.

 

Με εκπληκτική σκηνοθεσία και μαγευτική φωτογραφία από τον Εμανουέλ Λουμπέσκι («Gravity»), αποτελούμενο από ιλιγγιώδη μονοπλάνα, το «Birdman» καθηλώνει τον θεατή, προτού εκείνος, ωστόσο, συνειδητοποιήσει ότι βλέπει μια πολύπλοκη, φιλόδοξη ταινία για μια πολύ μικρή, πολύ προσωπική αλήθεια.

 

Τόσο ο Ινιάριτου όσο κι ο Μάικλ Κίτον και οι Εντουαρντ Νόρτον, Εμα Στόουν και Αντρεα Ράιζμπορο βρίσκονται στη Βενετία. Πριν από την επίσημη πρώτη στο κόκκινο χαλί μίλησαν στους δημοσιογράφους για τη μοναδική εμπειρία του «Birdman». «Πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα», θυμήθηκε ο Ινιάριτου, «αφού είχαν προηγηθεί ατελείωτες πρόβες όχι μόνο με τους ηθοποιούς, μα με όλους όσοι θα ήταν στο πλατό, αφού ήταν μια απόλυτα χορογραφημένη δουλειά όπου όλοι θα έπρεπε να πετύχουν τους χρόνους, τις θέσεις, το ύφος, την κάθε λεπτομέρεια, έστειλα σε συνεργείο και καστ μια φωτογραφία: του ισορροπιστή Φιλίπ Πετί τη στιγμή που διασχίζει την απόσταση ανάμεσα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης πάνω σε ένα σύρμα. Ενιωθα ότι αυτή ήταν η φιλοδοξία του φιλμ, ότι όλοι ετοιμαζόμαστε να διασχίσουμε το κενό, δίχως δίχτυ ασφαλείας και με τον φόβο ότι μπορεί και να τσακιστούμε».

 

Οι πρωταγωνιστές, ωστόσο, έμοιαζαν ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα. Περισσότερο απ’ όλους, φυσικά, ο Μάικλ Κίτον, που μίλησε χιουμοριστικά και με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα να μιλήσουμε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ήμουν μόλις στην Αφρική και λατρεύω τους ελέφαντες», είπε, αναφερόμενος στην ταυτοποίηση του ήρωά του στην ταινία με το δικό του προφίλ.

 

«Το “Batman” του Τιμ Μπέρτον είναι για μένα ένα σπουδαίο, πρωτοποριακό φιλμ που έχει αντιγραφεί, αναλυθεί και κατατμηθεί περισσότερο κι από ένα κιλό κο- καΐνη στη διαδρομή του από το καρτέλ μέχρι τον δρόμο! Αλλαξε τα πράγματα για μένα, είμαι πολύ περήφανος που την έκανα, αλλά δεν είναι κάτι που με ακολουθεί στην καθημερινή μου ζωή. Προσπαθώ να ζω σαν κανονικός άνθρωπος και συνήθως τα καταφέρνω. Θα με ακολουθούσε μόνο κάτι που δεν έκανα σωστά. Αλλά μου αρέσει η ιδέα ενός Birdman που με ακολουθεί και, ας μην κρυβόμαστε, όλοι έχουμε έναν Birdman στη ζωή μας. Ενα “εγώ” που μας βασανίζει, κάτι που μας τραβά από το μανίκι. Το σημαντικό όμως είναι να τον έχουμε στο πίσω κάθισμα, να μην τον αφήνουμε να οδηγεί το αμάξι».

 


Σύνδεσμος άρθρου : http://archive.efsyn.gr/?p=228371